Παραβολή του σπλαχνικού Σαμαρείτη (Λουκ ι, 25-37)

Anthony Bloom (Metropolitan of Sourozh (1914- 2003))

Κήρυγμα στις 30/11/1997

Εις το Όνομα του Πατρός και του Υιού και Του Αγίου Πνεύματος.

Εν συντομία, το σημερινό Ευαγγέλιο εμπεριέχει όλα όσα αποτελούν τον τρόπο ζωής του χριστιανού.

Η πρώτη εντολή είναι ότι θα πρέπει ν’ αγαπάμε το Θεό με όλη μας την καρδιά, με όλη μας τη διάνοια, με όλη μας τη δύναμη, με ολόκληρη την ύπαρξή μας και τον πλησίον μας ως τον εαυτόν μας. Το ν’ αγαπάμε σημαίνει να προτιμούμε όλα όσα είναι αγαπητά στο αγαπώμενο πρόσωπο, απ’ αυτά που είναι αγαπητά σε μας. Το ν’ αγαπάμε το Θεό σημαίνει ότι θα πρέπει να ζήσουμε, και να είμαστε αληθινά έτσι ώστε Αυτός να μπορεί να είναι ευχαριστημένος απ’ αυτό που είμαστε, ότι δεν θα πρέπει να υπάρχει τίποτα ξένο σε Αυτόν στις ζωές μας.

Και τότε έρχεται η δεύτερη εντολή, την οποία δεν κατανοούσε ο νομικός: ότι θα πρέπει ν’ αγαπάμε τον πλησίον μας όπως τον εαυτό μας. Να ξανα-αγαπήσουμε τον πλησίον μας, ξεχνώντας τον εαυτό μας. Πολύ συχνά νομίζουμε ότι είμαστε άξιοι χριστιανοί, αν αισθανόμαστε μία ζεστασιά στην καρδιά μας, νομίζουμε ότι αγαπάμε το Θεό. Όμως αυτό δεν είναι αρκετό. Η δοκιμασία αυτής της αγάπης είναι η μοιρασιά της μοναδικής αγάπης του Θεού με τον καθένα από τους συνανθρώπους μας.

Θυμάμαι μια θλιβερή στιγμή στη ζωή, όταν ο πατέρας μου με ρώτησε ποιό είναι το όνειρο της ζωής μου, ήμουν νέος τότε, κι εγώ είπα: «Να είμαι μόνο με το Θεό», και αυτός με κοίταξε λυπημένα και μου είπε: Δεν έχεις αρχίσει ακόμη να γίνεσαι χριστιανός. Επειδή αν αγαπάμε τον Θεό πρέπει να μοιραζόμαστε μαζί του όλες τις φροντίδες του για ολόκληρο τον κόσμο και για κάθε πρόσωπο ξεχωριστά σ’ αυτό τον κόσμο.

Ας λάβουμε υπόψη μας λοιπόν σαν γνώμονα αυτό το σύντομο γεγονός στη ζωή του Χριστού και στην παραβολή. Δεν θα μπορέσουμε να καταλάβουμε ποτέ πόσο πολύ αγαπάμε το Χριστό. Είναι δύσκολο, γιατί είναι τόσο εύκολο να ξεγελάσεις κάποιον. Ακόμα κι όταν λέμε ότι αγαπάμε κάποιον, μπορεί να έρθει μία στιγμή εγωισμού, διαφωνίας, ένας καυγάς μπορεί να τελειώσει, τουλάχιστον για λίγο, μία κοινή μας φιλία και ζεστασιά.

Υπάρχει ωστόσο ένα αντικειμενικό κριτήριο. Πως συμπεριφέρεσαι στον πλησίον; Τι σημαίνει αυτός για σένα; Αν δεν σημαίνει τίποτα, αν είναι ένας περαστικός, αν είναι απλά κάποιος στο δρόμο σου, η αν είναι κάποιος που μπορεί να τραβήξει την προσοχή σου, όταν εσύ είσαι σε καλή διάθεση, τότε δεν αρχίσαμε ν’ αγαπάμε το Θεό και τον κόσμο μαζί μ’ Αυτόν.

Ας το αναλογιστούμε λοιπόν, ας κάνουμε στους εαυτούς μας σχετικές ερωτήσεις, και ας διορθώσουμε τη ζωή μας. Αμήν.

(Απόδοση στην νεοελληνική www.agiazoni.gr)

Πρωτότυπο Κείμενο

Metropolitan Anthony of Sourozh

THE PARABLE OF THE MERCIFUL SAMARITAN

LUKE 10: 25-37

Sermon given on 30th November 1997

In the Name of the Father, the Son and the Holy Ghost.

Today’s Gospel in short, contains everything which is the way of the Christian. The first commandment is that we should love our God with all our heart, with all our mind, with all our strength, with all our being, and our neighbour as ourselves. To love means to prefer all that is dear to the beloved person, to what is dear to us. To love God means that we should live, and indeed be such that He could rejoice in what we are, that there should be nothing alien to Him in our lives.

And here comes the second commandment, which the lawyer did not understand: that we should love our neighbour as ourselves. To love again our neighbour, forgetting ourselves. Very often we think that we are worthy Christians if we feel that we have in our hearts a warmth, that we love God. But this is not enough. The test of this love is to share God’s own love for every one of our neighbours. I remember a sad moment in my own life, when my father asked me: what was the dream of my life? I was young then, and I said, ‘To be with God alone.’ And he looked sadly at me and said, ‘You have not begun to be a Christian.’ Because if we love God we must share with Him all His concerns for the whole world and for each person in this world.

Let us, therefore, take this short event in the life of Christ and the parable as a rule. We will never be able to know how much we love God. It is difficult, because it is so easy to delude oneself. Even when we say that we love someone, a moment may come when selfishness, indifference, a quarrel may make an end, at least for a time, to our mutual friendship and closeness. But there is a criterion which is objective. How do you treat your neighbour? What does he mean to you? If he means nothing, if he is a passer-by, if he is only someone in your way, or if he is someone to whom you can pay attention when you are in the right mood, then we have not begun to love God and to love the world together with Him. Let us therefore think of it, ask ourselves pertinent questions, and redress our lives. Amen.

Πηγή: agiazoni.gr