«Μη ξεχνάτε τον Χριστό, για να σας θυμάται και Εκείνος» ( Γέροντας Παΐσιος).

 Όλη η βάση είναι πώς ο νους μας να βρίσκεται κοντά στον Θεό, προσφέροντας και την καρδιά μας, την οποία ζητάει ο Θεός. Όταν ο νους βρίσκεται στον Θεό και η καρδιά αποσυνδεθεί από την σάρκα και δοθεί στον Θεό, τότε ο άνθρωπος δεν ζει πλέον στη γη, αλλά στον Παράδεισο. Δεν τον απασχολεί πλέον τότε τον άνθρωπο ούτε ο θάνατος ούτε ο Παράδεισος, διότι τον ζει από εδώ. «Η Βασίλεια των Ουρανών εντός ημών εστί». Ίσως μου πείτε: «Καλά μας τα λες, πάτερ, αλλά πώς φθάνει κανείς εκεί;». Εύκολο είναι, νομίζω, εάν επιδιώξουμε τις δυο απλοποιήσεις: Πρώτον, της ζωής μας από υλικής πλευράς και δεύτερον, εάν δώσουμε σημασία στον πνευματικό άνθρωπο και όχι στον σαρκικό. Φερ’ ειπείν, όταν μας βρίζει κανείς, να εξετάζουμε εάν σφάλαμε και να διορθωνώμεθα, και όχι να στενοχωρούμεθα, διότι εθίγη ο καημένος ο παλαιός άνθρωπος. Προσπαθήστε να αποκτήσετε συνείδηση μοναχική· ζήστε πνευματικά σαν μοναχές, μην ξεχνάτε τον Χριστό, για να σας θυμάται και Εκείνος.

(Από επιστολή προς μοναχές)