Θεέ , Παραμυθίας…..

 

Στο φως μα και στα σκοτεινά

η άθλια ψυχή μου,  θα ζητά

να μην με αφήσεις μόνον

και εσύ , στο πρώτο βλέμμα σου,

με οδηγείς στο θρόνον…

Επώνυμοι και αφανείς

Άγιοι πάντες ,  ευσεβείς

Ψυχές, πεφωτισμένες,

λαμπρές και  σεσωσμένες.

Γονυπετώς δοξάζουσιν

στον Άνακτα, κραυγάζουσιν

δεήσεις και ικεσίες,

να δώσει ευεργεσίες…..

Μέσα στου βίου τα δεινά

ψάλει η καρδία μου,  ωσαννά

και εκλιπαρεί τον Μόνον,

να συγκρατεί τον πόνον….

Να φέρνει την ειρήνην

και μέσα σε γαλήνην,

με ευχήν , προς την Κυρία μου,

η κλαίουσα καρδία μου

να  απαγγέλει στοίχους,

ενώ εσύ θα  αγνοείς

τους πολλαπλούς τους ρύπους….

Τις πράξεις μου κατεύθυνε, 

εξ ύψους λόγον,  απεύθυνε 

και τη ζωήν , διεύθυνε

σε δρόμους αληθείας

Θεέ , παραμυθίας…..

Το ζήλο πάντα να κρατώ

στο βίο  , μη παραπατώ

και επέλθει η ακηδία,

η εν ζωή,  κηδεία…

Μη χάσω την προαίρεση

και να μην  τύχω εξαίρεση,

στη δίκαια Θεοκρισία,

όπου  από πάθη , αιχμάλωτος

και  σε υποκρισία,

  θα έρθει  η Θεοεγκατάλειψη

ως δίκαια  τιμωρία…

Πέρα στον χαρυτόβρυτον

του ουρανού το θόλον

ο άθλιος ψάχνω να σωθώ

μες,  την σκιά σου μόνον…..

Της αληθείας Άνακτα

 Παραμυθίας Δεσπότη

 αγάπης στίγματα ζητώ