Ἡ ὑπερηφάνεια (Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς Ἐπίσκοπος Ἀχρίδος)

Τί ἄραγε ὑπάρχει στίς τέσσερις γωνιές τῆς γῆς, θνητέ ἄνθρωπε, τό ὁποῖο μπορεῖ νά μᾶς κάνει περήφανους, παρεκτός ἀνοησίες καί δαιμονικές ψευδαισθήσεις;

Μήπως δέν ἤρθαμε στόν κόσμο γυμνοί κι ἀνήμποροι; Καί μέ τόν ἴδιο τρόπο δέν θά ἀναχωρήσουμε ἀπ’ τόν κόσμο;

Ὅ,τι ἔχουμε, δέν τό ἔχουμε δανειστεῖ; Μέ τό θάνατό μας δέν θά ἐπιστρέψουμε ὅλα τά δανεικά; Ω, πόσες φορές ἔχει εἰπωθεῖ αὐτό καί ἀγνοηθεῖ;

Ὁ σοφός ἀπόστολος λέει: «Γιατί τίποτε δέ φέραμε μαζί μας ὅταν ἤρθαμε στό κόσμο κι εἶναι φανερό πώς οὔτε μποροῦμε νά βγάλουμε τίποτα φεύγοντας» (Α’ Τιμόθεον 6:7).

Ὅταν προσφέρουμε τή θυσία μας στό Θεό, τό κοινό ψωμί καί τό κρασί, λέμε: Τά Σά ἐκ τῶν Σῶν Σοι προσφέρομεν.

Διότι τίποτε ἀπ’ ὅσα ἔχουμε ἐδῶ στόν κόσμο δέν εἶναι δικά μας, οὔτε κἄν ἕνα ψίχουλο ψωμί ἤ μιά σταγόνα κρασί· στ’ ἀλήθεια δέν ὑπάρχει κάτι πού νά μήν εἶναι τοῦ Θεοῦ.

Πραγματικά ἡ ὑπερηφάνεια εἶναι θυγατέρα τῆς ἀνοησίας, ἡ θυγατέρα ἑνός σκοτισμένου νοῦ, γεννημένη ἀπό φαύλους δεσμούς μέ τούς δαίμονες.

Ἡ ὑπερηφάνεια εἶναι ἕνα ὀρθάνοιχτο παράθυρο, μέσα ἀπό τό ὁποῖο ὅλες οἱ ἀρετές -καί τά καλά ἔργα  ἀκόμη-  ἐξανεμίζονται. Τίποτε δέν μᾶς κάνει τόσο κενούς ἐνώπιον τῶν ἀνθρώπων καί τόσο ἀνάξιους ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, ὅσο ἡ ὑπερηφάνεια.

Ἄν ὁ Κύριος δέν εἶναι ὑπερήφανος, γιατί νά εἴμαστε ἐμεῖς; Ποιός νά ἔχει περισσότερο δίκαιο νά εἶναι ὑπερήφανος ἀπό τόν ἴδιο τόν Κύριο, ὁ ὁποῖος δημιούργησε τόν κόσμο καί ὁ ὁποῖος τόν συντηρεῖ μέ τή δύναμή Του; Δεῖτε!

Ἐκεῖνος ταπεινώνει τόν Ἑαυτό Του σάν δοῦλος καί ὑπήκοος, ὁ ὁποῖος διακονεῖ ὅλο τόν κόσμο· ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δέ Σταυροῦ!

Ω, ταπεινέ Κύριε, κάψε μέσα στίς καρδιές μας μέ τή φωτιά τοῦ Ἅγιου Σου Πνεύματος τό σπόρο τῆς ὑπερηφάνειας, πού σπέρνει ὁ διάβολος καί φύτεψε μέσα της τόν εὐγενικό σπόρο τῆς ταπείνωσης καί τῆς πραότητας.

Γιατί Σέ σένα ἀνήκει κάθε δόξα, τιμή καί προσκύνηση στούς αἰῶνες.

Ἀμήν.

 

Πηγή: agiazoni.gr