Εχθρός η Φίλος; « Μη κλαίε» (Λουκ. ζ´13)

«Μη κλαίε»
Πόνος βαθύς αυλακώνει την ψυχή της χήρας μάνας της Ναΐν. Στον πόνο της χηρείας προστίθεται ο πόνος του απροσδόκητου θανάτου του μονάκριβου παιδιού της. Η καρδιά της σπαράσσεται, τα στήθη αναταράσσονται από τα ανα φι λητά και τα μάτια γίνονται βρύσες που α σταμά τητα ποτίζουν το έδαφος με το αλμυρό του πόνου υγρό.
Κόσμος πολύς άκολουθεί την πένθιμη πομπή, την οποία σταματά ξαφνικά στη μέση του δρόμου ο αρχηγός μιας άλλης συνοδείας που τώρα εισέρχεται στην πόλη. Ο πόνος της μάνας συγκινεί την παναγία ψυχή του Κυρίου μας, ο ο ποίος με συμπάθεια, γεμάτη θεία μεγαλοπρέπεια της απευθύνει δυό λέξεις: «μη κλαίε». Και στη συνέχεια προστάζει τον νεκρό με λόγια, που ανα τρέπουν τους φυσικούς νόμους και δημιουρ γουν θαύμα. Τα δάκρυα του πόνου μετατρέπονται σε δάκρυα χαράς. Όμως το ερώτημα μένει και βασανίζει τις ανθρώπινες καρδιές: Γιατί το σος πο νος στη ζωή; Γιατί τόσα βάσανα, τόσες θλίψεις, τόσα δάκρυα; Γιατί ο Δημιουργός, που φύτεψε στα στήθη μας τον πόθο της χαράς και της ζωής μας στέλλει τον πόνο;

*****
«Μη κλαίε»

Στα ερωτήματα αυτά, αδελφοί μου, μόνο η Ορθόδοξη χριστιανική πίστη μας μπορεί να δώσει έγκυρη και υπεύθυνη απάντηση. Εκεί που οι χωρίς πίστη άνθρωποι βλέπουν αινίγματα και σκοτάδια αδιαπέραστα η χριστιανική μας πίστη σκορπίζει φώτα παρηγο ριας και ελπίδας. Μας λέει ότι υπάρχει πόνος, διότι ακριβώς ο Θεός είναι α γάπη. Επειδή είναι φιλάνθρωπος ο Θεός και θέλει εμείς τα πλάσματα της αγάπης Του να ζούμε αιώ νια ευτυχισμένοι, γι᾽ αυτό και επιτρέπει να πονά με. Οπωσδήποτε η α πάντηση αυτή ηχεί παράξενα στα αυτιά μας, ίσως και μας προκαλεί κάποια αντίδραση. Θα την κατανοήσουμε όμως και θα αναπαυθεί ο λογισμός μας, όταν αναζητήσουμε την πρώτη πηγή, την αιτία του πόνου. Πηγή του πόνου, αδελφοί μου, δεν είναι ο Θεός. Ο Θεός όλα τα έργα του τα έκαμε «καλά λίαν», πάρα πολύ όμορφα, τέλεια. Πηγή, αιτία και μητέρα του πόνου είναι η αμαρτία μας. Η αποστασία και αν ταρσία μας εναντίον του Βασιλέως Θεού. Πιο α πλα, πηγή και αιτία του πόνου είναι ο εγωϊσμός μας. Διότι στην ουσία της αυτό είναι η αμαρτία. Είναι εγωϊσμός νοσηρός, είναι μια διάστροφη στροφή προς το εγώ μας. Ει ναι θεοποίηση του φτωχού και αδύναμου και α νεπαρκούς εαυτού μας. Εκείνος που αμαρτάνει, ζει με την ψευδαίσθηση, ότι μόνος του με οδηγό το λογικό του και με μέσον την δύναμή του θα χτίσει το οικο δο μημα της ευτυχίας του. Ο αμαρ τωλός άνθρω πος που επιμένει στην αμαρτία του, είναι κυριευμένος από το φρόνημα ότι μόνος του τα μπορεί όλα και ότι ο Θεός δεν του χρειάζεται στη ζωή του. Ο με ταπτωτικός αμαρτωλός αν θρωπος ουσιαστικά αρ νείται τον Θεό και θεοποιεί τον εαυτό του και τις δυνάμεις του. Ζει χωρίς Θεό.

Αυτή είναι η ουσία της αμαρτίας. Αλλά ο χωρισμός από τον Θεό, ο οποίος είναι η όντως ζωή, είναι θάνατος. Θάνατος ζωντανός, που γίνεται συνέχεια αισθητός στη συνείδηση και την καρδιά του αμαρτωλού. Και όταν αυτός ο χωρισμός από τον Θεό οριστικοποιηθεί, τότε ο θάνατος γίνεται αθάνατος, δηλαδή γίνεται κόλαση αι ώνια.

Ο Θεός μας, όμως είπαμε, είναι αγαθός, ει ναι αυτή η Αγάπη και δεν θέλει τον άνθρωπο νεκρό και κολασμένο. Δεν τον θέλει χωρισμένο από το φως και την χάρη Του, την χαρά και τη ζωή του Δημιουργού του. Και με την θαυμαστή σοφία του του στέλλει δάσκαλο και οδηγό και παιδαγωγό τον πόνο.Όπως ένας φρόνιμος και συνετός πατέρας ο οποίος θέλει να παιδαγωγήσει σωστά τα παιδιά του, να τα βοηθήσει να δημιουργήσουν καλό χαρακτήρα, άρτια και ολοκληρωμένη προσωπικότητα, να τα προστατεύσει από κακές συναναστροφές και να τα απαλλάξει από συνήθειες άσχημες και ταπεινωτικές, συνήθειες και εκδη λώσεις που προσβάλλουν την ανθρώπινη αξιο πρέπεια, δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει ακόμη και την τιμωρία, όταν το κρίνει αναγκαίο, έτσι και ο επουράνιος Πατέρας, προκειμένου να μας βοηθήσει να επιτύχουμε την σωτηρία της ψυχής μας, όταν το κρίνει απαραίτητο, χρησιμοποιεί ανά μεσα στα άλλα παιδαγωγικά μέσα και τον πόνο.

Ο πόνος δηλαδή ,για όσους δεν έφθασαν σε κατάσταση σκλήρυνσης και πώρωσης πνευματι κης, δεν είναι κατάρα, ούτε είναι έκφραση της οργής η της εκδίκησης του Θεού προς τον αν θρωπο. Ο πόνος είναι ουσιαστική ευεργεσία, διότι μας ομιλεί με τρόπο εύγλωττο και παραστατικό για τη φτώχεια και την αδυναμία μας. Ο πόνος με τη βροντερή και συγκλονιστική φωνή του μας φωνάζει: Μην εμπιστεύεσθε τον εαυτό σας. Μη στηρίζεσθε στον εαυτό σας. Μην απομακρύνεσθε από τον Θεό σας. Επιστρέψετε κοντά του. Ζητεί στε την προστασία του, χορτάσετε την πείνα σας με το δικό Του ψωμί. Σβήσετε τη δίψα σας με το δικό του ζωντανό νερό.

Πόσοι άνθρωποι ομολογούν ότι οδηγή θη καν στην πίστη διότι υπέφεραν; Πόσοι ομολο γουν: «η αρρώστια με έσωσε», «ο πόνος μου α νοιξε τα μάτια και εγνώρισα τον Θεό». Και γενικά, όσοι ακούσουμε τη φωνή του πόνου και οδη γηθούμε σε μετάνοια, λέμε μαζί με τον προφήτη Ησαΐα: «Κύριε, πάνω στη θλίψη σε θυμήθηκα. Κύριε, με τη θλίψη, η οποία τελικά αποδεικνύεται μικρή, μας παιδαγώγησες» (Ησ. κστ´16). Είναι μαρτυρημένο από την ιστορία ότι οι πόνοι, οι θλι ψεις και τα βάσανα δεν βοηθούν μόνο μεμονωμένα άτομα και μία μία τις πονεμένες ψυχές να μετανοήσουν, να επανέλθουν στο δρόμο του Θεού, αλλά και έθνη ολόκληρα, όπως τον Ισραήλ στα χρόνια της Π.Διαθήκης, όπως το έθνος το ελληνικό στα τετρακόσια χρόνια σκλαβιάς και αργότερα με τους πολέμους και τις καταστροφές. Μέσα από τον πόνο της σκλαβιάς, της φτώχειας και των βασάνων ο λαός στράφηκε στον ξεχασμένο Θεό, την Παναγία και τους Αγίους, και η μετάνοια έλκυσε τη χάρη του Θεού και επιτέλεσε θαύματα.
******

Θα πείτε ίσως: καλά να πονέσουν οι αν θρω ποι που είναι μακριά από τον Θεό και να βοη θηθούν να μετανοήσουν. Οι άνθρωποι του Θεού ο μως, γιατί να πονούν και να υποφέρουν; Άνθρω ποι που όχι μόνο δεν αδίκησαν και δεν έβλα ψαν τον συνάνθρωπό τους, αλλά αντίθετα ζουν με α κρίβεια το θέλημα του Θεού, γιατί να πο νουν;

Πρώτον, αγαπητοί, αν εξετάσουμε αντικει μενικά τα πράγματα θα δούμε ότι δεν υπάρχει άνθρωπος, όσο κι αν είναι ενάρετος και ευσεβής, ο οποίος να είναι εξ ολοκλήρου απαλλαγμένος α πο κάθε κηλίδα και μολυσμό αμαρτίας. Μας το ει πεν άλλωστε το Πανάγιο Πνεύμα με το στόμα του Μαθητού της αγάπης: «εάν είπωμεν ότι α μαρτίαν ουκ έχο μεν, εαυτούς πλανώμεν και η α λήθεια ουκ έστιν εν ημίν» (Α´Ιω. α´8). Όλοι αν εξεραίτως οι άνθρω ποι έχουμε λάβει την εντολή από τον Κύριό μας Ιησούν Χριστόν να παρακα λούμε τον ουρά νιο Πατέρα λέγοντάς του: «άφες ημίν τα οφει λήματα ημών». Αυτό σημαίνει ότι ο λους τους αν θρώπους μπορεί ο πόνος να τους παιδαγωγεί και να τους οδηγεί σε ριζικότερη και βαθύτερη μετάνοια.

Ακόμη και στην περίπτωση του ενάρετου ανθρώπου, του ανθρώπου ο οποίος διατηρεί τον εαυτό του καθαρό από κάθε ρύπον αμαρτίας, α σπιλο και αμόλυντο, ο πόνος έχει να φέρει πολλά καλά. Στον άνθρωπο αυτό ο πόνος παίζει το ρόλο του εμβολίου. Το εμβόλιο δεν θεραπεύει την α σθένεια. Το εμβόλιο προλαμβάνει την ασθέ νεια. Αναγκάζει τον οργανισμό να δημιουργήσει αντι σώματα, με τα οποία σε δεδομένη στιγμή θα α μυνθεί κατά των μικροβίων. Το εμβόλιο βοηθεί τον οργανισμό να εξοπλισθεί και να θωρα κισθεί. Με τον ίδιο τρόπο και ο πόνος έρχεται να ασφα λίσει και να ισχυροποιήσει την ψυχή μας, ώστε να μη καμφθεί την ώρα του πειρασμού.

Ο πόνος μας συγκρατεί και μας προφυλάσσει από την έπαρση και την υπερηφάνεια. Ο Από στολος Παύλος μας βεβαιώνει από προσωπική του πείρα γι’ αυτό. Μας λέγει ότι ο Θεός του ε δωσε σκόλοπα, αρρώ στια, η οποία τον βασάνιζε με σκοπό να τον συγκρατεί και να τον ασφαλίζει στην ταπείνωση, γιατί υπήρχε κίνδυνος, ως αν θρωπος να επηρεασθεί από τις αποστολικές επι τυχίες και να ζημιωθεί ο ίδιος και το έργο του. (Β´Κορ. ιβ´7-9).

Εκτός αυτών που αναφέραμε ο Κύριος στέλλει συχνά τον πόνο, για να αυξήσει περισσότερο την αρετή των εναρέτων. Διότι ποθεί να τους ιδεί όχι απλώς καλούς αλλά τέλειους. Ο πόνος στα χέρια του Δημιουργού μας είναι το κλαδευτήρι με το οποίο ο ουράνιος γεωργός κλαδεύει τις κληματόβεργες που υπόσχονται καρπό. Το εβε βαίωσεν ο ίδιος ο Χριστός μας το βράδυ της Μ. Πέμπτης με την παραβολή της αμπέλου. Την α λήθεια αυτή την βλέπουμε μέσα στην ιστορία της Εκκλησίας, όπου οι Άγιοι και οι Μάρτυρες μέσα από τον πόνο της άσκησης,της κακοπάθειας, των διωγμών και του μαρτυρίου πέτυχαν, τις μεγαλύτερες κατακτήσεις.
*****

«Μη κλαίε»

Ο πόνος, αδελφοί μου, δεν είναι απλή και εύκολη υπόθεση. Ο πόνος είναι δύσβατο, ανηφορικό μονοπάτι, που κάθε βήμα μας πάνω του α φη νει πίσω ίχνη αίματος. Είναι σταυρός ο πόνος. Πλην όμως είναι το καλύτερο εργαλείο στα χέρια του Θεού με το οποίο η πανσοφία του μας εξα γνίζει, μας καλλιεργεί και μας γυμνάζει, ώστε καθαροί και ολοφώτεινοι να εισέλθουμε στην ατε λεύτητη χαρά και δόξα της Βασιλείας Του. Η προσευχή μας θα είναι: «Κύριε, μη εισενέγκης η μας εις πειρασμόν». Πάντα όμως η χριστιανική μας αντιμετώπιση ας είναι: «Κύριε, γενη θήτω το θέλημά Σου»! Όσο κι αν υποφέρω, όσο και αν πονώ, έστω κι αν δεν καταλαβαίνω «γιατί», «γενηθήτω το θέλημά σου». Έτσι η ειρήνη του Θε ου στην ψυχή μας θα γλυκαίνει τον πόνο μας.

 

Πηγή: synodoiporia.blogspot.gr