Μια Κυριακή στην επαρχία εκεί όπου υπάρχει ακόμα άφθονη ελληνική λεβεντιά, φιλότιμο και ορθόδοξη πίστη
15 Απριλίου 2013
Γράφει ο Δημήτρης Σωτηρόπουλος
Το λέω και το ξαναλέω σε γνωστούς και φίλους μου: Μην κλείνεστε μέσα στην Αθήνα και σε άλλες μεγάλες πόλεις. Όποτε μπορείτε, βγαίνετε παραέξω, σε αυτό που υποτιμητικά αποκαλούμε “επαρχία”. Όχι για να διασκεδάσετε και να σκοτώσετε απλά την ώρα σας, αλλά για να αναπνεύσετε καθαρό αέρα. Κυριολεκτικά και μεταφορικά!
Λόγω της φύσης της εργασίας μου, ταξιδεύω συχνά μικρές και μεγάλες αποστάσεις σ’ ολόκληρη τη χώρα, σχεδόν κάθε βδομάδα. Ε λοιπόν, δεν φαντάζεται κανείς τι διαμάντια μπορεί να ανακαλύψεις ακόμα και σε μόλις μία – μιάμιση ώρα δρόμο απόσταση από την μουντή πρωτεύουσα!
Κυριακή νωρίς το μεσημέρι λοιπόν και συνεχίζω μια μικρή περιοδεία στα Μοναστήρια του Νομού Κορινθίας.
Στόχος μου, να επισκεφθώ όσο το δυνατόν περισσότερα, έτσι ώστε να τα συμπεριλάβω στην έκδοση του νέου μου βιβλίου, που θα είναι αφιερωμένο στις Ιερές Μονές και τις Εκκλησίες της ιδιαίτερης πατρίδας μου, της Πελοποννήσου.
Η αναζήτηση αυτή είναι ευχάριστη, ενδιαφέρουσα, μα και κοπιαστική. Απαραίτητη λοιπόν, μία μικρή στάση για (νηστίσιμο) φαγητό. Μες την ησυχία του μεσημεριού, σ’ ένα μεγάλο μα ήσυχο χωριό της ανατολικής Κορινθίας. Με τα πολλά, βρίσκουμε μια ταβερνίτσα που σερβίρει σαρακοστιανά εδέσματα όπως σαλάτες, καλαμαράκια και τηγανιτές πατάτες.
Αυτά όμως είναι τα ασήμαντα. Όσο νόστιμα και νά’ ναι, δεν παύουν να ικανοποιούν μονάχα την υλική ανάγκη του ανθρώπου για θρέψη. Τι γίνεται όμως με την αντίστοιχη πνευματική;
Απέναντί μας, κάθεται ένας μεσόκοπος κύριος, ντόπιος. Φαίνεται ευθύς μα ταλαιπωρημένος από τη ζωή. Και πώς να μην είναι, όταν κουβέντα στην κουβέντα μας λέει πως εργαζόταν από τα 13 του (τώρα είναι 55) σε δύσκολη τεχνική εργασία και εξαιτίας της κρίσης, είναι άνεργος εδώ και 3 χρόνια!!!
Αρχίζουν οι απειλές στους πολιτικούς, που μας έφτασαν εδώ. “Μην αγχώνεστε, δεν καταλαβαίνουν αυτοί. Είναι χοντρόπετσοι”, λέω για να ανάψω τη φλόγα στον κυρ – Πέτρο, που αναψοκοκκινίζει μόλις μιλάει για τον τόπο τους που ρήμαξε.
“Μας κλείσαν τα εργοστάσια, δεν δουλεύει κανείς. Το λάδι μας πουλιέται κάτω από το κόστος σε μεσάζοντες, διαμαρτυρηθήκαμε στο κράτος αλλά απάντηση καμία. Μας έχουν αφημένους στην τύχη μας”.
“Υπάρχει πείνα εδώ;”, τον ρωτάω.
“Αν υπάρχει λέει; Εμένα που με βλέπεις τώρα, ξεκίνησα το πρωί από το σπίτι με 5 ευρώ. Και μου μείνανε 2 τώρα”.
“Και τι τά’ κανες τ’ άλλα;”
“Τα έδωσα σε κάτι φτωχόπαιδα να πάρουν κάτι να φάνε. Να, αυτά (μου δείχνει κάτι πιτσιρίκια με ποδήλατα). Οι γονείς τους δεν έχουν τίποτα. Η πείνα που σου λέω…”
“Μα εσύ είχες μόνο 5 ευρώ για να περάσεις ολόκληρη τη μέρα, να φας κλπ. Κι έδωσες τα 3;;;” ρωτάω απορημένος.
“Δεν πειράζει. Θα μου τα δώσει πίσω ο Θεός. Έχει ο Θεός…”!
Συγκλονίζομαι. Η φυσικότητα και η λάμψη της έκφρασής του, δεν προδίδουν έναν ψεύτη, έναν φαρισαίο ίσως που επιδεικνύει την ελεημοσύνη του. Το λέει και το πιστεύει: “ΘΑ ΜΟΥ ΤΑ ΔΩΣΕΙ ΠΙΣΩ Ο ΘΕΟΣ”!!!
“Πάω την Εκκλησία κι ακούω την Θεία Λειτουργία κι αγαλλιάζω…ξεχνώ τα προβλήματα, την ανεργία, την πείνα, όλα”, συνεχίζει.
“Να κρατήσετε την Πίστη σας. Όλα τ’ άλλα βρίσκονται!”, καταλήγει αυτό το ιδιότυπο κρεσέντο ανθρωπιάς, πίστης και φιλότιμου!
Δεν λέμε πολλά. Τον κερνάμε ένα ούζο. Μας χιλιοευχαριστεί.
“Κι εσείς βρήκατε αυτή την ταβέρνα τώρα το μεσημέρι, που συνήθως είναι κλειστή…Αλλά δεν πειράζει, θα σας έπαιρνα στο σπίτι μου, θ’ ανάβαμε τη φωτιά και θα σας φτιάχναμε κάτι”, λέει – ξανά – με απόλυτη φυσικότητα!
Είμαστε άφωνοι. Τον ρωτάμε για την οικογένειά του.
“Έχω 6 παιδιά”, λέει. “Δόξα σοι ο Θεός!”
Τα λόγια περιττεύουν.Η ώρα έχει περάσει, οπότε πρέπει να πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής για την Αθήνα.
Χαιρετάμε με θέρμη τον κυρ – Πέτρο. Εκείνος έχει ένα αγνό, παιδιάστικο, “επαρχιώτικο” χαμόγελο γεμάτο καλοσύνη.
Αυτός ο άνθρωπος, προσφέρθηκε να μας ταϊσει, ενώ έχει άλλα 7 στόματα να θρέψει!
Αυτός ο φτωχός, μα τίμιος βιοπαλαιστής, έδωσε από τα 5 ψωρο – ευρώ του τα 3 σε φτωχαδάκια, γιατί ο ίδιος είναι φτωχός και ξέρει!
Δεν θεώρησε ότι έκανε κάτι το σημαντικό, ούτε παινεύτηκε γι’ αυτό.
Το κυριότερο: Δεν περίμενε ούτε περιμένει καμία ανταπόδωση από τους ανθρώπους. Μόνο από τον Ουράνιο Πατέρα του!
Μικρά μαθήματα ενός “επαρχιώτη”, σ’ εμάς τους “πρωτευουσιάνους”, που θα θυμόμαστε για καιρό.
Γι’ αυτό σας λέω! Βγείτε από τις γκρίζες πόλεις στα χωριά, στα βουνά και στις ακρογιαλιές, για να αναπνεύσετε ξανά! Αέρα καθαρό, αέρα ανθρωπιάς!
Ίσως αυτό να ενοχλήσει περισσότερο τους ενοχλητικούς καταστροφείς μας, εγχώριους και ξένους. Αν μάθουν ότι, παρά τον πόλεμο που κάνουν στους Έλληνες, εκείνοι διατηρούν ακόμα τα στοιχεία που τους έκαναν να ξεχωρίζουν και σήμερα κινδυνεύουμε να τα χάσουμε, μαζί με τις χρηματικές καταθέσεις μας.
Την Ορθόδοξη Πίστη, την Ελληνική λεβεντιά και το φιλότιμο…!
Πηγή: http://hellas-orthodoxy.blogspot.gr/2013/04/blog-post_9240.html
