Ποίημα για την Μονή Βατοπεδίου (4)
19 Σεπτεμβρίου 2009
Μες στην ψυχή μου έφτασε
αυτό το Άγιο Θαύμα!
Να ξαναρθώ στην Παναγιά
έκανα ένα τάμα.
Να ‘ρθω ξανά στη χάρη της
για να την προσκυνήσω,
να δω την Άγια Ζώνη της!
Μαζί της να μιλήσω!
Το Θαύμα τ’ Ασταμάτητο!
Να ξανασυναντήσω,
θα ‘ρθω ξανά στην Παναγιά
κάτι να της χαρίσω
και τα λουλούδια της αυλής
με δάκρυ θα ποτίσω.
Τους κήπους τους πανέμορφους
όλους θα τους σκαλίσω
και τις καμπάνες τις γλυκές
που έχουν φωνές μελωδικές!
Θ’ ανέβω να χτυπήσω.
Σε αγρυπνία θα βρεθώ
θα ξαναξενυχτήσω,
να ψάλλω με καλόγερους
τα πάθη μου θα σβήσω
και τα καυτά τα λάθη μου
στη θάλασσα θα ρίξω.
Θα ‘ρθω ξανά στην Παναγιά
θέλω να την υμνήσω,
για τα καλά που μου ‘κανε
να την ευχαριστήσω,
να με γεμίσει με χαρά
και να την προσκυνήσω.
Αξίωσέ με Παναγιά,
ξανά να σ’ αντικρίσω.
Με ζεστασιά μες στην ψυχή
κι αγάπη στην καρδιά μου,
τα δάκρυά μου τρέχουνε
και βρέχουν τη σκιά μου.
Μεγάλη είν’ η χάρη σου
Μητέρα, Παναγιά μου!
Μεγάλα είναι τα Θαύματα!
Που έκανες Κυρά μου.
Μεγάλο είν’ τ’ Άγιον Όρος σου!
Κυρά μου Υπεραγία!
Μεγάλα είναι τα έργα σου
φτιαγμένα με Σοφία.
Δείξε μου τώρα Παναγιά
το δρόμο της λατρίας,
σβήσε τα ολισθήματα
της λάθος μου πορείας.
Το μοναστήρι τούτο ‘δω
μοιάζει με Κάστρο Ουράνιο!
Είναι ένα Θαύμα αληθινό
είναι ένα Θαύμα σπάνιο!
Θεριά είναι τα τείχη του!
Η εκκλησιά μεγάλη,
μεγάλη είναι κι η αυλή
κόσμο είναι γεμάτη.
Το μοναστήρι τούτο ‘δω
έχει ψηλά μπαλκόνια,
μπαλκόνια που είναι ξύλινα
και κήπους με λεμόνια,
παντού ακούς να κελαηδούν
πέρδικες και αηδόνια,
ανάμεσά τους τρέχουνε
χιλιάδες χελιδόνια,
που ‘ρθαν και χτίσανε φωλιές
στα Ιερά Μπαλκόνια!
Το μοναστήρι τούτο ‘δω
στην Παναγιά το ‘χουν αφιερώσει,
γιορτάζει του Ευαγγελισμού!
Εικοσιπέντε Μάρτη,
γιορτάζει η Παναγία μας!
Η Μάνα, η Λατρία μας!
Που Λάμπει και Αστράφτει!
Τώρα θα φύγω από ‘δω
αλλού πρέπει να πάω,
μπροστά είναι ο δρόμος μου
μα πίσω εγώ κοιτάζω,
με το θολό το βλέμμα μου
ό,τι θαρρώ αγκαλιάζω.
Το Βατοπέδι χάνεται
μα πίσω εγώ κοιτάζω…
Μες στο μυαλό το κράτησα
μες στην ψυχή μου το ‘χω.
Θα ‘ρθω ξανά πολλές φορές
τα πάθη να σκοτώσω.
Λιβάνι αγνό και καθαρό
στην Παναγιά θα δώσω,
βοήθησέ με Παναγιά
δεν θέλω να νυχτώσω…
Πηγή: “Άγιον Όρος: Ποιητικό Οδοιπορικό” του ποιητή Δημητρίου Πολυχρόνη.
