Ο π. Ευέλθων Χαραλάμπους και η Εξωτερική Ιεραποστολή

του Μητροπολίτου Κενύας Μακαρίου

 

Στην ιστορία του κάθε ανθρώπου υπάρχουν στιγμές που σηματοδοτούν την πορεία τους μ’ ένα ιδιαίτερο και ξεχωριστό τρόπο. Είναι οι στιγμές που ο άνθρωπος, όσο κι αν ταλαιπωρείται και υποφέρει, οι στιγμές αυτές τού δίνουν ζωή, είναι ξεχωριστές, είναι ευλογημένες, γιατί με τον τρόπο αυτό μπορεί και προσφέρει τον εαυτό του για την υπηρεσία των άλλων. Είναι ο άνθρωπος εκείνος, που κάτω από δύσκολες συνθήκες και μέσα σε απαράδεκτες καταστάσεις, ίσως συγκλονιστικές, στην πορεία του βρέθηκε σημαιοφόρος σε ένα χώρο πολύ μακρινό, μα πολύ αγαπητό για τον ίδιο.

Ο πατήρ Ευέλθων, πρόσφυγας και κατατρεγμένος από τα γεγονότα του 1974, θέλησε να ξαναδημιουργήσει την πορεία της ζωής του και να της δώσει ένα μήνυμα ελπιδοφόρο, αγγίζοντας, όσο μπορούσε, πιο βαθιά το νόημα της προσφοράς. Στην ιστορία της ιεραποστολής αποφασίζει κάποιος να δώσει τον εαυτό του ολοκληρωτικά, να θυσιαστεί για τον συνάνθρωπό του, να συμπαρασταθεί και να πεθάνει, ακόμα, για αυτό που τόσο αγάπησε και που θέλησε να υπηρετήσει πιστά, ταπεινά και αθόρυβα.

Ο πατήρ Ευέλθων δεν μπορούσε να έλθει στην Αφρική να γίνει ιεραπόστολος, όσο κι αν αγάπησε το έργο αυτό της Εκκλησίας μας. Είχε όμως συνειδητοποιήσει και καλλιεργήσει μέσα του το πραγματικό νόημα της προσφοράς της Εκκλησίας μας προς τα έθνη. Έκτισε στο Παραλίμνι το προπύργιο αυτό της προσφοράς του προς την εξωτερική ιεραποστολή. Ήταν μακριά, εργαζόταν, όμως, καθημερινά και προσπαθούσε να μεταφέρει την πραγματική αποστολή της Εκκλησίας και στους γύρω του. Έτσι, σχημάτισε ένα δυνατό πυρήνα, ο οποίος καθημερινά εργαζότανε για το έργο του ευαγγελισμού των φυλών της Αφρικής εκ του μακρόθεν.

Η προσφορά του πατρός Ευέλθοντα ήταν  πρωτοποριακή, ένας ταπεινός λευίτης, οικογενειάρχης, εκπαιδευτικός, αλτρουιστής, μαχητής, ξεπέρασε τα όρια της μικρής και αγίας νήσου Κύπρου. Εδώ και είκοσι χρόνια, ίσως και περισσότερα, η Κένυα έγινε το κέντρο των προσπαθειών και των δραστηριοτήτων του στο χώρο της αφρικανικής ηπείρου. Τι θα μπορούσε να προσφέρει ένας κληρικός, ένας εφημέριος μιας ενορίας; Ίσως οι πολλοί θα έλεγαν ελάχιστα. Κι όμως, ο πατήρ Ευέλθων έγινε ο σημαιοφόρος, αυτός που πρωτοστατούσε και έδινε δύναμη και ελπίδα σ’ αυτούς που τον περιτριγύριζαν, το συνεργείο του. Μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο που ζει απομονωμένος από τους άλλους, ο πατήρ Ευέλθων, γεμάτος από την αγάπη του Θεού προς τον άνθρωπο, συνειδητοποιεί ότι ο δρόμος, τον οποίο ακολουθεί ως ιερωμένος, είναι ένας δρόμος που ελευθερώνει τον άνθρωπο και δημιουργεί μέσα του το ένστικτο της αγάπης, έτσι όπως το θέλησε ο Κύριος, ακριβώς για να μπορέσουμε στο τέλος, ανανεωμένοι μέσα από το άπλετο φως των δωρεών του Αγίου Πνεύματος, να συνεχίσουμε την πορεία μας.

Ο πατήρ Ευέλθων ήταν ο άνθρωπος που έβλεπε πάντοτε την προοπτική της αναπλάσεως και της μεταμορφώσεως των ανθρώπων κάθε φυλής και κάθε χρώματος. «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη» ήταν για τον πατέρα Ευέλθοντα το εγερτήριο σάλπισμα που έβλεπε βαθιά την αποκαλυπτική πραγματικότητα του σεβασμού προς το πρόσωπο του πλησίον. Ο πατήρ Ευέλθων ανακουφίζει με την έμπρακτη αγάπη του προς τους ανευαγγελίστους λαούς της Αφρικής αφού τους περικλείει όλους και είχε μέσα του εκείνο το ενθουσιαστικό στοιχείο των αποστόλων του Κυρίου. Έβλεπε ότι η προσφορά προς τα έθνη θα ανασυγκροτούσε τον κόσμο και η αλήθεια του Ευαγγελίου, αδιάκοπη και συνεχής όπως είναι, θα γινόταν, ακριβώς, το μυστήριο της σωτηρίας του σύμπαντος κόσμου. Πίστευε ότι οι άνθρωποι που γνωρίζουν το Θεό και βρίσκονται κοντά του τον αγαπούν. Αναπαύονται και ξεκουράζονται κοντά στον Κύριο οι ταλαιπωρημένες και αδικημένες ψυχές των ανθρώπων, γιατί ο πατήρ Ευέλθων έβλεπε ότι, όταν οι άνθρωποι γνώριζαν το Θεό, πίστευαν στη μοναδικότητα της παρουσίας Του μέσα στη ζωή τους και αυτό ήταν εκείνο που απροκάλυπτα και ταπεινά ζούσε την εσχατολογική πραγματικότητα της αγάπης, αλλά και της ευθύνης, προς τους συνανθρώπους μας. Έβλεπε συνειδητά την οικουμενικότητα της μίας καθολικής και αποστολικής εκκλησίας. Το έργο αυτό του ανακαινισμού των ανθρώπων κάθε ηλικίας και χρώματος γινόταν ένας πολύτιμος θησαυρός με οικουμενική επίγνωση.  Ήταν αδύνατο για τον πατέρα Ευέλθοντα να λησμονήσει τις βασικές αρχές και αλήθειες του ορθόδοξου χριστιανικού μηνύματος, γιατί η ορθοδοξία έχει αυτή τη μοναδική αποστολή στο σύγχρονο κόσμο με τις αντιπαραθέσεις και τους προβληματισμούς.

Ο πατήρ Ευέλθων ζούσε καθημερινά τον παγκόσμιο και οικουμενικό χαρακτήρα της ορθοδοξίας. Καθημερινά εμβάθυνε μέσα σ’ αυτό το τόσο σημαντικό μυστήριο της εκκλησίας μας, γιατί εκεί ανακάλυπτε, ανεπιφύλακτα, τον πανανθρώπινο χαρακτήρα της και ταυτόχρονα τον ηγετικό ρόλο που μπορεί να διαδραματίσει για τη σωτηρία του ανθρώπινου γένους. Έτσι ο πατήρ Ευέλθων έβλεπε τους ανθρώπους της κάθε φυλής, της κάθε κουλτούρας, του κάθε έθνους. Είχε αυτή την προσωπική εμπειρία, ότι όλοι και όλες είναι εικόνες του Θεού.

Το πέρασμα του πατρός Ευέλθοντος θα παραμείνει ένα ιστορικό ορόσημο μέσα στην ιστορία της εξωτερικής ιεραποστολής, όσο αυτό κι αν φαίνεται υπερβολικό. Είχε πάντα ως παράδειγμά του τον ίδιο τον Θεάνθρωπο, που ανέβηκε στο Σταυρό για τη σωτηρία όλου του κόσμου. Ήταν ένας Θεός αγάπης, ευσπλαχνίας και προπαντός ελεήμων. Ο πατήρ Ευέλθων ήταν άριστος μιμητής της ζωής και του έργου του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Ζούσε καθημερινά την αγωνία και την αδικία που κυριαρχούσε ανάμεσα στους ταλαιπωρημένους αδελφούς μας της Αφρικής. Με τον τρόπο το δικό του ήθελε να αγκαλιάσει όλους και ήθελε να τους δώσει ό,τι καλύτερο μπορούσε, ακριβώς για να τους κάνει να αισθανθούν ότι όλοι είναι παιδιά του ίδιου Θεού και έχουν τα ίδια δικαιώματα και ότι μπορούν κι αυτοί, μέσα από την πίστη τους, να απολαμβάνουν όλων των πνευματικών αγαθών που προσφέρει η ορθοδοξία μέσα από τη ζωή της. Το πέρασμά του θα συγκινεί εκείνους που τον γνώρισαν, τους σύγχρονούς του αλλά και εκείνους που θα έλθουν μετά, γιατί οι αγώνες του και τα έργα του θα είναι πάντοτε διαχρονικά.

Η Αφρική γονατίζει, γιατί ένας σεμνός λειτουργός του Υψίστου μπόρεσε, μέσα στο σύντομο χρονικό διάστημα της επίγειας ζωής του, να δημιουργήσει μια νέα δική του εποχή, που τη χαρακτήριζε η ανιδιοτελής προσφορά του προς τον συνάνθρωπό του. Αυτός, λοιπόν ήταν ο άνθρωπος που συνειδητοποίησε την πραγματική αποστολή της Εκκλησίας και έμπρακτα εφάρμοσε τους λόγους του Ευαγγελίου, με τα έργα που άφησε πίσω του και που ομιλούν για αυτή την προσφορά του.  Ήταν, λοιπόν, το κίνητρό του και η αφετηρία του να γνωρίσουν όλοι οι άνθρωποι τον προορισμό τους και να ανακαλύψουν έτσι την πραγματική τους ταυτότητα.

Ιούλιος 2011

Πηγή: «Παρά την Λίμνην», Μηνιαία έκδοση Εκκλησίας Αγίου Δημητρίου Παραλιμνίου, Ιδρυτής: Πρωτοπρεσβύτερος Ευέλθων Χαραλάμπους, Περίοδος Γ΄, έτος ΚΑ΄, αρ.9, Σεπτέμβριος 2011