Χειροτονία νέου Ιερομονάχου στην Μητρόπολη Ταμασού

8 Μαΐου 2013

Γράφει ο Λουκάς Παναγιώτου

Εν μέσω του λαμπριάτικου κλίματος της Δευτέρας του Πάσχα και της χαρμοσύνου ατμόσφαιρας της εορτής του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου του Τροπαιοφόρου, τελέσθηκε, με ιερά συγκίνηση, η εις Πρεσβύτερον χειροτονία του νέου Ιερομονάχου της τοπικής Εκκλησίας των Ταμασέων, πατρός Διονυσίου Κοπτίδη.

Στον πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό του Αγίου Γεωργίου της κοινότητος Πάνω Δευτεράς, ο Πανιερώτατος Μητροπολίτης Ταμασού και Ορεινής κ. Ησαΐας προέστη της Θείας Ευχαριστείας, στην οποία μετείχαν ο πνευματικός του νεοχειροτονηθέντος Αρχιμανδρίτης Εφραίμ Κυκκώτης, ο Πρωτοσύγκελος της Μητροπόλεως Ταμασού π. Θεόδωρος, ο Εφημέριος του ναού π. Δημήτριος και οι διάκονοι της Μητροπόλεως Ηρακλείδιος, Βαρνάβας, Θεοτόκης και Ανδρέας, στην παρουσία και συμμετοχή πυκνού εκκλησιάσματος.

Αμέσως μετά τον Χερουβικό Ύμνο και την Μεγάλη Είσοδο ο Μητροπολίτης Ταμασού και Ορεινής κ. Ησαΐας εξήλθε της Ωραίας Πύλης και αφού ευλόγησε τον προσελθόντα προς χειροτονία διάκονο απεύθυνε προς αυτόν θερμούς πατρικούς, πνευματικούς και συμβουλευτικούς λόγους για την ιερωσύνη, αλλά και για τη διακονία προς το σύγχρονο άνθρωπο, που καταποντίζεται μέσα στον κλύδωνα της αμαρτίας απ’ τη μια, και της ανασφάλειας απ’ την άλλη.

«Η αποστολή του ιερέα σήμερα μέσα στην ηθική κατάπτωση, σήψη και διαφθορά που ζούμε, αλλά και μέσα στην κοινωνική εξαθλίωση και γεωπολιτική σύγχυση και ανισότητα γίνεται ακόμη πιο χρήσιμη, πιο σημαντική», ανέφερε.

«Ο ιερέας μέσα στην τοπική κοινωνία του σήμερα πρέπει να είναι ο οδοδείκτης και συμπαραστάτης σ’ αυτούς που χάνουν το δρόμο τους. Το υποστήριγμα σ’ αυτούς που λυγίζουν από τις αδικίες, κτυπήματα και ασθένειες και κρίσεις. Ο εμπνευστής σ’ αυτούς που χάνουν το όραμα και την όρεξη τους για ζωή και δημιουργία», τόνισε ακολούθως ο Ταμασού Ησαΐας.

«Οι χειροτονούμενοι διάκονοι και ιερείς θα πρέπει να είναι οι αξιότεροι εκπρόσωποι και μαθητές του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, οι οποίοι θα πρέπει να μεταφέρουν το χαρμόσυνο μήνυμα, το Αναστάσιμο μήνυμα του Ευαγγελίου με μεταδοτικότητα και πειστικότητα στους ευσεβείς χριστιανούς, πρώτα με τις πράξεις τους και ακολούθως με τα λόγια τους», πρόσθεσε.

Υπογράμμισε, ακόμη, ότι «οι εκλεκτοί κληρικοί θα πρέπει να είναι έτοιμοι και άξιοι αυτής της αποστολής και στόχο θα πρέπει να έχουν τη σωτηρία, όχι μόνο τη δική τους αλλά και των συνανθρώπων τους. Θα πρέπει σκοπός της ζωής τους να είναι να συμπαρασύρουν, όσο το δυνατόν περισσότερους χριστιανούς στον παράδεισο, παλεύοντας ταυτόχρονα με τα πονηρά διαβούλια και τις παγίδες του σατανά, ο οποίος από την ημέρα της χειροτονίας τους, καθίσταται πλέον ο ισχυρότερος πειρασμός στην ζωή τους».

Αναφέρθηκε, ακολούθως, στην κλήση των πρώτων μαθητών του Χριστού στις όχθες της Λίμνης της Γεννησαρέτ, την οποία περιγράφει ο ιερός Λουκάς.

«Μη φοβού», υπογραμμίζει ο Κύριος προς τον απόστολο Πέτρο, «από του νυν ανθρώπους έση ζωγρών», μη φοβάσαι από τώρα θα ψαρεύεις ανθρώπους και ο Πέτρος και οι άλλοι μαθητές «αφέντες άπαντα ηκολούθησαν Αυτώ».

«Το κριτήριο για να πετύχεις ή να αποτύχεις ως κληρικός εξαρτάται από το πόσο συνεπής θα είσαι με την τήρηση της πιο πάνω παραγράφου».

Ο Πανιερώτατος επεσήμανε προς τον π. Διονύσιο ότι «αν δεν είσαι έτοιμος να εγκαταλείψεις την προτέρα κοσμική συμπεριφορά και ζωή σου για να αφιερωθείς ολοκληρωτικά στη σωτηρία της ψυχής σου και στην αλιεία των ανθρώπων, εν ονόματι Κυρίου, τότε καλύτερα να σταματήσουμε μέχρι να είσαι έτοιμος να το σκεφτείς, αν όμως ήδη αποφάσισες και σήμερα είσαι έτοιμος να θάψεις τον παλαιό εαυτό σου, όπως υποσχέθηκες κατά τη διάρκεια της μοναχικής σου κουράς στην Ιερά Μονή Κύκκου και να αναγεννηθείς μέσα από την ιερωσύνη, μέσα σε ένα νέο, ταπεινό, ειλικρινή, αγαπητικό, φιλεργατικό και προσευχητικό μαθητή του Χριστού, τότε μετά φόβου και τρόμου, μα και με πίστη και αγάπη πνευματική, τότε πρόσελθε με χαρά στο ιερό θυσιαστήριο για να λάβεις το μέγα βαθμό της ιερωσύνης».

«Δοξολογικούς παφλασμούς αναμέλπει η συντετριμμένη και τεταπεινωμένη καρδία μου, εξαιτίας της άμετρης συγκινήσεως προς τον εν δόξη Αναστάντα Κύριο και Θεό μου, διότι επέβλεψε επί την ταπείνωση και αδυναμία μου και «πιστόν με ηγήσατο» για να αναδεχθώ σήμερα το θείο και υψηλό τούτο Μυστήριο και να αναδειχθώ στο μέγα της Ιερωσύνης υπούργημα, το οποίο κατά τον Ιερό Χρυσόστομο «τελείται μεν επί της γης τάξι δε έχει επουρανίων ταγμάτων», τόνισε στην αντιφώνηση του ο π. Διονύσιος.

Ο προς τον δεύτερον βαθμόν της ιερωσύνης ερχόμενος διάκονος, αναφερόμενος στα όσα οι μεγάλοι Πατέρες της Εκκλησίας αναφέρουν για το «μέγα της ιερωσύνης υπούργημα» εξέφρασε τον φόβο και τον τρόμο τον οποίο συναισθάνεται «ενώπιον επικείμενης χειροτονίας» του, αλλά και τη συναίσθηση «της απείρου αγάπης και της ασυλλήπτου συγκατάβασης» του Θεού, η οποία θεραπεύει τα ασθενή και αναπληροί τα ελλείποντα.

«Θαυμάζοντας, λοιπόν, του αξιώματος το μέγεθος και οδυρόμενος της εμής πτωχείας την άβυσσο τρέμω, βλέποντας ότι εντός ολίγου θα λάβω τον δεύτερο της ιερωσύνης βαθμό και θα είμαι σε θέση να διαμελίζω «τον μελιζόμενο και μη διαιρούμενο τον αισθιόμενον και μηδέποτε δαπανόμενον.»

Και ο αλέκτωρ της συνειδήσεως μου αναφωνεί: Πώς τα χέρια μου τα αμαρτωλά θα κρατήσουν το σώμα και το αίμα του Χριστού; Πώς τα ακάθαρτα μου χείλη και βέβηλα και η ακαθαρτωτέρα μου γλώσσα θα αναπέμψουν ύμνους στον Θεό; Πώς οι οφθαλμοί μου εστραμμένοι στην γη θα δουν τα μεγαλεία του Θεού; Πώς τα ώτα μου θα μπορέσουν να ακούσουν άρρητα ρήματα; Πώς τα πόδια μου που πατούν στην γη θα σταθούν στο θυσιαστήριο, το οποίο είναι εις τύπο του επουρανίου θυσιαστηρίου; «Συνοίδα γαρ την εμαυτού ψυχήν ουκ αρκούσαν προς τον όγκο του πράγματος».

Ο π. Διονύσιος πρόσθεσε ότι «εξ απαλών ονύχων δόθηκα σε Αυτόν και η μελέτη των λόγων του με παρηγόρησε. Την φοβερά και παρήγορο Του φωνή αισθάνομαι και σήμερα να πλήττει την ακοή μου σαν βροντή κεραυνών πολλών. «Ιδού καθέστηκα σε σήμερον επί έθνη και βασιλείας εκριζούν και κατασκάπτειν και απολύειν και ανοικοδομείν και καταφυτεύειν».

«Ίσχυε λοιπόν και ανδρίζου μη δειλιάσεις μηδέ φοβηθής ότι μετά σου Κύριος ο Θεός σου εις πάντα ου εάν πορεύη».

«Σε αυτή λοιπόν την παρήγορη του Χριστού φωνή, ελπίζοντας και γνωρίζοντας ότι «ουχ εαυτώ τις λαμβάνει την τιμή αλλά καλούμενος υπό του Θεού» νίκησα τους ενδοιασμούς και τους φόβους και έκλινα τον αυχένα μου και αναλαμβάνω τον βαρύ κλήρον της αποστολής μου «ου καθ΄ υπεροχή λόγου ή σοφίας προσερχόμενος αλλά εν ασθενεία», πρόσθεσε.

Κλείνοντας την αντιφώνηση του, ο π. Διονύσιος ευχαρίστησε τον Πανιερώτατο Μητροπολίτη Ταμασού για την αγάπη του και την καθοδήγησή του κατά τα χρόνια της διακονίας του και συνέχισε λέγοντας «τις πανίερες τούτες στιγμές νιώθω εκ μέσης καρδίας την ανάγκη να ευχαριστήσω τους ανθρώπους, που μέσα στο πάνσοφο σχέδιο της πρόνοιας και της αγάπης του Θεού συνήργησαν για την σημαντική και σωτηριώδη για εμένα αυτή στιγμή, δίχως να θεωρήσω ποτέ ότι η λέξη ευχαριστώ μπορεί να καλύψει το μέγεθος το συναισθημάτων μου γι αυτούς».

Αμέσως μετά την επίκληση και την επιφοίτηση του Παναγίου και τελεταρχικού Πνεύματος, το ευλαβές και πολυπληθές εκκλησίασμα βροντοφώναξε το «Άξιος» για τον π. Διονύσιο, ο οποίος παραλάμβανε ένα – ένα τα εκκλησιαστικά άμφια από τα χέρια του Μητροπολίτη του.

Εμείς από την πλευρά μας, να ευχηθούμε κάθε επιτυχία στο έργο του νέου ιερομονάχου και ο Θεός να του δίνει την δύναμη που χρειάζεται, ιδιαίτερα στους δύσκολους καιρούς που πορευόμαστε. Άξιος!