Ο Όσιος Δανιήλ του Περεγιασλάβλ-Ζαλέσκι (7 Απριλίου)

Ό οσιος πατήρ ημών Δανιήλ γεννήθηκε περί το 1459 στο Περεγιασλάβλ-Ζαλέσκι της περιοχής του Βλαδίμιρ. Μικρό παιδί ακόμη, ακούγοντας τον Βίο του άγιου Συμεών του Στυλίτου αποφάσισε αμέσως να γίνει μοναχός και έδεσε κρυφά ενα σχοινί γυρω άπό την μέση του, τό όποιο όμως του προκάλεσε πρόβλημα υγείας. Μόλις άποκαταστάθηκε ή υγεία του, μετά άπό παρακλήσεις της αδελφής του, ο Δανιήλ …

εγκατέλειψε την πρόωρη αύτη άσκηση και πήγε να μάθει γράμματα σέ μια μονή οπου ο γέροντας ήταν συγγενής του. Ό πόθος της μοναχικής ζωής τον κατέφλεγε και σέ ηλικία δεκαεπτά ετών έφυγαν με τον αδελφό του, Γεράσιμο, και εισήλθαν στην Μονή του άγιου Παφνουτίου του Μπορόφσκ, οπου ο Δανιήλ έκάρη μοναχός και έλαβε αυστηρή ασκητική αγωγή άπό τον γέροντα Λεύκιο του Βολοκολάμσκ. Δέκα χρόνια αργότερα (1491), ποθώντας την ησυχία, ο Δανιήλ αποσύρθηκε μέ τον Λεύκιο σέ ένα άσκητήριο κοντά στον ποταμό Ρούζα. Μετά την κοίμηση του γέροντα του (1492), ο Δανιήλ επανήλθε ξανα στην μονή, αλλά καθώς γινόταν λόγος να τον εκλέξουν ηγούμενο επέστρεψε στην γενέτειρα του μαζί με τον κατά σάρκα αδελφό του και εισήλθαν και οΕ δύο αρχικά στην Μονή Νίκιτσκυ και κατόπιν στην Μονή Γκόριτσκυ, της όποιας ο ηγούμενος Αντώνιος ήταν συγγενής τους. Ό όσιος Δανιήλ σύντομα χειροτονήθηκε πρεσβύτερος και ανέλαβε καθήκοντα πνευματικού. Δεχόταν στο κελλί του τους πιστούς πού έρχονταν να εξομολογηθούν ή να ακούσουν έναν λόγο πνευματικό, άλλά ταυτόχρονα μεριμνούσε γιά τούς προσκυνητές και τούς ανέστιους. ‘Λν κάποιος άπό αυτούς πέθαινε εκεί, τον μετέφερε στο κοιμητήριο και αναλάμβανε να τελέσει ο ίδιος την έξόδιο Ακολουθία και τά μνημόσυνα. Μία ήμερα, βογιάροι γαιοκτήμονες πού δυσαρέστησαν τον μεγάλο ηγεμόνα και έχασαν την εύνοια του, ήλθαν και παρακάλεσαν τον όσιο να προσευχηθεί γι’ αυτούς. Ή δέηση του οσίου εισακούσθηκε, και οι ευγνώμονες βογιάροι έλαβαν άπό τον ηγεμόνα την άδεια να -χτίσουν κοντά στο κοιμητήριο έναν ναό, σχετικά μέ τον όποιον ο όσιος είχε δει αποκαλυπτικό όραμα τρία χρόνια πρωτύτερα. Ό ναός αφιερώθηκε στους Αγίους Πάντες (1508), ώστε άν μεταξύ των κεκοιμημένων πού είχαν ταφεί εκεί υπήρχε κάποιος άγιος γνωστός μόνο στον Θεό, να μπορούν να τον επικαλούνται.

Την ‘ίδια εποχή, μετά άπό πρόσκληση ενός εμπόρου τής πόλεως, ο όσιος Δανιήλ ίδρυσε μονή αφιερωμένη στην Αγία Τριάδα, ή όποια δεχόταν πρωτίστως ηλικιωμένους και πάσχοντες. Μέ διάκριση ο όσιος καθιέρωσε γι’ αυτούς ένα λιγότερο απαιτητικό Τυπικό- δέν τούς επέβαλλε βαρείες χειρωνακτικές εργασίες άλλά επέμενε στο θέμα τής υπακοής, τής κοινοβιακής τάξης καί τής αδιάλειπτης προσευχής. Παρότι πνευματικός πατέρας τών μοναχών, αρνήθηκε αρχικά να αναλάβει την διοίκηση τής μονής και δέχθηκε τό αξίωμα του ηγουμένου μόνο κατόπιν έπανειλημ-μένων πιέσεων του μεγάλου ήγεμόνος, έχοντας συμπληρώσει σαράντα χρόνια μοναχικού βίου (1525). Ή αδελφότητα έφθασε να αριθμεί εβδο-μήντα μοναχούς, μεταξύ τών όποιων συγκαταλέγεται ό όσιος Γεράσιμος του Μπολντίνο.

Ήταν προφανές ότι ή θεία χάρις ενοικούσε εντός του οσίου: φαινόταν στην πνευματική του διάκριση και την ικανότητα του να δίνει θάρρος στους απελπισμένους, άλλα και σέ πράξεις υπέρ φύσιν. Μιά φορά, σέ εποχή λι¬μού, διαμοίρασε τις προμήθειες της μονής, ο! όποιες ωστόσο ποτέ δέν ελατ¬τώνονταν. Μιά άλλη φορά τον είδαν να βαδίζει επί τών υδάτων.

Ό όσιος Δανιήλ βρήκε μακάρια αναπαυση στίς 7 Απριλίου 1540, σέ ηλικία ογδόντα ετών. Παρουσιάστηκε έκτοτε σέ πολλούς ανθρώπους, οι οποίοι τον είχαν επικαλεσθεί καί κατόπιν βρήκαν θεραπεία άπό τά δεινα τους. Τό 1652, μετά την εμφάνιση του άγιου σ’ εναν δόκιμο τής μονής, τά τίμια λείψανα του βρέθηκαν άφθορα καί έκτοτε τιμάται μεταξύ τών αγίων τής Εκκλησίας.

Πηγή: Νέος Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας, Εκδόσεις Ίνδικτος