“Κινδυνεύει η Ορθοδοξία”

Του Πρωτ. π. Θεόδωρου Ζήση

Μία ομιλία πού θά μπορούσε νά χαρακτηρισθεί σταθμός ως πρός τήν αποτίμηση τών εκκλησιαστικών δρωμένων, σέ εποχή ταχυτάτης επεκτάσεως καί επικρατήσεως τής Παναιρέσεως τού Οικουμενισμού, έδωσε ο π. Θεόδωρος Ζήσης στό Βόλο, παρόντος καί τού Μητροπολίτη Ιγνάτιου (25/1/2007), τήν οποία επεσήμανε συνεργάτις, τήν απομαγνητοφωνήσαμε, τήν παρουσιάζουμε ολόκληρη καί απερίτμητη… ώστε νά κατανοηθεί κι από τόν πιό απλό καλοπροαίρετο πιστό, ποιά ήταν η γραμμή καί πορεία πού είχε αρχικά χαραχθεί γιά τήν αντιμετώπιση τής παναιρέσεως τού Οικουμενισμού. Τήν αφιερώνουμε σέ όσους γνωρίζουν, αλλά έχουν τό κακό ελάττωμα νά ξεχνούν!

Η ομιλία αυτή τού π. Θεοδώρου είναι αναμφισβήτητα σημαντικότατη, γι’ αυτό καί τήν επικαλείται δύο φορές κι αυτός ο Μητροπολίτης Πειραιώς στήν πρόσφατη επιστολή–εγκύκλιό του πρός τήν Ιερά Σύνοδο τής Ιεραρχίας,στήν οποία υποβάλλει αίτημα συγκλήσεως Συνόδου μέ σκοπό τήν καταδίκη του Οικουμενισμού.

Σ’ αυτήν ο π. Θεόδωρος μέ τήν χαρακτηρίζουσα αυτόν ευθύτητα καί ευκρίνεια σκέψεως παρουσίασε τούς κινδύνους πού απειλούν τήν Ορθοδοξία σήμερα καί εκάλεσε σέ επιφυλακή καί επαγρύπνηση.

Σημειώνουμε συνοπτικά μερικά σημεία από τήν ομιλία του καί στή συνέχεια τήν δημοσιεύουμε ολόκληρη:

1. Αναφέρθηκε κατ’αρχάς, σ’ αυτούς πού λένε: «Δέν παθαίνει τίποτα η Εκκλησία» καί απάντησε: Ναί, αλλά κινδυνεύουν νά χαθούν τά μέλη τής Εκκλησίας, όταν χαθεί η ορθή πίστη καί επικρατήσει η αίρεση.

Χωρίς τήν [εναντίον π.χ. τού Οικουμενισμού] δική μας  ενεργοποίηση, δηλαδή τή συνέργεια πού είναι δόγμα τής Πίστεώς μας, ο Θεός μάς εγκαταλείπει.

2. Ολόκληρη η Ευρώπη είναι ένα απέραντο πνευματικό νεκροταφείο. Καί τήν οσμή αυτού τού θανάτου μεταφέρουν στή Ορθόδοξη Ελλάδα οι αγαπητικές σχέσεις, οι συναντήσεις μέ τούς εκπροσώπους αυτών τών αιρέσεων, πού τίς αναγνωρίζουμε πλέον ως «εκκλησίες» καί προκαλούν σύγχυση καί αμφιβολία καί στό δικό μας ευλογημένο λαό καί τόν σπρώχνουμε πρός τήν απώλεια, αφού γκρεμίσαμε τά όρια τών Πατέρων καί είναι εύκολο νά διαβούν από τήν αλήθεια στήν αίρεση, από τήν ζωήν στό θάνατο.

3. Αιχμάλωτες τού Οικουμενισμού καί τού Παπισμού είναι όλες σχεδόν οι τοπικές Ορθόδοξες Εκκλησίες. Ο Οικουμενισμός, αυτή η παναίρεση πού εμφανίσθηκε καί ανδρώθηκε τόν 20οαιώνα, υιοθετήθηκε κατ’ αρχήν από τό Οικουμενικό Πατριαρχείο. Τό επιχείρημα, «μήν ανησυχείτε, διπλωματικές κινήσεις κάνει τό Πατριαρχείο, γιά νά σωθεί», τό οποίο επαναλαμβάνουν καί σήμερα πολλοί, είναι παντελώς ανίσχυρο καί ανυπόστατο. Εν πρώτοις, γιατί οι επίσκοποι δέν είναι διπλωμάτες, αλλά ποιμένες.

4. Ο π. Επιφ. Θεοδωρόπουλος (τότε, ενημερώνει ο π. Θεόδωρος) μέ αυστηρή γλώσσα ζητούσε από τόν πατρ. Αθηναγόρα νά σταματήσει τά Οικουμενιστικά ανοίγματα. Ο Αθηναγόρας, όχι μόνο δέν οπισθοχώρισε, αλλά καί αυτός καί οι διάδοχοί του προχώρησαν καί προχωρούν, όπως τό είδαμε όλοι κατά τήν κατά τήν συνάντηση Πατριάρχου καί Πάπα στό Φανάρι (30/11/06) πού έχει πλέον αλωθεί από τόν Οικουμενισμό, καί επηρεάζει καί τίς άλλες τοπικές Εκκλησίες, πού έχουν βέβαια ξεχωριστά τήν ευθύνη τους ως αυτοκέφαλες. [σ.σ. Δυστυχώς δέν δόθηκε η πρέπουσα βαρύτητα στήν μνημόνευση τού Πάπα στή συγκεκριμένη Θ. Λειτουργία, γιά τόν οποίο οι τού Πατριάρχου εκφώνησαν τό παρακάτω Λειτουργικό αίτημα γιά τόν Πάπα, ο οποίος συμμετείχε μέ άμφια στήν Λειτουργία:  «Έτι δεόμεθα υπέρ τού Αγιωτάτου επισκόπου καί Πάπα Ρώμης Βενεδίκτου καί τού Αρχιεπισκόπου καί Πατριάρχου ημών Βαρθολομαίου». Αυτό δέν αποτελεί μορφή intercommunio-διακοινωνίας, Μητροπολίτα Πειραιώς κ. Σεραφείμ; Δέν αποτελεί έμπρακτη αναγνώριση τού Πάπα ως Πρώτου Επισκόπου;].

5. Στήν Εκκλησία τής Γεωργίας (συνεχίζει ο π. Θεόδωρος) συνέβη κάτι τό αξιοπρόσεκτο καί αξιομίμητο: ενωμένος στήν ορθόδοξη πίστη ο λαός, μέ τήν πλειονότητα τών κληρικών καί τών μοναχών, ανάγκασαν καί τήν εκκλησιαστική ηγεσία, τόν Πατριάρχη, νά ακολουθήσει τόν ορθόδοξο δρόμο! Η Εκκλησία τής Γεωργίας αποσύρθηκε από τό Π.Σ.Ε.! Στίς άλλες Εκκλησίες οι οικουμενιστικές ηγεσίες ελέγχουν πλήρως την κατάσταση καί μέ απειλές, διώξεις καί αφορισμούς καταπνίγουν καί φιμώνουν τίς ορθόδοξες φωνές [αυτό συμβαίνει καί στήν Ελλάδα].

6. Στήν Εκκλησία τής Σερβίας πρίν από μερικά χρόνια, είχε αρχίσει νά ανατέλει κάποια ελπίδα γιά έξοδο καί απελευθέρωση από τόν Οικουμενισμό, από τήν αιχμαλωσία. Η Ιερά Σύνοδος τής Εκκλησίας τής Σερβίας τό 1997 ΑΠΟΦΑΣΙΣΕ μέ ένα πολύ ισχυρό Υπόμνημα πού υπέβαλε ο μητροπολίτης Ράσκας Αρτέμιος, τήν αποχώρησή της από τό Π.Σ.Ε. Δυστυχώς, προτιμήθηκε η δουλεία καί η αιχμαλωσία, η απόφαση δέν πραγματοποιήθηκε ποτέ.[σ.σ. Καί σήμερα γνωρίζουμε ότι ο συντάκτης τού Υπομνήματος εξόδου από τό Π.Σ.Ε. διώχθηκε καί δημιούργησε τίς σύγχρονες κατακόμβες, ζεί στήν ίδια του τήν πατρίδα «εν εξορία»].

7. Μέχρι τού αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου η Εκκλησία τής Ελλάδος ήταν αντιπαπική καί αντι-οικουμενιστική. Ήταν τό μαύρο πρόβατο στίς εκτιμήσεις τών άλλων εκκλησιαστικών ηγετών, αλλά καί πολλές φορές ρυθμιστικός παράγων σέ κρίσιμα καί αποφασιστικά ζητήματα. Μέ τόν Χριστόδουλο καί τήν ομάδα του γίνεται αλλαγή πορείας τής Εκκλησίας τής Ελλάδος. Ο Χριστόδουλος καί άλλοι Επίσκοποι έφεραν τόν Πάπα στήν Ελλάδα. Ο αρχιεπίσκοπος (Χριστόδουλος) καταλύει τό δόγμα, πού αποτελεί καί άρθρο τού Συμβόλου τής Πίστεως, τής Una Sancta, τής «Μίας, Αγίας, Καθολικής καί Αποστολικής Εκκλησίας». Η Ορθόδοξη Εκκλησία γι’ αυτόν δέν είναι η μόνη Εκκλησία, υπάρχουν καί άλλες εκκλησίες: είναι καί ο Παπισμός Εκκλησία!

Γιά νά θεμελιωθεί μάλιστα αυτή η θέση υποστηρίζουν, αυτός καί οι ομόφρονές του (όπως ο Καλαβρύτων Αμβρόσιος, ο Σύρου Δωρόθεος κ.λπ.), ότι «ο Παπισμός δέν είναι αίρεση»: τώρα μάλιστα πιό τολμηρά καί από τούς παλαιούς λατινόφρονες ισχυρίζονται ότι «δέν είναι καί σχίσμα, είναι απλώς άλλο χριστιανικό δόγμα ανάμεσα στά πολλά άλλα χριστιανικά δόγματα»!

Εδώ αναφέρει, ο π. Θεόδωρος, μερικά παραδείγματα, όπως τών τριών Μητροπολιτών πού, στίς πρώτες Οικουμενιστικές ενέργειες τού Αθηναγόρα, διέκοψαν τό μνημόνευσή του, ο δέ τότε Μητροπολίτης Ελευθερουπόλεως, ο  Αμβρόσιος, σέ επιστολή του πρός λατινόφρονες έγραψε: Κρατείστε εσείς τήν έγκρισιν τών “Οικουμενιστών” «καί ημείς τήν έγκρισιν τού αγίου Μάρκου, τού στύλου τής Ορθοδοξίας, τού εν ουρανώ καί επί γής δοξαζομένου».

Ωραιότατο επιχείρημα γιά όλους μας σήμερα, λέγει ο π. Θεόδωρος. Άς κρατήσουν οι φιλοπαπικοί, οι λατινόφρονες, οι Οικουμενισταί Επίσκοποι, πνευματικοί, ιερείς, θεολόγοι τήν κοινωνίαν μέ τούς αιρετικούς: εμείς προτιμούμε τήν κοινωνίαν μέ τούς Αγίους.

Τότε μάλιστα, ο γέρων Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος είχε γράψει:  «Αμφιβάλλω,  άν εν ολοκλήρω τή ελλαδική Εκκλησία υπάρχουσι πλείονες τών έξι ή επτά φιλαθηναγορικών Επισκόπων»! [σ.σ. Απ’ αυτή τήν απάντηση, μπορούν νά καταλάβουν κάποιοι, πόσο διαφορετική θά ήταν η θέση τού π. Επιφάνιου σήμερα, πού τά πράγματα έχουν αντιστραφεί πλήρως].

Τί νά πούμε όμως τώρα καί τί νά λαλήσουμε, γέροντα Επιφάνιε; Από πού νά αρχίσουμε νά θρηνούμε καί νά περιγράφουμε τήν αθρόα μεταβολή τής Ελλαδικής Εκκλησίας; Αναφωνεί ο π. Θεόδωρος!

8. Κατόπιν, ο π. Θεόδωρος, ομιλεί γιά τήνδιάβρωση τών Θεολογικών Σχολών καί αναφέρει ένα περιστατικό, όπως –μέ γλαφυρό τρόπο- τό εδιηγείτο ο αείμνηστος Αυγουστίνος Καντιώτης.

9. Ακολούθως θίγει τό θέμα τήςαπόλυτης εξαρτήσεως τών αρχιμανδριτών καί τών εγγάμων εφημερίων, από τήν αυθαιρεσία, τίς διαθέσεις καί τήν θέληση τών επισκόπων, οι οποίοι εφαρμόζουν επιλεκτικά τούς ιερούς κανόνες καί κατά τό δοκούν. Όποτε θέλουν εφαρμόζουν τούς Κανόνες, όποτε θέλουν δέν τούς εφαρμόζουν: κόπτονται υπέρ τών Ι. Κανόνων, αλλ’ αυτοί μπορούν νά παραβιάζουν τούς Ι. Κανόνες, εκφοβίζοντες καί απειλούντες τούς  ενισταμένους,  ακόμη καί γιά θέματα πίστεως.

10. Γιά τίς Διαιρέσεις καί δισταγμούς τών Αγιορειτών Πατέρων είπε: Δυστυχώς έχουμε προβλήματα καί μέ τό Άγιον Όρος. Καί τό Άγιον Όρος έχει διαιρέσεις καί δισταγμούς. Ο μαμωνάς τών χρημάτων τής Ευρώπης καί ο φόβος πρό τής πλειοψηφίας τών Πατριαρχικών έχει παραλύσει όλους [σ.σ. γι’ αυτό καί μένουν απαθείς στήν επέλαση τού Βαρθολομαίϊκου Οικουμενισμού].

11. Επεσήμανε, επίσης, τήνπαντελή σχεδόν απουσία κατηχήσεως τών πιστών σέ θέματα πίστεως [σ.σ. Υπ’ όψιν ότι η Κατήχηση, είναι τό πρώτιστο καί κύριο καθήκον τών Επισκόπων εκείνων, πού αγαπούν τόν Χριστό καί τούς Χριστιανούς].

12. Τέλος στόν επίλογο, δίνει τίς συμβουλές του, γιά τό τί πρέπει νά κάνουμε καί αναφέρεται στόν αγώνα τού π. Ευθυμίου Τρικαμηνά, ο οποίος είχε ήδη καθαιρεθεί από τήν «αιχμάλωτη τού Οικουμενισμού» ελλαδική Εκκλησία, γιά τήν αντι-οικουμενιστική του δράση. Λέγει:

«Μπροστά, λοιπόν, στόν εμφανή αυτόν κίνδυνο, πού τώρα είναι σοβαρός, πολύ σοβαρότερος από τό πρόσφατο παρελθόν, τί πρέπει νά κάνουμε;

Εν πρώτοις νά φροντίσουμε νά μή μιανθούμε κι εμείς από τίς  αιρέσεις τού Παπισμού καί τού Οικουμενισμού. Νά μή έχουμε καμία επικοινωνία μαζί τους, όπως συνιστούν η Αγία Γραφή καί οι Πατέρες. Επικοινωνία όχι συγκυριακή, βέβαια, αλλά ηθελημένη καί σχεδιασμένη… Γιά συμπροσευχή ούτε η παραμικρή σκέψη. Αυτό τηρούσαμε επί αιώνες…

Νά ενισχύσουμε καί νά συμπαρασταθούμε πρός τούς αγωνιστάς τής Ορθοδοξίας πού διώκονται, τιμωρούνται, συκοφαντούνται. Η αποψινή μας παρουσία εδώ …είναι καί μία συμπαράσταση πρός τόν ταλαιπωρούμενο αδελφό καί πατέρα, πρός τόν αδίκως τιμωρηθέντα π. Ευθύμιο Τρικαμηνά, ο οποίος ετόλμησε καί εσήκωσε μόνος επί έτη τό «βάρος τής ημέρας», τό βάρος τής αντιπαραθέσεως μέ τόν Οικουμενισμό καί τούς Οικουμενιστάς Επισκόπους. Νά αφυπνήσουμε τό κοιμώμενο λόγω αγνοίας ορθόδοξο ποίμνιο.

Πηγές:ierovima.gr  -agioritikovima.gr