Ο Θεός βοηθά αυτόν που επιμένει στην προσπάθειά του.

(Από τον Ευεργετινό)

Ο Αββάς Ζωσιμάς έλεγε, πως η Χάρη του Θεού ακολουθεί πάντα τη προαίρεσή μας, και, πως με τη βοήθειά της, μπορούμε να πραγματοποιούμε τη προκοπή μας στο καλό και στο αγαθό. Έτσι, αυτός που θέλει πραγματικά να στολιστεί με κάποια αρετή, το πρώτο που έχει να κάνει είναι, να δείξει γενναία και μεγάλη προαίρεση γι’ αυτή και κατόπιν, ν’ αρχίσει να καταπιάνεται υπομονετικά το καλό και να παρακαλεί το Θεό να συνεργεί σ’ αυτό και να τον βοηθά. Κι’ αν καμιά φορά εξασθενίζει η προσπάθεια του, να μη λιγοκαρδίζει ούτε και ν’απογοητεύεται, κι’ αν τύχει να ξεμακρύνει καμιά φορά από το δρόμο του Θεού.   Γιατί το  κυριότερο για όσους θέλουν να γίνουν ενάρετοι είναι τούτο· το να μη μικροψυχούν δηλαδή, αν κάποτε πέσουν στο κακό, αλλά να συνεχίζουν, με την ίδια αποφασιστικότητα τον αγώνα τους.

Ήταν κάποιος νέος Μοναχός, που κάθε   φορά  που   επρόκειτο να πάει στη σύναξη των αδελφών, των έπιανε φοβερός κεφαλόπονος και του ερχόταν ρίγος και πυρετός. Έλεγε λοιπόν, με το νου του.-Δεν είμαι, καθώς φαίνεται, διόλου καλά και ίσως θα πεθάνω σύντομα. Ας πάω λοιπόν στη σύναξη, κι’ ας  κάνω προτού να πεθάνω, τα χρέη μου. Και με το λογισμό αυτό, βίαζε τον εαυτό του και δεν έλειψε ποτέ, από καμιά ιερή ακολουθία. Μόλις δε τελείωνε η σύναξη και η προσευχή, αμέσως του σταματούσε και ο πυρετός και ο κεφαλόπονος και τον έπιανε πάλι στη νέα σύναξη.

Αυτός όμως ήταν αποφασιστικά προσηλωμένος στο σκοπό του και στη προαίρεσή του, και πήγαινε πάντα στις ιερές ακολουθίες. Κι’ έτσι, ύστερα από λίγο, απαλλάχθηκε, με τη βοήθεια του Θεού, από τον πόλεμο αυτό…

Ένας άλλος πάλι Γέροντας πήγε να δει τον Αββά Αχιλλά, και την ώρα που συνομιλούσαν, τον είδε που έφτυσε από το στόμα του αίμα. Του είπε λοιπόν· -Τι έπαθες; Γιατί να σου συμβαίνει αυτό; Και του αποκρίθηκε εκείνος· -Το αίμα, που βλέπεις, είναι κάποιος λόγος πικρός που ήθελε ο διάβολος  να πω για κάποιον αδελφό που με παραστενοχώρησε, και που αγωνιζόμουν να μην τον ξεστομίσω. Παρακαλούσα λοιπόν το Θεό να με βοηθήσει και να σηκώσει  το βάρος της στενοχώριας από την καρδιά μου. Και η Χάρη του με βοήθησε· κι’ ο λόγος που ήθελα να πω, έπηξε στο στόμα μου και έγινε αίμα. Και το έφτυσα και  ξαλάφρωσα και ξέχασα, έτσι, τη λύπη μου.

Ένας άλλος πάλι ασκητής αποφάσισε να μην πιεί νερό σαράντα μέρες. Κι’ όταν ψήλωνε ο Ήλιος και φούντωνε η ζέστη, διψούσε πάρα πολύ. Πήγαινε λοιπόν τότε και ξέπλενε την κούπα, την γέμιζε με νερό και την έβαζε απέναντί του. Κι’ όταν τον ρώτησε κάποιος αδελφός γιατί το κάνει αυτό, του απάντησε· -Το κάνω, για να διψώ πιο πολύ και για να βασανίζομαι ακόμα περισσότερο, με το να βλέπω το νερό και να μη το βάζω στα χείλη μου. Κι’ έτσι ο Θεός θα με ανταμείψει περισσότερο…

Ας το καταλάβουμε λοιπόν καλά, πως για να προκόψουμε, πρέπει νάχουμε υπομονή και να μη ξεθαρρεύουμε, πως η αρετή αποκτιέται ακοπίαστα, αλλά πρέπει να επιμένουμε στο έργο που καταπιανόμαστε. Γιατί χωρίς την επιμονή αυτή γινόμαστε ευκολομετάβλητοι κι’ ευκολοπολέμητοι κι’ εύκολα συναλλάζουμε τόπους, για να μείνουμε με την ιδέα, πως τάχα θα βρούμε κάποιο τόπο, που εκεί να μην υπάρχει ο Διάβολος…