Πώς να σ’ ευχαριστήσω;

Είδα το φως μέσ’ απ’ τα μάτια σου.

Γνώρισα την στοργή, στην αγκαλιά σου.

Πήρα την πρώτη τροφή από το σώμα σου.

Ένοιωσα το τρυφερό χάδι των χεριών σου.

Με κράτησες στα πρώτα μου βήματα.

Πώς να σ’ ευχαριστήσω μαμά μου;

Μου σιγοψιθύριζες τρυφερά τραγούδια όταν με νανούριζες.

Κρυβόμουν πάνω σου όταν φοβόμουν.

Μου κράταγες το χέρι όταν έγραφα τα πρώτα μου γράμματα.

Έκλαιγες κι εσύ μαζί μου όταν κτυπούσα.

Έπαιζες μαζί μου τις άδειες ώρες μου.

Πώς να σ’ ευχαριστήσω μητέρα μου;

Στο προσκεφάλι μου ξαγρυπνούσες όταν αρρώσταινα.

Φάρμακο ήταν τα δάκρυά σου.

Λιοντάρι γινόσουνα όταν με αδικούσαν.

Με περίσσια αγάπη μου έδειχνες τα λάθη μου.

Με υπομονή καρτερούσες να γυρίσω τα βράδια.

Πώς να σ’ ευχαριστήσω μάνα μου;

Μαζί διαβάζαμε για το σχολείο λες κι εσύ θα έδινες εξετάσεις.

Φωτίσθηκε από χαρά το πρόσωπό σου όταν πήρα το πτυχίο μου.

Γεμάτη περηφάνια με συνόδεψες όταν παρουσιάστηκα στον στρατό.

Με χαρές υποδέχθηκες την κοπέλα που θα γινότανε γυναίκα μου.

Καμάρωνες στην εκκλησιά την μέρα που παντρευόμουν.

Πώς να σ’ ευχαριστήσω μανούλα μου;

Στα χέρια σου πήρες το παιδί μου κι ένοιωσα πως τίποτα δεν άλλαξε από τότε, π’ αγκάλιαζες εμένα.

Τα ίδια τραγούδια του σιγοψιθύρισες, μαζί του έπαιζες όπως και τότε.

Τα μάτια σου γεμάτα ζεστασιά το κοιτούσανε

Τα χείλη σου τα ίδια γλυκά λόγια του λέγανε.

Πώς να σ’ ευχαριστήσω καλή μου μάνα;

Μου λένε πως ρυτίδες αυλάκωσαν το πρόσωπό σου.

Μου λένε πως πιο βαριά σέρνεις τα βήματά σου.

Όμως εγώ όταν σε κοιτώ, αντικρίζω πάντα το ίδιο γλυκό πρόσωπο, αυτό που πρωτόδα όταν άνοιξα τα μάτια μου, βλέπω το ίδιο ανάλαφρο το βάδισμά σου, το ίδιο τρυφερό το χαμόγελό σου.

Έτσι θα σε βλέπω πάντα, γιατί είσαι η μητέρα μου, είσαι αυτή που πάντα θα έχω στην καρδιά μου.

ΙΑΚΩΒΟΣ ΠΟΘΗΤΟΣ