Ο χαρισματούχος υποτακτικός – λογισμοί φυγής, διάφοροι πόλεμοι

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΙΩΣΗΦ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΝΟΥΟ ΧΑΡΙΣΜΑΤΟΥΧΟΣ ΥΠΟΤΑΚΤΙΚΟΣ

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΕΦΡΑΙΜ Ο ΚΑΤΟΥΝΑΚΙΩΤΗΣ (1912- 1990)

(5ο )

Κάποτε πολεμήθηκε με λογισμούς φυγής από τον παπα Νικηφόρο, γιατί πραγματικά ήταν πολύ βαρύς χαρακτήρας και μερικές φορές αβάστακτος. Έφυγε για λίγο πρός την Αγία Άννα, αλλά πάλι γύρισε με την προτροπή του Γέροντός του. Ο πόλεμος όμως μια φορά τον ταλαιπώρησε αρκετά και το είπε στον παπα Εφραίμ. Στην επιμονή των λογισμών περί φυγής τον συμβούλευσε να πάει μεχρι την Νέα Σκήτη, να βάλει μετάνοια στον τάφο του Γέροντος Ιωσήφ και θα λάβει την απάντηση. Πράγματι άκουσε την συμβουλή. Μόλις έβαλε μετάνοια και προσευχήθηκε ζητώντας την θεία βοήθεια, αισθάνθηκε ευωδία και αμέσως έσβυσαν για πάντα οι λογισμοί φυγής.

Από τους κόπους και τα φορτία που κουβαλούσε συνεχώς άπαθε κήλη, μάλιστα διπλή. Προσπαθούσε ασφαλώς με διαφόρους τρόπους να βρεί ανακούφιση, αλλά δυσκολευόταν. Ο παπα Εφραίμ με ζεστά τούβλα τον καθησύχαζε και τον παρηγορούσε,… αλλά αυτό δεν ήταν η λύση. Ένας άλλος Γέροντας που πέρασε από το κελλί έπεισε τον π. προκόπιο να πάει να εγχειρισθει και ότι θα γινόταν τελείως καλά, αφού και αυτός τα ίδια έπασχε και μετά την εγχείριση δεν είχε καμιά ενόχληση.

Με την ευλογία της συνοδίας, ο γερο Προκόπιος ετοιμάστηκε για τον Πειραιά, που είχε συγγενείς. Ο παπα Εφραίμ προσευχόταν συνέχεια για το γεροντάκι, γιατί είχε περίπου σαράντα χρόνια να βγεί από τον Άθωνα και ήταν τελείως αδαής και άπειρος να κυκλοφορήσει στον κόσμο μόνος του. Εντείνοντας την προσευχή του ο παπα Εφραίμ για τον απομακρυνόμενο Προκόπιο, έβλεπε σαν σε οθόνη τηλεοράσεως με λεπτομέρεια όλο το ταξίδι. Πότε έφυγε από την Δάφνη, πότε έφθασε στον Πειραιά, πότε μπήκε στο Νοσοκομείο. Την ημέρα της εγχειρήσεως έπεισε τον γερο Νικηφόρο να του κάνουν ευχέλαιο, γιατί αισθανόαταν πολύ πόνο. Σημείωσαν τις ημερομηνίαε. Όταν γύρισε μετά από ένα μήνα ο π. προκόπιος διαπίστωσαν ότ τα γεγονότα συνέβησαν όπως ο Γέροντας Εφραίμ είχε λάβει “πληροφορία”.

«Όταν έφθασα στον Πειραιά, έλεγε ο γερο Προκόπιος, τα είχα χαμένα· κοιτούσα δεξιά και αριστερά, χωρίς να ξέρω που είμαι και που πηγαίνω. Ξαφνικά, παρουσιάσθηκαν δύο νέοι όμοιοι και με συνόδευαν, σηκώνοντας τα πράγματα μου και μου είπαν ότι ονομάζονται Θεόδωροι. Όταν με οδήγησαν στην διεύθυνση που τους έδωσα, μου έδειξαν την πόρτα, άφησαν τα πράγματά μου κάτω και με χαιρέτησαν. Γύρισα να τους ευχαριστήσω, αλλά χάθηκαν και δεν τους ξαναείδα. Ήταν οι άγιοι Θεόδωροι, που ο παπα Εφραίμ με την προσευχή του μου έστειλε αντί αυτού να με συνοδεύσουν».

Ο π. Προκόπιος αφήνοντάς μας παράδειγμα φιλοπονίας και υπακοής κοιμήθηκε μετά από μία σύντομη γεροντική ασθένεια κατά το έτος 1968.

Συνεχίζεται…