Γέρων Ιωσήφ ο Προσευχόμενος

Χρόνια πολλά περάσανε, κοντά εκατόν νομίζω

που ανάπνεες ευχόμενος, για αυτό πανηγυρίζω.

Από παιδιά μας πρόσεχες τώρα, όλοι μας γέροι,

δεν το άφησες ούτε στιγμή, τρεμάμενο το χέρι.

Η αγάπη σου πλημήριζε, το νουν και την καρδία

σαν φώναζες για έλεος (Δέσποινα Παναγία).

Ο νους αιχμαλωτίσθηκε στη νηπτική και εκεί αγκιστρώθει.

Έδιωξε το παράλογο και ευθύς ελευθερώθει.

Με επαινετή αναίδεια, νύκτα μα και ημέρα

ευχόσουν για το έλεος εις τον Χριστό Πατέρα.

Η χάρις που σε έλκυσε, και φόρεσες τα ράσο,

σωσίβιο από τα χείλια σου, θαρρώ θέλω να πιάσω.

Εκεί εις του παράδεισου, Γέρων που είσαι άκρη

να εύχεσαι τα τέκνα σου, ευχή να έχουν και δάκρυ.

Εις το Πανάγαθο Χριστό, που τόσο αγαπούσες

θύμιζε πως τα σπλάχνα σου, πάντα παρηγορούσες.