Η γυναίκα του σήμερα και η κρίση του γάμου (2)
1 Οκτωβρίου 2009
3) Είπα ότι η τρίτη πτυχή στη γυναικεία υπεροχή είναι η πίστη στο Θεό. Οι εκκλησιές γεμίζουν από γυναίκες, οι εκκλησιές μας βασίζονται στις γυναίκες για εθελοντική προσφορά. Οι πρώτοι άνθρωποι που έμαθαν το μήνυμα της Αναστάσεως ήταν γυναίκες, και ο σπόρος της χριστιανικής αγωγής πέφτει στη ψυχή των μικρών ανθρώπων από τις μητέρες. Δεν θα μπορούσε η εκκλησία να λειτουργεί τόσο καλά χωρίς το δυναμισμό που έχει η γυναικεία ψυχή.
Η γυναίκα μπορεί να έχει πράγματι περισσότερη πίστη στο Θεό, γιατί, αν θέλετε έχει λιγότερο εγωισμό από τον άνδρα ή, εν πάση περιπτώσει, έναν διαφορετικού τύπου εγωισμό. Ο ανδρικός εγωισμός τον εμποδίζει να στραφεί στο Θεό και να τον εμπιστευθεί. Και λειτουργεί πάρα πολύ με την λογική.
Όμως εδώ κάτι το οποίο μπαίνει σαν το σκουλήκι και μας χαλάει αυτό το σπουδαίο γεγονός είναι ότι μερικές φορές η γυναίκα εκλαμβάνοντας την πίστη της λάθος κινδυνεύει να βάλει το Θεό ανάμεσα σε αυτή και τον άνδρα της. Και αυτό δεν γίνεται σκόπιμα συνήθως. Γίνεται μέσω μιας αγωγής που πήρε η γυναίκα. Της αγωγής που πήρε από την οικογένειά της. δηλ. ότι το κορίτσι μεγαλώνει με μια αγωγή που το κάνει να φοβάται ή να απεχθάνεται ό,τι έχει σχέση με το άλλο φύλο και τη σεξουαλικότητα. Και έτσι μπορεί να φθάσει είτε στην αδιαφορία για αυτά τα θέματα, είτε στη απέχθεια, είτε σε φόβο και άγχος. Αν η γυναίκα βρίσκεται μέσα στο χώρο της εκκλησίας αυτό της προσφέρει, ένα πάρα πολύ πρόσφορο τρόπο, να μην εμφανίζεται το πρόβλημα ως δικό της, αλλά να μπορεί να προβάλει επιχειρήματα του τύπου «ο Θεός λέει…» ή «η εκκλησία λέει…»και έτσι ο Θεός να μπαίνει ανάμεσά τους. Ο Θεός είναι συκοφαντημένος στους άνδρες από τις γυναίκες τους.
Τα προβλήματα που δημιουργούνται από την κατάσταση αυτή είναι περιττό να τα αναφέρει κανείς, τα γνωρίζουμε. Έχουμε μεγάλο ποσοστό σεξουαλικής ψυχρότητας στις γυναίκες μας, περισσότερο στις πιστές.
Θέλουμε την πίστη της γυναίκας, που κρύβει πολύ μεγάλο δυναμισμό, αλλά τη θέλουμε χωρίς αυτή την παρενέργειά της.
Θέλουμε την αντοχή της χωρίς την υπερβολική φιλοδοξία να πάρει τα παιδιά στη πλάτη της μόνη της.
Θέλουμε τον πλούσιο συναισθηματικό κόσμο της, χωρίς εκείνα τα συναισθήματα που δηλητηριάζουν τα άλλα συναισθήματα, που περιμένουμε να χαρούμε.
Ίσως θέλουμε πολλά. Δεν ξέρω αν είναι πολλά ή λίγα! Είναι αυτά που οι άνδρες ζητούν από τις γυναίκες, και είμαι σίγουρος ότι και οι γυναίκες ζητούν από τους άνδρες τους άλλα τόσα!
Θέλω να σας διαβεβαιώσω ότι αν η κριτική ακούστηκε εντονότερη από την απαρίθμηση των αρετών, αυτό δεν οφείλεται στο γεγονός ότι τα ελαττώματα των γυναικών είναι περισσότερα από τα προτερήματα, αλλά γιατί πνευματικά δεν μας κάνει καλό, να ακούμε επαίνους.
Η αυτοκριτική είναι αυτό που χρειαζόμαστε!
Ερώτηση: Πώς συμβαίνει δύο άνθρωποι να ξεκινούν ερωτευμένοι, και σιγά- σιγά να γίνονται ξένοι; Όταν υπάρχει στον άνδρα μια απορριπτική διάθεση έναντι της γυναίκας, πώς μπορεί η γυναίκα να λειτουργήσει θεραπευτικά, να βοηθήσει τον άνδρα της ώστε να πάψει να την απορρίπτει;
Απάντηση: Την Κυριακή κάνουμε ένα γάμο, όπου υπάρχει όλη αυτή η ευφρόσυνη ατμόσφαιρα, με τα νυφικά, τα κουφέτα, τα ρύζια, τις ευχές και τα δώρα, και τα γλέντια… Και την Δευτέρα μπορεί να… σκοτώνονται μεταξύ τους οι μόλις χτεσινοί τρισευτυχυσμένοι! Το ερώτημα που θέτω είναι: τι μεσολαβεί και το όνειρο γίνεται εφιάλτης;
Επιγραμματικά θα πω ότι δεν πρέπει να έχομε την εντύπωση ότι ερωτευόμαστε τον άλλον όπως πραγματικά είναι. Οι σύζυγοι, στο ξεκίνημα της κοινής τους ζωής, αγνοούν ο ένας τον άλλον στη πληρότητά του. Ερωτευόμαστε αυτό που θέλουμε να δούμε στον άλλον, που μας αρέσει να βλέπουμε, ή αυτό που φανταζόμαστε για αυτόν.
Άλλοτε ερωτευόμαστε αυτό που επιθυμούμε να γίνει, αυτό που νομίζουμε ότι εμείς θα τον κάνουμε, και άλλοτε ερωτευόμαστε το γεγονός ότι ερωτευθήκαμε! κ.τ.λ. Μετά από διάστημα κοινής ζωής, όταν οι ψευδαισθήσεις σιγά- σιγά φύγουν, τότε αρχίζει ο καθένας και βλέπει το σύντροφό του όπως πραγματικά είναι. Τότε έχουμε την λεγόμενη κρίση του γάμου. Μετά από τρία, πέντε εφτά χρόνια, ανάλογα με το ζευγάρι. Η κρίση του γάμου είναι ένα σταυροδρόμι. Άλλο ζευγάρι τη βιώνει πιο έντονα, άλλο λιγότερο.
Πάντως είναι ένα σταυροδρόμι που έχει τρεις επιλογές: μια επιλογή είναι η οριστική διάλυση, ο χωρισμός. Αυτή είναι η πιο εύκολη, με την έννοια ότι δεν μένεις εκεί να δεις πραγματικά τον άλλον, και να καταθέσεις τον εαυτό σου να συναντηθεί με τον άλλον. Απλά φεύγεις. Ας έχει πόνο το διαζύγιο, είναι η πιο εύκολη επιλογή.
Άλλη επιλογή είναι: συνεχίζουμε να ζούμε συμβατικά, απλά συμβιώνουμε, ανεχόμαστε ο ένας τον άλλον.
Τρίτη επιλογή, πολύ πιο σπάνια, είναι η δυνατότητα ο γάμος να αρχίσει τότε για πρώτη φορά, μετά από «χρόνια». Αρχίζει πρώτη φορά σημαίνει, ότι αρχίζει ο γάμος μεταξύ δύο πραγματικών ανθρώπων, που ξέρει ο καθένας ποιον έχει απέναντί του, και τότε μπορεί να υπάρξει πραγματική αγάπη, χωρίς ψευδαισθήσεις. Αυτή η αγάπη- σας πληροφορώ- έχει μέγα βάθος και δε συγκρίνεται με τον ενθουσιασμό του έρωτα στην αρχή.
Όποιοι πάρουν αυτό τον τρίτο δρόμο, βρίσκουν μια αγάπη με ασύλληπτο βάθος και απερίγραπτη ποιότητα. Αλλά είναι ελάχιστοι, γιατί θέλει πολύ δουλειά και πολύ κόπο. Πρώτα απ’ όλα πρέπει να αντέξεις τον ίδιο σου τον εαυτό, τώρα που τον βλέπεις καθαρά χωρίς ψευδαισθήσεις, και στη συνέχεια απαιτεί κόπο και ταπείνωση το να θέλεις να συναντήσεις τον άλλον και να τον συναντήσεις πραγματικά.
Και το ερώτημα γιατί μετατρέπεται το όνειρο σε εφιάλτη;
Μετατρέπεται γιατί όταν έχουμε πλάσει κάποιες ψευδαισθήσεις για τον άλλον η απογοήτευση είναι ανάλογη των ψευδαισθήσεων που είχαμε. Όσο πιο πολλές ψευδαισθήσεις και ωραιοποιήσεις είχαμε, τόσο πιο πολλή είναι η πίκρα και τόσο πιο πολύ είναι το μίσος – αν πάμε προς το μίσος.
Το δεύτερο που ρωτάω αν ο άνδρας είναι απορριπτικός, είναι τι φταίει;
Υπάρχουν πολλές αιτίες που ένας άντρας θα μπορούσε να είναι απορριπτικός. Μπορεί να έμαθε έτσι από μικρός, ότι οι γυναίκες είναι κατώτερα όντα και ξέρετε πώς μεγαλώνουμε τα αγόρια μας. «Φέρε ένα ποτήρι νερό στο αδερφό σου» λέμε στο κορίτσι, αλλά στο αγόρι σπάνια θα πούμε κάνε το ίδιο για την αδερφή σου. Υπάρχει τέτοιο κλίμα.
Μπορεί να είναι απορριπτικός προς την γυναίκα του γιατί τον τρομάζουν τα συναισθήματα, και τώρα που βρήκε συναισθήματα, θέλει λίγο-λίγο, να προσεγγίσει τον κόσμο της γυναίκας, γι’ αυτό παίρνει μια απόσταση. Μπορεί η γυναίκα του χωρίς να το καταλαβαίνει, να ήθελε να ασκεί έλεγχο, να αποφασίζει μόνο αυτή τι θα γίνεται και με τον «πλάγιο» τρόπο να υποβάλει την θέλησή της ή να επιμένει ψυχαναγκαστικά για κάποια θέματα, από την καθαριότητα, μέχρι δεν ξέρω τι άλλο…
Άλλοτε -συμβαίνει και αυτό το παράδοξο- όταν θέλει να δείξει αγάπη γίνεται σκληρός: ας θυμηθούμε τα αγόρια του σχολείου σπρώχνουν ή χτυπούν τα κορίτσια που τους αρέσουν. Υπάρχουν, δηλαδή, σε όλο το φάσμα πολλές αιτίες…
Σε τέτοιου είδους προβλήματα ας ξεκινούμε πάντα με την αυτογνωσία του συζύγου που διαμαρτύρεται. Είναι το μόνιμο ερώτημα που πρέπει να υποβάλουμε στον εαυτό μας και ως γονείς. Εμφανίζει το παιδί μας μια κακή συμπεριφορά! Μας βρίζει; Είπε ψέματα; «Τι έχω κάνει εγώ ή τι δεν έχω κάνει για να φέρεται το παιδί μου έτσι;» αυτό το ερώτημα είναι το πιο βασικό, το θεμελιακό, το πιο έντιμο απ’ όλα, και το πιο πραγματικό. «Γιατί σίγουρα κάτι θα έχω κάνει ή δεν θα έχω κάνει. Είμαι και εγώ μέσα σ’ αυτό, αποκλείεται να μην είμαι»
Το ίδιο λοιπόν να πούμε για το σύντροφό μας «τι έχω κάνει εγώ ή τι δεν έχω κάνει για να μου φέρεται έτσι, πέρα από τις καταβολές που μπορεί να έχει από την οικογένειά του». Όταν, δηλαδή, το ζευγάρι θέλει να βελτιώσει τη σχέση του, δεν μπορεί η πρώτη παρατήρηση που θα πει ο ένας στο άλλον να είναι «έτσι έμαθες από την οικογένειά σου κ.τ.λ.» Θα αρχίσει από το δικό του λάθος, για να αρχίσουν από κάπου να πιάσουν το θέμα να το δουλέψουν. Τα άλλα μπορεί να είναι αλήθεια, αλλά δεν μπορείς να αρχίσεις από εκεί, γιατί έτσι αρχίζουν οι άμυνες στους ανθρώπους και οι αντιστάσεις.
Και όπως θα έχετε παρατηρήσει στα ζευγάρια, οι μεγαλύτερες αλήθειες λέγονται την ώρα του τσακωμού. Αλήθειες, όμως, οι οποίες δεν οικοδομούν, δεν ωφελούν σε τίποτα, καταστρέφουν, χτυπούν, είναι σφαίρες. Αν λοιπόν δεν ξεκινήσουμε από το εαυτό μας, δεν μπορεί να υπάρξει πρόοδος.-
Προσπαθώ να λέω τα ωφέλιμα και όχι τα ευχάριστα!
