Εκοιμήθη ο αδελφός του Γέροντα Εφραίμ, Παναγιώτης Κουτσού

Εκοιμήθη χθες Τρίτη 1 Ιανουαρίου 2013 ο αδελφός του Καθηγουμένου της Ιεράς Μονής Βατοαπαιδίου Αγίου Όρους, Γέροντα Εφραίμ, Παναγιώτης Κουτσού.

Η εξόδιος ακολουθία θα τελεστεί σήμερα Τετάρτη 2 Ιανουαρίου 2013 στον Ιερό Ναό Αγίου Θεράποντος και Αγίας Μαρίνας στις Αγγλισίδες η ώρα 2:30 μ.μ. παρουσία του Μητροπολίτη Λεμεσού Αθανάσιου.

Αιωνία σου η μνήμη αγαπητέ μας Παναγιώτη!!!

Κοιμήθηκε ο αδελφός του Γέροντα Εφραίμ Παναγιώτης Κουτσού

Της Ζήνας Λυσάνδρου Παναγίδη

Φιλολόγου

Το βράδυ της 1^ης Ιανουαρίου 2013, κοιμήθηκε ο αδελφός του Γέροντα Εφραίμ, ο Παναγιώτης Κουτσού, 55 ετών, νικημένος από τον καρκίνο. Σήμερα, ήταν η κηδεία του στο χωριό που παντρεύτηκε, τις όμορφες Αγγλισίδες, με τον καλό τον κόσμο. Της κηδείας προέστη ο Μητροπολίτης Λεμεσού κ.Αθανάσιος, συμπαραστατούμενος από τον Επισκόπου Τριμυθούντος κ. Βαρνάβα και τον Χωρεπίσκοπο Νεαπόλεως κ. Πορφύριο. Αμέτρητοι ήταν και οι υπόλοιποι κληρικοί, καθώς και οι λαϊκοί που γέμισαν την εκκλησία, και τον προαύλιο χώρο. Πρέπει να υπήρχαν πάνω από χίλια άτομα, και μάλιστα σε μια μέρα που δεν κυκλοφόρησαν εφημερίδες. Δημοσιεύτηκε μόνο στην ιστοσελίδα των Φίλων της Μονής Βατοπαιδίου. Ο Παναγιώτης ήταν ένας σπάνιος άνθρωπος, πράος, ευγενής, άκακος, καλοσυνάτος, με αθωότητα και αγνότητα μικρού παιδιού. Όλοι στους επικηδείους, και θα ήταν έξι, τόνιζαν την ακεραιότητα του χαρακτήρα του και την προετοιμασία του για την άλλη ζωή. ‘Εφυγε έτοιμος ο Παναγιώτης για την αιωνιότητα. Είμαστε σίγουροι ότι μπήκε στην παράδεισο! Νιώθω ότι η κηδεία του Παναγιώτη με άγγιξε βαθύτατα. Ήταν μια κατανυκτική εξόδιος ακολουθία, μέσα σε μια μυσταγωγική ατμόσφαιρα, που προσφερόταν για προσευχή και διείσδυση στα βαθύτερα νοήματα αυτής της υπέροχης υμνολογίας. Της υμνολογίας του κόσμου του αληθινού. Με άγγιξε, όμως, η κηδεία του Παναγιώτη, και για έναν άλλο λόγο: κηδεύαμε έναν φίλο, έναν χριστιανό οικογενειάρχη, έναν μάρτυρα της πίστης και της πατρίδας. Έναν άνθρωπο που έζησε μέσα στην αγάπη και έφυγε πλημμυρισμένος από αγάπη. Την αγάπη της συζύγου του Ουρανίας και των έξι παιδιών του, καθώς και την αγάπη των αδελφιών του, μα και της χαροκαμένης μάνας του, της Κυριακής μοναχής που ενστάλαξε στην ψυχή των παιδιών της τον σπόρο της πίστης στον Θεό. Όσοι τον γνώρισαν και από τον χώρο της εργασίας του, μίλησαν για τον άξιο, μειλίχιο, εργατικό και πάντα συνεργάσιμο συνάδελφο, με την άδολη ψυχή και τα καθάρια αισθήματα. Η μεγαλύτερη παρακαταθήκη που μας άφησε ο Παναγιώτης είναι η λεβεντιά του και η εγκαρτέρηση, μπροστά στη μεγάλη δοκιμασία που του επιφύλαξε η ζωή. Αγωνιστής της ζωής, όπως πάλεψε με την ορφάνια και την προσφυγιά, πάλεψε και με τον καρκίνο παλληκαρίσια, αγόγγυστα, με ιώβειο υπομονή, με προσευχή αδιάλειπτη και με το κομποσκοίνι πάντα στο χέρι για την ευχή του Ιησού. Τελειώνω την αναφορά μου αυτή στην κηδεία του Παναγιώτη, λέγοντας ότι πριν φύγει για το αιώνιο ταξίδι, μας αξίωσε να συγκλονιστούμε από ένα θαύμα. Περίμενε, παρά την πίστη των γιατρών για το αντίθετο, να γίνει ο γάμος της πρωτοκόρης του της Γεωργίας την επομένη των Χριστουγέννων, φίλησε τα στέφανα του γάμου της, καθηλωμένος στο κρεβάτι του πόνου, και σε μια μέρα άρχισε να χειροτερεύει, γι’ αυτό τον έφεραν στο Ογκολογικό Κέντρο στη Λευκωσία. Εκεί, πολύ ήρεμα, ανάμεσα στους αγαπημένους του, έφυγε. Πέταξε στη γειτονιά των αγγέλων. Περίμενε να κάνει το χατίρι της κόρης του, να την καμαρώσει νυφούλα, κι ύστερα να φύγει. Αυτά είναι τα ανθρώπινα. Το υπογράμμισε και ο Βιτσέντζος Κορνάρος στον «Ερωτόκριτο»: «Χαρά και λύπη σύμμεικτα, αλλά και κεκραμένα». Κι έτσι, μια βδομάδα μετά τον γάμο της κόρης του, πήγαμε για την κηδεία του. Αυτή είναι η ευτυχία για τους χριστιανούς. Να έχουν χριστιανικά τέλη. Να αφήσουν ένα καλό όνομα στα παιδιά τους. Να περιστοιχίζονται από τους αγαπημένους τους. Να φεύγουν έτοιμοι για το μεγάλο ταξίδι και να μπορούν να αντιμετωπίσουν τον δικαιοκρίτη Θεό. Είμαστε σίγουροι ότι από εκεί πάνω ο Παναγιώτης θα παρακαλεί τον Θεό για τα παιδιά του, θα έρχεται κάθε στιγμή αρωγός στη ζωή τους. Ο Θεός ας αναπαύσει την ψυχή του.