Η Γερόντισσα Μακρίνα, σε αδελφές της Μονής…

 

Όταν ο άνθρωπος λέει την “ευχή” (Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με), δεν μπορεί νά εκδηλώνεται, να φωνάζει και να μιλάει.

Η Χάρις του Θεού τον κάνει πράο, ταπεινό. Είναι αδύνατον ο Θεός νά μήν μαλακώσει την καρδιά του.

Όταν λέει την “ευχή”, πόση γλυκύτητα αισθάνεται!

Η αργολογία, η μεμψιμοιρία, οι συζητήσεις διακόπτουν την επικοινωνία μέ τόν Θεό και φέρνουν ταραχή.

Δέν συγκρατείται η μιά και λέει τόν λογισμό της στήν άλλη και η άλλη φορτωμένη σπέρνει τό κακό και μετά δέν μπορεί ούτε προσευχή ούτε τά καθήκοντά της νά κάνει ούτε τό κελλί (σπίτι) της

της αρέσει ούτε μπορεί ν’ αναπαυθεί πουθενά. Χρειάζεται ταπείνωση στήν ψυχή μας.

Δια της ταπεινώσεως θά σωθούμε

. Ο Θεός θά δώσει πολλή Χάρι. Ο άνθρωπος διά τής “ευχής” αισθάνεται θεία παρηγοριά, ουράνια μεγαλεία.

 

από τό βιβλίο: Γερόντισσα Μακρίνα Βασσοπούλου, Λόγια Καρδιάς, Ιερά Μονή Παναγίας Οδηγήτριας Πορταριά Βόλου.

 

Πόσα από αυτά πού λέει στίς Μοναχές, δέν ισχύουν καί γιά εμάς πού ζούμε στόν κόσμο; Γιατί όπως λέει καί ό Άγιος Ιωάννης τής Κλίμακος: ” Φώς μέν Μοναχοίς, Άγγελοι. Φώς δέ κοσμικοίς Μοναχοί”.

Μας το έστειλε ο κ. Αποστόλης Ζαφειρίου