Δημήτρης Μουρελάτος

ΙΕΡΑ ΕΠΙΣΤΑΣΙΑ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ, ΑΘΩ

ΚΑΡΥΑΙ τη 4η/17η Δεκεμβρίου 2011

Τω Εντιμοτάτω

Κυρίω Ιωσήφ Παπαματθαιάκη

Προέδρω του Ομίλου Φίλων του Αγίου Όρους

«Άγιος Αθανάσιος ο Άθωνίτης»

Εντιμότατε κύριε Πρόεδρε,

Μετά θλίψεως επληροφορήθημεν διά του από 16.12.2001 γράμματος υμών την είδησιν της προς Κύριον εκδημίας του αοιδίμου προκατόχου υμών Ταξιάρχου έ.ά. Δημητρίου Μουρελάτου, επιτίμου Προέδρου του καθ’ ημάς φιλοαγιορειτικού Ομίλου, του οποίου υπήρξεν επί τριάκοντα πέντε έτη η ψυχή και κινητήριος δύναμις.

Ο μακαριστός Δημήτριος, ευλαβής και θεοφιλής γόνος της νήσου της Κεφαλληνίας, σφόδρα αγαπήσας τον Ιερόν ημών Τόπον ως τόπον της Κυρίας ημών Θεοτόκου, αφιερώθη ολοκαρδίως κατά τα τελευταία έτη της ζωής του εις την διακονίαν των εν Αγίω Όρει ταπεινών τέκνων Αυτής και ιδία των εχόντων μεγαλυτέραν ανάγκην, αλλά και εις την ωφέλειαν των εν τω κόσμω αδελφών διά της επαφής μετά της αγιορείτικης πνευματικότητος και των προσκυνημάτων εις τα ιερά και σεβάσμια Σκηνώματα του αιωνοβίου Άθω. Μέρος δε της προσφοράς και διακονίας αυτού ήτο και η έκδοσις του εποικοδομητικού περιοδικού του Ομίλου «Αθωνίτης», την οποίαν όλαις δυνάμεσιν επεμελείτο.

Κατ’ άνθρωπον, αγαπητέ κύριε Πρόεδρε, είναι οπωσδήποτε λυπηρός ο προς καιρόν χωρισμός του μακαρίου ανδρός από των υπολειπομένων συνοδοιπόρων αυτού εις τας αθωνικάς ατραπούς. Όμως, την λύπην ασφαλώς μετριάζει η ελπίς της αιωνίου ζωής, «ένθα απέδρα οδύνη, λύπη και στεναγμός».

Συλλυπούμεθα εκ βαθέων υμίν και ευχόμεθα όπως η μνήμη του μακαριστού Δημητρίου είη αιωνία εν ταις αυλαίς Κυρίου ταις ηγαπημέναις, υμείς δε μιμήσθε το φωτεινόν παράδειγμα αυτού εις τε την αγάπην και τον σεβασμόν προς την Κυρίαν Θεοτόκον και το Περιβόλιον αυτής, και την διάθεσιν προσφοράς προς τους αδελφούς ημών.

Παρακαλούμεν διαβιβάσατε και τα ειλικρινή συλλυπητήρια ημών προς την οικογένειαν αυτού.

Επί δε τούτοις, ευχόμενοι πάσι τοις εντίμοις μέλεσι του καθ’ υμάς Ομίλου Φίλων του Αγίου Όρους όπως τας επί θύραις εορτάς του Αγίου Δωδεκαημέρου διέλθητε εν υγεία, ειρήνη και πνευματική καρποφορία, διατελούμεν μετά πολλής της εν Κυρίω τιμής και αγάπης

Οι Επιστάται της Ιεράς Κοινότητος του Αγίου Όρους Άθω.

Ο Βατοπαιδίου Πρωτεπιστάτης, Γέρων Βαρνάβας

Ο Κουτλουμουσίου Επιστάτης, Γ. Γρηγόριος Ίερομ.

Ο Καρακάλλου Επιστάτης, Γ. Ανδρέας

Ο Σταυρονικήτα Επιστάτης, Γ. Θεοδόσιος

Κατά την νεκρώσιμη Ακολουθία που έγινε στον Μητροπολιτικό Ι. Ναό Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, εκφωνήθηκαν αποχαιρετιστήριοι λόγοι από τους:

1. Κωνσταντίνο Τερψίδη. Συν/χη. (Υ. Κ.)

2. Ιωάννη Δημητρίου Μαλικιώση. Ταξίαρχο (Υ.Κ.) έ.ά.

3. Αντώνιο Μάντη. Πρώην Πρύτανη Α. Π.Θ.

4. Ευγενία Κούκουρα. Φιλόλογο–Ξεναγό

5. Ελένη Σίμου. Εκ μέρους των Προσκόπων Β. Ελλάδος

τους ευχαριστούμε όλους για την τιμή και την αγάπη τους προς τον τεθνεότα.

Παραθέτουμε μόνο την ομιλία του κ. Μαλικιώση ο οποίος εκπρωσώπισε τον Όμιλο Φίλων Άγιου Όρους «ΑΓΙΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ Ο ΑΘΩΝΙΤΗΣ».

Θεσσαλονίκη, 17-12-2011

Αξέχαστε συνάδελφε και φίλε, Δημήτριε Μουρελάτε,

Το θλιβερό άγγελμα της εκ του κόσμου αναχωρήσεώς σου, μας κατετάραξε όλους και μας υπενθύμισε με τον πιο δραματικό τρόπο το φθαρτόν και πρόσκαιρον της υπάρξεώς μας. Ήταν μία οδυνηρή καταπληξία, μία συντριβή για όλους εμάς, που σε αγαπούσαμε και μας αγαπούσες.

Εκ μέρους της οικογενείας των στρατιωτικών κτηνιάτρων και της συντακτικής επιτροπής του «ΑΘΩΝΙΤΗ», του αγαπημένου σου παιδιού τα τελευταία χρόνια, σου απευθύνω τον ύστατον χαιρετισμόν, τώρα που είσαι καθ’ οδόν προς την χορείαν των αγγέλων και τον φωτεινόν κόσμον της αιωνίου ζωής.

Εμείς εδώ οι περιλοιπόμενοι εχάσαμε ένα μεγάλον φίλον, ένα αγαπητόν συνάδελφο, ένα πραγματικόν άνθρωπον με κεφαλαιογράμματη γραφή. Ένα λαμπρόν άνθρωπον που θα θυμόμαστε πάντα.

Ο Δημήτριος Μουρελάτος ήταν κατ’ εξοχήν ο άνθρωπος της προσφοράς. Εξακτίνωνε προς τα έξω, προς την κοινωνία, το περίσσευμα του εσωτερικού δυναμισμού του, σε έργα αγαθά, έργα ευποιΐας.

Εγεννήθη το 1928 εις την Κεφαλληνίαν, αλλά έζησε το πλείστον της ζωής του εις την Μακεδονίαν και την Βόρειον Ελλάδα. Ο φύσει Επτανήσιος έγινε εκ των πραγμάτων θέσει Μακεδών, με όλην την σημασίαν της λέξεως. Εδώ στην Μακεδονία άλλωστε δημιούργησε μία θαυμάσια οικογένεια, με αφωσιωμένη σύζυγον και παιδιά άξια και προκομμένα. Εδώ εις τα ένδοξα χώματα της Μακεδονίας θα αποτεθή το σκήνωμά του. Εις τον Στρατόν υπηρέτησεν ευδοκίμως από το 1952 έως το 1980.

Με υποτροφίαν του Γαλλικού Κράτους εσπούδασεν εις την Κτηνιατρικήν Σχολήν της Λυώνος. Μετεξεπαιδεύθη τρεις φορές εις την Υγιεινή Τροφίμων, δυο εις τις ΗΠΑ και μία εις την Γαλλίαν. Έγινε εντριβής γνώστης εις το σημαντικό αυτό αντικείμενον και εις την Διατροφήν καθόλου.

Η εν συνεχεία επιστημονική και κοινωνική δραστηριότης του υπήρξεν ακάματος, πολυσχιδής. Ιδρυτής της Εταιρείας Υγιεινολόγων Τροφίμων Ελλάδος. Ίδρυτικόν μέλος του Ιππικού Ομίλου Βορείου Ελλάδος, του γνωστού ΙΟΒΕ.

Υπήρξεν ο κύριος και καθοριστικός συντελεστής της προσκοπικής κινήσεως της Σίνδου και της ευρύτερης περιοχής, ως τοπικός Έφορος της τέως Εφορείας Σίνδου.

Διετέλεσεν ακόμη έφορος Προσκόπων περιοχής Μακεδονίας και Θράκης, τιμηθείς μάλιστα με το ανώτατον μετάλλιον του Φοίνικος του ΣΕΠ, διά την εν γένει προσφοράν του και την ενεργό τριακονταπενταετή παρουσίαν εις τον χώρον.

Το κάλλιστον των έργων του ήταν ασφαλώς η ύπ’ αυτού ίδρυσις του Ομίλου Φίλων του Αγίου Όρους «ΑΓΙΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ Ο ΑΘΩΝΙΤΗΣ», του οποίου υπήρξε πρόεδρος και ψυχή επί 35 έτη, μόλις μέχρι προ τίνος, σε σημείον ώστε Όμιλος και Μουρελάτος είχαν γίνει έννοιες σχεδόν ταυτόσημες.

Συναφής με το αντικείμενον αυτό ήταν και η αρχισυνταξία επί 15 περίπου έτη του θαυμάσιου περιοδικού «ΑΘΩΝΙΤΗΣ». Ο «Αθωνίτης» ήταν το κύκνειον άσμα του, στο οποίον διωχέτευε όλην την δραστηριότητά του. Είναι χαρακτηριστικόν ότι την περισυλλογή και ταξινόμησιν των δοκιμίων του τελευταίου τεύχους την ολοκλήρωσε ακριβώς την παραμονήν του μοιραίου τέλους.

Έπεσεν επί των επάλξεων όρθιος, εργαζόμενος έως άρτι.

Νομίζω ότι απέθανε ευτυχής, αφού αγωνίσθηκε τον αγώνα τον καλόν μέχρι τέλους.

Ήταν άριστος χειριστής της ελληνικής γλώσσης, εις όλην την ιστορικήν διαχρονίαν της, ελυπείτο δε σφόδρα με τα φαινόμενα γλωσσικής παρακμής και εκφυλισμού των χρόνων μας.

Ήταν αυτός που επέβαλε το ευπρεπές γλωσσικόν ιδίωμα του «ΑΘΩΝΙΤΗ», για το οποίον όλοι μας είμαστε τόσον υπερήφανοι.

Ο Δημήτριος Μουρελάτος ήταν υπόδειγμα ανθρώπου, ο καλός καγαθός όπως τον ήθελε η αρχαία παράδοσις. Αγαπητός στους φίλους, άκακος, αλλά και ανεξίκακος προς όλους. Μειλίχιος και αρωγός εν παντί. Δόσις αγαθή, δώρημα τέλειον…

Εις μίαν περίοδον εκπτώσεως των ανθρωπίνων και κοινωνικών αξιών, ο αξέχαστος φίλος μας έδειχνε εν τη πράξει ότι τίποτε δεν χάθηκε ακόμη, ότι υπάρχει ελπίς. Η Ελλάς ήταν γι’ αυτόν το παν.

Ο Δημήτριος, με τον Όμιλον του Αγίου Όρους, μπορώ να ειπώ χωρίς διάθεσιν υπερβολής ότι κατέστησε γνωστόν το Άγιον Όρος και τους θησαυρούς του εις τους ανθρώπους της Μακεδονίας και πέρα, με τις ετήσιες προσκυνηματικές αποστολές. Από την άποψιν αυτήν η προσφορά του κρίνεται ανυπολόγιστος. Σημαντικώτατη είναι επίσης η συνδρομή και η παντοειδής βοήθεια του Ομίλου στους ασθενείς και αναξιοπαθούντας μοναχούς του Όρους, με την ευγενή παραχώρησιν του Γ΄ ΣΣ και του 424 ΓΣΝΕ. Για τους αγιορείτες μοναχούς το όνομα «Μουρελάτος» είναι κάτι παραπάνω από οικείο και αγαπητό, σημείον δε αναφοράς για τις σχέσεις με τους εκτός των τειχών ανθρώπους του κόσμου τούτου.

Αλλά και αί γυναίκες είχαν την δυνατότητα να γίνουν μέτοχοι του αρώματος του αγιωνύμου όρους, με τις γυναικείες προσκυνηματικές αποστολές, υπό τον κωδικόν τίτλον: «Παράπλους του Αγίου Όρους». Και ναι μεν η γυναικεία πρόσβασις εις το Όρος δεν είναι δυνατή, λόγω του Αβάτου, όμως με τον «παράπλουν» συμβαίνει να πηγαίνει το Άγιον Όρος σ’ αυτές, με την προσκομιδή αγίων εικόνων και ιερών λειψάνων, προς τιμήν και προσκύνησιν.

Κινητήριος μοχλός των αποστολών αυτών είναι η κυρία Μαριάννα Δημητρίου Μουρελάτου, σύζυγος και αξία συνεργάτις του εκλιπόντος.

Ο Δημήτριος Μουρελάτος ήταν άνθρωπος της πίστεως, άνθρωπος της Εκκλησίας, βαθύτατα θρησκεύων. Είχε την τύχη να έχη στα πρώτα του βήματα οδηγόν και παραστάτην τον αείμνηστον γέροντα και φλογερόν κήρυκα της Ορθοδοξίας Αυγουστίνον Καντιώτην, του οποίου υπήρξε πνευματικό παιδί. Ο Χριστός ήταν το καύχημα και το κέντρον της υπάρξεως του. Ακόμη είχε θέσει εαυτόν υπό την προστασίαν της Υπεραγίας Θεοτόκου. Ήταν κυριολεκτικώς εμπεπλησμένος Παναγίας, την οποίαν επεκαλείτο εις πάσαν ευκαιρίαν.

«Η Παναγία ευδόκησε» ήταν η λέξις-κλειδί γι’ αυτόν. Εν αυτή έζη, εκινείτο και ην.

Περαίνων, εκφράζω την βαθειά συμπάθεια και τα ειλικρινή συλλυπητήρια προς την οικογένειαν του εκλιπόντος, η μνήμη του οποίου ας είναι αιωνία. Ο Δημήτριος Μουρελάτος δεν έζησεν επί ματαίω.

Αγαπητέ Μίμη,

πολύτιμε συνάδελφε και φίλε, θα μας λείψης πολύ.

Γαίαν έχοις ελαφράν.

Ιωάννης Δημητρίου Μαλικιώσης

 

Πηγή: Περιοδικό «ΑΘΩΝΙΤΗΣ», έτος 20ο, τεύχος 78, Δ΄τρίμηνο 2011