Ένας χρόνος από την κοίμηση του Μητροπολίτου Νικοπόλεως και Πρεβέζης κυρού Μελετίου (1933 – 21 Ιουνίου 2012)

 αρχιμ. Βασιλείου Μπακογιάννη

«Σας έτυχε μικρή Μητρόπολη» του είπε παρουσία μου ο παπάς από το χωριό μου, λίγες μέρες μετά την ενθρόνισή του (1980). Και η απάντησή του: «Καλύτερα να ήταν ακόμα πιο μικρή.

Για να μπορέσω να την διοικήσω, όσο το δυνατόν πιο καλά!».

Και κρατώντας στα χέρια του το ακάνθινο πηδάλιο της τοπικής Εκκλησίας, κόπιασε, μόχθησε, πόνεσε, εκλαψε!

«Αν ήξερα από πριν τις τεράστιες ευθύνες που εχει το αξίωμα της αρχιερωσύνης, δεν θα το δεχόμουν ούτε κατά διάνοιαν!», εκμυστηρεύθηκε σε φίλο μου (2010).

Αναλαμβάνοντας το «τιμόνι» της Μητροπόλεως, βρήκε «ταμείο» με έσοδα μηδαμινά. Και δανείσθηκε τότε (1980) από προσωπικό του φίλο 100.000 δραχμές για τις ανάγκες της Μητροπόλεως. Και κατώρθωσε σε μια πενταετία, 1980-1985, με τις εισφορές των πιστών, (γιατί ενέπνεε σεβασμό και εμπιστοσύνη), να ανεγείρει στην Πρέβεζα (12.000 τότε κατοίκων) ένα μεγάλο τριώροφο πνευματικό κέντρο, που αποτελεί πραγματικό στολίδι για την πόλη.

Και τι δεν έκανε καθόλη του την αρχιερατεία· μοναστήρια, εκκλησιές, πνευματικά κέντρα σε ενορίες κ.λ.π.

Ο αρχιερέας λέγεται ποιμενάρχης, γιατί είναι ο «αρχηγός» των ποιμένων, των ιερέων. Που σημαίνει πως η κύριά του αποστολή είναι η «εποπτεία» των ιερέων του, γιατί αυτοί γεμίζουν ή αδειάζουν τις εκκλησιές.

«Όποιος ιερέας ζεί πνευματική ζωή, θα είμαι δούλος του», είπε στους ιερείς του ο αείμνηστος Μελέτιος κατά την πρώτη Ιερατική σύναξη (Απρίλιος 1980).

«Έκοψε» (στην σύναξη αυτή) τους καλούς ιερείς, τους χειροθέτησε Πνευματικούς, και τους κάλεσε για συνεργάτες του. Τους διόρισε σε κεντρικές ενορίες, για να «μαγνητίζουν» τον κόσμο.

«Γλείψιμο», «κολακεία», «μέσο» δεν περνούσαν στον αρχιερέα Μελέτιο.

Θυμάμαι: Ήταν Μάης του 1980 (λίγο μετά ενθρόνισή του), Κυριακή των Αγίων Πατέρων. Πήγε επίτηδες σε ένα μικρό και ορεινό χωριό της Φιλιππιάδος, (ήμουν και εγώ μαζί του), για να τιμήσει έναν πραγματικά ευλαβέστατο Ιερέα, (Δ’κατηγορίας). Και μόνο που έβλεπες τον ιερέα αυτόν, αγάλλιαζε η καρδιά σου. Τον χειροθέτησε Πνευματικό, λίγο μετά τον έκανε Πρωτοπρεσβύτερο, και στη συνέχεια τον διόρισε Αρχιερατικό Φιλιππιάδος!

Πολλές φορές έλεγε στις χειροτονίες ιερέων, πως ο παπάς είναι η θύρα που οδηγεί στο Χριστό. Και ένας καλός παπάς, γίνεται η καλή αιτία, να έρθουν οι άνθρωποι στο Χριστό και να σωθούν. Γι’ αυτό (επαναλαμβάνουμε) είχε σε πρώτη γραμμή τους καλούς ιερείς. (Έτσι ζωντάνεψε η Μητρόπολη!).

Τους ιερείς που έπεφταν σε λάθη, τους νουθετούσε με αγάπη, με διάκριση, (γιατί ο σκοπός του δεν ήταν να τους εξουθενώσει, αλλά να τους θεραπεύσει).

Θυμάμαι: Διακονούσα (1983) στο βιβλιοπωλείο της Μητροπόλεως (Πρέβεζα): Μπήκε στο βιβλιοπωλείο ένας παπάς από χωριό της ορεινής Άρτης, κάπως «αλαφιασμένος». «Να ιδείς τι έπαθα, (μου διηγήθηκε ο παπάς). Πήγα στο γραφείο του Δεσπότη, με καλοδέχθηκε, με ρώτησε τι κάνει η οικογένειά μου, πως πάει η ενορία και άλλα. Άσε π. Φ.., είχαμε ειπεί στην τελευταία μας σύναξη, πως οι ιερείς δεν πρέπει να καπνίζουν. Και όμως ένας ιερέας από τα χωριά σας συνεχίζει να καπνίζει και μάλιστα στο καφενείο του χωριού!». «Δέσποτά μου, για μένα χτυπάει η καμπάνα! Καπνίζω ακόμα!». «Το ξέρω! Γι’αυτό σου το λέω, ευλογημένε! Κόψτο να ησυχάσεις!»

Είναι κοινή ομολογία, πως έδειχνε στοργή και αγάπη σε όλους ανεξαιρέτως τους ιερείς του (και όχι μόνο!). Πάντοτε τους αγκάλιαζε με εγκαρδιότητα! Όλους! Και τους χάϊδευε με τρυφερότητα, αστράφτοντας το πρόσωπό του από χαρά! Μιλούσε μαζί τους χωρίς να υπολογίζει ούτε χρόνο, ούτε κόπο.

Τους πολύτεκνους και φτωχούς ιερείς, τους βοηθούσε οικονομικά και μάλιστα γενναίως! (Όχι επειδή του το «επέβαλαν» οι Ι. Κανόνες (ΝΘ’ Αγίων Αποστόλων), αλλά επειδή του το «επέβαλε» η αγάπη του και η ευσπλαγχνία του προς τους ιερείς του).

Με την «στρατηγική» του αυτή, οι ιερείς του τον αγάπησαν, και αυτό το μετέδιδαν και στο ποίμνιό τους, και σιγά-σιγά ζωντάνεψε η Μητρόπολη.

Το 1980-81 διακονούσα στον Άγιο Νικόλαο Πρεβέζης. Υπήρχε Κυριακή που εκκλησιάζονταν και δέκα άτομα! Το 1990 λειτούργησα μια Κυριακή ως «επισκέπτης», και εξεπλάγην! Θα ήταν στην εκκλησία (χωρίς μνημόσυνο) και 150 άτομα! Το 1981, στη γιορτή του Αγίου Χαραλάμπους (πολιούχος της Πρέβεζας) η εκκλησία ήταν μισοάδεια. Παραβρέθηκα, ανήμερα της γιορτής, μετά από δέκα περίπου χρόνια. Η εκκλησία ήταν γεμάτη! Επί αρχιερατείας Μελετίου το εκκλησίασμα σε όλη την Μητρόπολη αυξήθηκε κατακόρυφα! (Όντως μεγάλο, ανεκτίμητο έργο!).

Αυτή η αναγέννηση της επισκοπής, τόσο πολύ εντυπωσίασε τον αμερικανό ορθόδοξο, λαϊκό, θεολόγο καθηγητή Stephen R. Lloyd- Moffett, ώστε συνέγραψε την διδακτορική του διατριβή (σσ. 224) με αυτό το θέμα· το πως δηλαδή ο Μητροπολίτης Μελέτιος κατάφερε να αναγεννήσει την Μητρόπολή του. Τίτλος διατριβής του: «Beauty for ashes. The spiritual Transformation of a Modern Greek Commumity». (St. Vladimir’s Press Crestwood, New York, 2009).

Και μόνο γι’ αυτή την ανεκτίμητη προσφορά του στην Ι. Μητρόπολη Νικοπόλεως, είμαστε βέβαιοι, πως ειχε καλή απολογία ενώπιον του φοβερού Βήματος του Χριστού, και η ψυχή του βρήκε μέγα έλεος. (Τί πιο καλό για έναν Ιεράρχη, αλλά και για κάθε χριστιανό;). Αιωνία του η μνήμη του. ΑΜΗΝ.

 

 

Ο Μητροπολίτης Νικοπόλεως και Πρεβέζης κυρός Μελέτιος Καλαμαράς εκοιμήθη τα ξημερώματα της 21ης Ιουνίου 2012 σε ηλικία 79 ετών.

Γεννήθηκε το 1933 στην Αλαγονία Καλαμάτας και ήταν πτυχιούχος Θεολογίας και Κλασσικής Φιλολογίας-Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Αθηνών. Χειροτονήθηκε Διάκονος και Πρεσβύτερος από τον αοίδιμο Μητροπολίτη Μεσσηνίας Χρυσόστομο Δασκαλάκη και διετέλεσε Ιεροκήρυξ της Μητροπόλεως Μεσσηνίας και Γραμματεύς της Συνοδικής Επιτροπής επί των Διεκκλησιαστικών Σχέσεων. Μητροπολίτης Νικοπόλεως χειροτονήθηκε την 1η Μαρτίου 1980.

«Υπήρξε πρότυπο ασκητικού Ιεράρχου. Ήταν μέγας νηστευτής, κληρικός παροιμιώδους αφιλοχρηματίας, ακατηγόρητος σε θέματα ήθους, γλωσσομαθέστατος, συγγραφέας πολλών αξιόλογων βιβλίων – μεταξύ των οποίων το βραβευθέν από την Ακαδημία Αθηνών βιβλίο του για την Ε’ Οικουμενική Σύνοδο».

 

 Φωτογραφία:eiskopanous.blogspot.com

Πηγή:  Περιοδικό Ι.Μ. Νικοπόλεως & Πρεβέζης «Ο Ποιμήν»