Άμα λείψει η υπακοή, δεν ξέρεις πλέον τί σου γίνεται!

Η Αγία Μελάνη είχε στα Ιεροσόλυμα Μοναστήρι δικό της, Κοινόβιο, με ενενήντα μοναχές. Και τις δίδασκε ένα ιδιαίτερο τρόπο της μοναχικής ζωής.

Και πρώτα-πρώτα η Οσία   υπηρετούσε σαν δούλα όλες τις  καλόγριες και συμπεριφερόταν απέναντι τους σαν μάνα κι’ έτσι τις παρακινούσε με τα έργα προς την ταπεινοσύνη.

Έλεγε ακόμη ότι το παν στη μοναχική πολιτεία είναι η υπακοή. Και καθώς μέσα στα κοσμικά βασίλεια, όταν λείψει η πειθαρχία, γίνεται άνω κάτω η κοινωνία, έτσι και στη μοναχική ζωή, άμα λείψει η υπακοή, δεν ξέρεις πλέον τί σου γίνεται.

Τις έφερε δε κάποτε και ένα παράδειγμα και τις λέει ότι, κάποια φορά πήγε ένας νέος και παρουσιάσθηκε σε Μεγάλο Γέροντα και του ζήτησε να γίνει καλογεροπαίδι του.

Ο Γέροντας, αφού στην αρχή του έδωσε να   καταλάβει ποιός πρέπει να είναι ο δόκιμος, ύστερα φέρνει κοντά του ένα άγαλμα ξύλινο και διατάζει και   του   λέει: «Κλώτσα   το άγαλμα και κτύπα το να δούμε θα πει τίποτε;» Και υπάκουσε ο νέος και το κλώτσησε.

Κι’ αφού το άγαλμα φυσικά δεν μίλησε, του ξαναλέει ο Γέροντας «Ξαναχτύπα το δυνατά και βρίσε το».

Ο νέος δεύτερη φορά έκαμε όπως του είπε.

Κι’ ενώ το άγαλμα έπεσε κάτω αμίλητο και άψυχο, ξαναλέει ο Γέροντας : «Κτύπα το και για τρίτη φορά με όλη σου τη δύναμη».

Άρχισε πάλι ο νέος και το ξανακτυπούσε αποδώ κι’ αποκεί και το άφησε πάλι αναίσθητο και άφωνο το ξόανο.

Τότε λοιπόν, του λέει ο Γέροντας : «Εάν μπορείς και συ να υποφέρεις τα όμοια και να μη μιλάς καθόλου, σαν το άγαλμα, τότε προχώρα με θάρρος και σιγά-σιγά θα δει η ψυχή σου και θα χαρεί όλη την απόλαυση της δικής μας διδαχής. Ει δε μη, μην αποφασίσεις καθόλου να καθίσεις  κοντά μας. Η υπακοή του μοναχού πρέπει να είναι όμοια με το θάνατο».