Γέννηση- Εν δάκρυσι- Φάτνες

ΓΕΝΝΗΣΗ

Πάνω στη Γέννηση, που οι άγγελοι σκεπάζουν

με τα γαλάζια τους φτερά, γυρίζει απόψε

γυμνό στρουθίον η ψυχή μου.

Δεν την ιστόρησε κανείς όπως τη βλέπω

κι ούτε μπορούν άνθρωπου μάτια να τη δουν.

Είναι μια φάτνη και μια Γέννηση, που μόνο

για μένα τη ζωγράφισε απόψε

του θείου Βρέφους η στοργή.

 ΕΝ ΔΑΚΡΥΣΙ

Τί δώρο να σου φέρω, Κύριε, Νιογέννητε

στη φάτνη ως είσαι απόψε φασκιωμένος;

Τα πιο’ μορφα και τ’ ακριβά του κόσμου αν σου’ φερνα

μπροστά σου πάλι θα’ πρεπε να ψάλω: «Τα

σα εκ των σων…»- δικά σου είναι τα πάντα.

Δέξου μονάχο, Κύριε, κι ολόδικό μου δώρο

εν δάκρυσι τα πλήθη των πολλών αμαρτιών μου.

 ΦΑΤΝΕΣ 

Ω, Κύριε! Τα λόγια μου δεν είναι

ένας ύμνος για τη θεία σου Γέννηση.

Πιο πολύ θρήνους μου θυμίζουν σήμερα

για κάστρα που έγιναν ρημάδια,

για πολιτείες που κουρσεύτηκαν,

για μοναστήρια που πατήθηκαν

απ’ των αλλόπιστων αγαρηνών τα πόδια.

Κι αν είχα δάκρυα νά’ φερνα για δώρα

στη φτωχική σου φάτνη,

θα σου ζητούσα, Κύριε, συγχώρεση

για τούτο-εδώ: πιστεύω πότε-πότε

πως δεν γεννιέσαι σε παλάτια μεγαλόφτιαστα,

παρά σε φάτνες απ’ τον πόνο και τη στέρηση

αγιασμένες – φτωχικές και ταπεινές.

 ( Π. Β. Πάσχου, «Μυστικόν Έαρ», Οι Εκδόσεις των Φίλων, Αθήνα 1964)