Μαμά μου, Μπαμπά μου, να θυμάσαι…

Μη με παραχαϊδεύεις. Ξέρω καλά πώς δεν πρέπει να μου δίνεις πάντα ό,τι σου ζητώ.

Μην αλλάζεις στάση απέναντί μου συνέχεια. Προτιμώ να είστε σταθεροί μαζί μου. Έτσι νιώθω περισσότερη σιγουριά.

Μη με κάνεις να νιώθω μικρότερο από ότι είμαι, γιατί τότε εγώ προσπαθώ να φαίνομαι μεγαλύτερο.

Μη μου κάνεις παρατηρήσεις μπροστά σε άλλους. Είναι πιο καλά να τα λέμε όταν είμαστε μόνοι.

Τα λάθη που κάνω δεν είναι αμαρτίες. Είναι λάθη και μπορώ να τα διορθώσω.

Μη με προστατεύεις πάντα. Άφησε με να σκοντάψω, να πέσω, να χτυπήσω για να πάθω και να μάθω.

Μη θυμώνεις όταν λέω ότι «δε σε χωνεύω». Εσένα «σε χωνεύω». Τη δύναμή σου «δε χωνεύω».

Μη μου κάνεις συνεχώς παρατηρήσεις γιατί αναγκάζομαι «να το παίζω κουφός / ή»

Σας λέω την αλήθεια: κάποιες φορές σας λέω ψέματα.

Μαμά μου, μπαμπά μου κάθε μέρα μεγαλώνω. Μη το ξεχνάς!!!

Απλές συμβουλές των ίδιων των παιδιών προς τους γονείς. Με τον δικό τους ιδιαίτερο και απολύτως ειλικρινή τρόπο. Στην ουσία ζητούν αγάπη, ποιοτικό χρόνο, ενσυναίσθηση, προσεκτική ακρόαση, διαθεσιμότητα, κατανόηση, άνευ όρων αποδοχή. Ζητούν να ανατραφούν ως παιδιά του θέλω και όχι μόνο του πρέπει, να μην αποτελούν συνέχεια της ζωής μας, αλλά να είναι η αφετηρία της δικής τους ζωής. Μια ζωή δικαιούνται έτσι και αλλιώς.

Επικοινωνία για εκείνα σημαίνει, ακούω με τα αυτιά, τα μάτια και τη καρδιά κάτι που οι ενήλικες δείχνουν να έχουν ξεχάσει. Ζητούν τη προστασία από τις αρρώστιες και τους κινδύνους της ζωής όχι όμως μέσα από την απομόνωση αλλά οπλίζοντάς τα εναντίον τους.

Καλό είναι να αναρωτιόμαστε συχνά πριν πούμε ή κάνουμε κάτι, ποιος είναι ο ενήλικας στη σχέση, ακούμε το παιδί και τα συναισθήματά του, γνωρίζουμε τις ανάγκες του, τι σχέση θέλουμε να έχουμε μαζί του;

Είναι γεγονός πως στη σημερινή κοινωνία δε μπορείς να αναθρέφεις το παιδί σου με τις συνταγές του χθες.

Η εμπιστοσύνη στον εαυτό του, η συναισθηματική αυτονομία και οι δεξιότητες στις σχέσεις είναι απαραίτητα εφόδια.

Εσείς τι ξεχάσατε την τελευταία φορά και τι είναι αυτό που θυμάστε πάντα;