Κάθε οδύνη, που έχει ηθική βάση, και πηγάζει από την καρδιά, με πολλούς και διαφόρους τρόπους ωφελεί τον άνθρωπο, καθώς και την ευσπλαχνία του Θεού έλκει προς αυτόν. Διότι όταν ο άγιος και ΄δικαιος Θεός δει ότι ο δοκιμαζόμενος και θλιβόμενος άνθρωπος λυγίζει είτε από ψυχικό πόνο, είτε από σωματικούς πόνους και πιέσεις ή και καταδυναστεύσεις, όταν δει ότι η καρδιά του ανθρώπου αδυνατεί να αντισταθεί στη σφοδρότητα των θλίψεων και δεινών, φιλανθρώπως επισκέπτεται  τον άνθρωπο. Κινείται με συμπάθεια και οίκτο προς αυτόν και δεν παραβλέπει ούτε τα δάκρυα, ούτε τη λύπη αυτού, αλλά “ἱλέῳ ὅμματι ἐπιβλέπει ἐπί τὴν θλῖψιν καί κάκωσίν αὐτοῦ” και σπεύδει σε βοήθεια και παρηγορία αυτού, όπως βλέπουμε σήμερα να παρηγορεί τη χήρα της Ναϊν, που της ανέστησε τον κηδευομένο μονογενή υιό! Επιβλέπει επ’αυτή, από τα σιωπηλά δάκρυά της , πλησιάζει το νεκρό υιό της και άπτεται της σορού, μέσα από τη μεγάλη της λύπη και το σεμνό πένθιμο της συνοδείας. Ναι! Οι βαθείς στεναγμοί της και ο εσωτερικός της πόνος, εκδηλούμενοι στα δάκρυα των οφθαλμών της, δεν άφησαν ασυγκίνητο Εκείνον,  που ήλθε να αφαιρέσει κάθε δάκρυ από τη γη και να γεμίσει ελπίδες τον ταλαίπωρο και βασανισμένο άνθρωπο. Με βάση αυτά ας μελετήσουμε την ωφελιμότητα των δακρύων και της λύπης.