Εχθές μου ευχήθηκε το “Τραύμα” μου.

Τότε κατάλαβα ότι ήταν απλά μια υπενθύμιση. Ένα καλοσόρισμα. Τα χρόνια πολλά βρε αδελφέ.

-Εεεεε που είσαι φιλαράκο, δεν σε ξέχασα, παρέα θα κάνουμε και πάλι τον νέο χρόνο. Είσαι έτοιμος να πονέσεις;  Ξέρεις εσύ όπως τόσο χρόνια τώρα. Και πάλι μαζί θα είμαστε.

Δεν του αρνήθηκα γιατί η αλήθεια είναι ότ,ι όσο κι αν με πόνεσε, με πλήγωσε, με μάτωσε χρόνια τώρα από εκείνη την στιγμή που δεν θήλασα αγάπη, στην πραγματικότητα υπήρξε ο μοναδικός μου δάσκαλος ή πιο μεγάλη προίκα της υπάρξεως μου, το ωραιότερο μονοπάτι που βάδισαν ποτέ τα τρεμάμενα πόδια μου, το πιο όμορφο τοπίο που είδαν τα δακρυσμένα μάτια μου και το πιο γλυκό πρόσωπο που φίλησαν τα ξεραμένα χείλη μου. Γιατί το τραύμα δεν το πολεμάς απλά το αγαπάς και συμφιλιώνεσαι μαζί του. Το αγκαλιάζεις και βηματίζεις μαζί του ως νήπιο που ζητά ενηλικίωση.

Το τραύμα που κουβαλάς σαν ουλή στα στήθη από την μέρα που γεννήθηκες στα στήθη που δεν θήλασες αγάπη και ασφάλεια, στα χείλη που δεν σε φίλησαν με πάθος και πόθο απρουπόθετης αγάπης, μην του κακιώνει αποδέξου το και αγκάλιασε το.

Δεν φταις εσύ που υπάρχει. Μη τα βάζεις με τον εαυτό σου. Ούτε είναι εύκολο να μην υπάρχει. Μην αυτομαστιγώνεσαι γιατί δεν τα κατάφερες ή δεν τα καταφέρνεις πάντα με την ίδια επιτυχία.

Πάντα θα στέκει εκεί. Δεν φεύγει αυτή η παρθενική και πρώιμη βαθιά ουλή. Εσύ μονάχα μπορείς να αλλάξεις την ματιά σου και να το δεις ως ευκαιρία και ευλογία. Εσύ μονάχα με την Χάρι του Θεου, μπορείς να δεις «αλλιώς» τα καρφιά σου. Το θάνατο να τον κάνεις σχέση και το μηδέν αρχή.

Πες του είσαι εδώ σε ξέρω, είσαι η προίκα μου, είσαι ο δρόμος μου, το μονοπάτι μου, είσαι ο Θεός που περπατά μαζί μου.

Πηγή: plibyos.blogspot.gr