Καλός Ποιμήν…..

 

Πώς το πλάσμα να λυτρώσει

ο Δημιουργός, που τούτη η  πτώση,

έφερε πια λύπη τόση…..

Και ήρθε ο Πλάστης,  για να σώσει

και απ, τον τάφο να σηκώσει

τον Αδάμ που είχε προδώσει

την αγάπη που είχε δώσει…..

Μα είναι η  παναγάπη τόση

δεν υπάρχει αλήθεια δόση!

Στέλνει αμέσως τον Υιό του,

να μαζέψει τον αμνόν του

που έφυγε απ, το πατρικόν του…

Ένδυμα Φοράει θνητών,

στέφανον , εξ αγκαθών

και ξεπλένει αγνωμόνων

οφειλές και παρανόμων…..

Ανεβαίνει  στον σταυρόν,

ο ποιητής των ουρανών

και ξανά το αρχοντικό του

πίσω δίδει το  ακριβό του…..

Τον παράδεισο που είχε,

την εικόνα που κατείχε,

μες, τη κτίση που υπέρηχε……

Συ ελπίς νεκρών και ζώντων,

Άνακτα πασών των  όντων,

προσευχή ψυχών βοόντων ,

θείος έρως,  μοναζόντων

κορωνίς ουράνιων όντων

έπαθλον επιτυχόντων.

Της ελπίδος  η  πηγή

και η υπέρτατη , αρωγή,

ο θεός της παναγάπης,

γκρέμισε το της απάτης,

λάβαρον της δυστυχίας,

ως  Θεός της αληθείας….

Ο Καλός ημών Ποιμήν,