Ο Εσταυρωμένος “εν πόνω”

Μεγάλη Παρασκευή.

Ημέρα του πόνου και της οδύνης του Θεανθρώπου Κυρίου και Θεού και Σωτήρος μας Ιησού Χριστού.

Ο προφήτης του Θεού αιώνες πριν, τον ατενίζει καρφωμένο στο ξύλο της ατιμίας να οδυνάται.

Αυτός, λέει, φέρει επάνω του το βαρύ φορτίο των αμαρτιών μας.

Εμείς νομίσαμε, πλανώμενοι, ότι Αυτός πονεί και υποφέρει τα τραύματα, τις πληγές και τις ταπεινώσεις ως χτύπημα και τιμωρία από το Θεό για τις δικές του αμαρτίες. Όμως Αυτός πληγώθηκε και εξουθενώθηκε για χάρη της δικής μας σωτηρίας. Στις πληγές του βρήκαμε εμείς τη θεραπεία μας. Γι’ αυτό βρίσκεται «εν πόνω» (Ησ. 53: 4-5).

Πόνος σωματικός.

Πολλές και επώδυνες είναι οι πληγές και οι κακώσεις που υφίσταται στο πανάγιό του σώμα. Οι άνδρες που κρατούσαν και φύλαγαν καλά τον Ιησού, Τον εμπαίζουν και Τον δέρνουν.

Μερικοί Τον φτύνουν και του σκεπάζουν γύρω το πρόσωπο για να μη βλέπει, και Τον κολαφίζουν. «Οι στρατιώται περιτιθέασιν αυτώ πλέξαντες ακάνθινον στέφανον» και χτυπάνε «αυτού την κεφάλην καλάμω» (Μαρκ. ιε΄ 17, 19, Λουκ. κβ΄ 63-64). «Δέροντες», «έτυπτον», «παίσας». Τρεις λέξεις που περιγράφουν τη βιαιότητα του τραυματισμού και του αφόρητου πόνου. Ακολουθεί ο ακάνθινος στέφανος, η φραγγέλωση με τα συνεχή χτυπήματα του αγίου σώματός του. Και το αποκορύφωμα του πόνου του: τα διάτρητα άγια χέρια και πανάχραντα πόδια του από τα καρφιά του σταυρού με το άγιο σώμα του να βρίσκεται τεντωμένο πάνω στο ξύλο! (Ψαλ. κα΄ 18).

Παραμορφωμένος από τα τραύματα και τις κακώσεις καθίσταται αντικείμενο αποστροφής και περιφρόνησης. «Το είδος αυτού άτιμον και εκλείπον παρά πάντας τους υιούς των ανθρώπων… απέστραπται το πρόσωπον αυτού, ητιμάσθη και ουκ ελογίσθη» (Ησ. 53: 3).

Ο Εσταυρωμένος βρίσκεται «εν πόνω», ενώ είναι αθώος. Το να υφίσταται κάποιος ή κάποιοι τις συνέπειες για τυχόν παρανομίες τους θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι δικαιολογημένο. «Άξια γαρ ων έπραξε απολαμβάνει» (Λουκ. κγ΄41). Όμως ο Εσταυρωμένος είναι αθώος (Α΄ Πετρ. β΄ 22). Οδηγείται στο σταυρό ως κακοποιός, ενώ ο δικαστής του, ο Πιλάτος, αλλά και οι ίδιοι οι διώκτες του, δεν κατόρθωσαν να επισημάνουν κάτι παράνομο που να είχε διαπράξει εναντίον του Θεού και των ανθρώπων.

Ο ουράνιος Πατέρας του επαναπαύεται τελείως σ’ Αυτόν. Είναι ο απεσταλμένος του, τον Οποίο εξέλεξε, ο αγαπητός του και μονάκριβός του, στον Οποίο ευαρεστείται η ψυχή του (Ματθ. ιβ΄ 18).

Είναι αθώος απέναντι της πολιτικής εξουσίας. Δίδαξε και προέτρεψε να αποδίδουν οι πολίτες «τα Καίσαρος Καίσαρι» (Ματθ. κβ΄ 21). Ουδέποτε διατάραξε τη δημόσια τάξη. Δε φιλονίκησε ούτε έβγαλε παράφορες κραυγές ούτε άκουσε κανείς τη φωνή του στις δημόσιες πλατείες, όπως συμβαίνει με τους δημαγωγούς που ξεσηκώνουν το λαό σε θορυβώδεις διαμαρτυρίες και συλλαλητήρια για σκοπούς ιδιοτελείς (Ματθ. ιβ΄19).

Ως προς την αναστροφή του με τους ανθρώπους, όχι μόνο δεν έπραξε κάτι το κακό στο λαό και στα επί μέρους πρόσωπα, αλλά «διήλθεν ευεργετών και ιώμενος πάντας» (Πραξ. ι΄ 38).

Ο Εσταυρωμένος βρίσκεται «εν πόνω» με σύντροφο την εγκατάλειψη των φίλων και το αδίστακτο μίσος των εχθρών του. Ο φλογερός μαθητής του, ο Πέτρος, που προ ολίγου Τον διαβεβαίωνε ότι θα παραμείνει κοντά του και αν ακόμη όλοι Τον εγκαταλείψουν, τώρα Τον αρνείται (Ματθ. κς΄ 70). Ο άλλος μαθητής, ο Ιούδας, «απελθών συνελάλησε τοις αρχιερεύσι και γραμματεύσι και στρατηγοίς το πώς αυτόν παραδώ αυτοίς» (Λουκ. κβ΄ 4). Οι υπόλοιποι μαθητές την ώρα της σύλληψής του στη Γεθσημανή έφυγαν (Ματθ. κς΄ 56). Και ο λαός που τόσο είχε ευεργετηθεί, Τον αποκηρύττει ενώπιον του Πιλάτου»: «Ουκ έχομεν βασιλέα ει μη Καίσαρα» (Ιω. ιθ΄ 15). Τραγικές όντως στιγμές πόνου και οδύνης του Κυρίου. «Ο λαός ειστήκει θεωρών, οι άρχοντες εξεμυκτήριζον, οι στρατιώται ενέπαιζον και ο ληστής εβλασφήμει» (Λουκ. κγ΄ 35, 36, 39).

Κορύφωση του πόνου του η εγκατάλειψή του από τον ουράνιο Πατέρα του. Ο Θεός Πατέρας άφησε ώστε ο Χριστός, που δε γνώρισε αμαρτία, να κατακριθεί ως αμαρτωλός (Β΄ Κορ. ε΄ 21). Ως εκπρόσωπος της ανθρωπότητας έχει επωμισθεί όλες τις αμαρτίες όλων των ανθρώπων όλων των εποχών (Ματθ. κζ΄ 46).

* * *

Πολλές φορές και η δική μας ζωή ξεδιπλώνεται με σύντροφο τον καθημερινό πόνο. Πόνος από τα τραύματα που μας προξενεί η πολυειδής αμαρτία. Πόνος από χρόνιες ασθένειες, από θάνατο προσφιλών μας προσώπων, που ενίοτε αφαρπάζονται ξαφνικά από ανάμεσά μας. Πόνος από αδικίες, συκοφαντίες και κατατρεγμούς, ενώ προσπαθούμε να ασκούμε «απρόσκοπον συνείδησιν προς τον Θεόν και τους ανθρώπους διά παντός» (Πραξ. κδ΄ 16). Πόνος αβάσταχτος από τη μοναξιά. Ας θυμόμαστε ιδιαίτερα στις ώρες αυτές τον εσταυρωμένο Κύριο και Θεό και Σωτήρα μας Ιησού Χριστό.

Καθώς θα Τον ατενίζουμε τη Μεγάλη Παρασκευή σταυρωμένο, πληγωμένο, μωλωπισμένο και καταματωμένο, ενώ είναι αθώος, να προβάλλεται στο μέσο του Ναού, με σύντροφο τη μοναξιά και την εγκατάλειψη από όλους και από αυτόν τον ουράνιο Πατέρα του, μαζί με την ευγνώμονα ευχαριστία μας, ας Τον ικετεύσουμε θερμά να μας στηρίζει στις δύσκολες ώρες του πόνου και της οδύνης μας. Είναι φιλάνθρωπος και μας συμπαθεί. Θα μας βοηθάει στον αγώνα μας κατά της αμαρτίας. Θα επεμβαίνει για να μας παρηγορεί. Και ας αναφωνεί η ψυχή μας: Δόξα τη μακροθυμία σου, Κύριε, δόξα σοι.

Πηγή: xfd.gr