Αυτοί βρίσκονται κάτω από εμάς

Αφηγούνται για τον αββά Μακάριο τον Μεγάλο ότι όταν περπατούσε κάποτε στην έρημο βρήκε πεταγμένο ένα κρανίο κάποιου νεκρού κι αφού το κούνησε λίγο με το ραβδί του από βάγια, το ρωτάει ο Γέροντας:

– Ποιος είσαι; απάντησε μου.

Και το κρανίο του μίλησε και του είπε:

– Εγώ ήμουν αρχιερεύς των Ελλήνων (δηλ. των Ειδωλολατρών), που έμεναν κάποτε σ’ αυτόν έδώ τον τόπο, κ’ εσύ είσαι ο αββάς Μακάριος, ο πνευματοφόρος. Όταν, λοιπόν, εσύ κάποια στιγμή στρέψεις σπλαχνική τη σκέψη και την προσευχή σου σ’ εκείνους που βρίσκονται στην κόλαση, τότε εκείνοι αισθάνονται λίγη παραμυθία και ανάπαυση.

Του λέγει τότε ο αββάς Μακάριος:

– Και ποιά είναι αυτή η παραμυθία;

– Όσο απέχει ο ουρανός από τη γη, -του άπαντα το κρανίο- τόσο μεγάλη είναι η φωτιά που καίει κάτω απ’ τα πόδια μας και το κεφάλι· καθώς, λοιπόν, στεκόμαστε στη μέση της φωτιάς, δεν μπορεί κανένας μας να ιδεί το πρόσωπο του άλλου, αλλά είμαστε κολλημένοι πλάτη με πλάτη. Όταν, όμως, εσύ προσεύχεσαι για μας, κάπως μας επιτρέπεται να γυρίσουμε και να ιδούμε, έστω και λίγο, απ’ το πρόσωπο του άλλου.

Δάκρυσε τότε ο Γέροντας και είπε:

– Είναι να κλαίει και να θρηνεί κανείς για τη μέρα που γεννήθηκε, αν αυτή που μου λες είναι η παραμυθία που αισθάνεται ο αμαρτωλός στην κόλαση!

Σε λίγο, ξαναρωτάει ο Γέροντας το κρανίο:

– Μήπως ξέρεις αν υπάρχει εκεί κάποιο χειρότερο κολαστήριο;

Και απαντά το κρανίο:

– Μεγαλύτερο κολαστήριο είναι κείνο που βρίσκεται κάτω από μας.

– Και ποιοί βρίσκονται σ’ αυτό; ξαναρωτάει ο Γέροντας.

– Εμείς, -του απαντά το κρανίο- εμείς, που δεν είχαμε γνωρίσει το Θεό, έστω και για λίγο, γνωρίζουμε κάποιο έλεος· εκείνοι, όμως, που τον είχαν γνωρίσει και τον αρνηθήκανε, και δεν έζησαν το βίο τους σύμφωνα με το θέλημά του, αυτοί είναι που βρίσκονται ακριβώς κάτω από μας.

Ύστερ’ από αυτά, πήρε ο Γέροντας το κρανίο και το παράχωσε πάλι στη γη· και ξανασυνέχισε το δρόμο που είχε να πορευθεί.

 

Πηγή: Π.Β. Πάσχου Ο Πόλεμος των πειρασμών, Εκδ. Ακρίτας, 2006. αποσπάσματα.