Ο Χαρισματούχος υποτακτικός – Κρίνεις τον Γέροντα, κρίνεις τον Θεό

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΙΩΣΗΦ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΝΟΥ
Ο ΧΑΡΙΣΜΑΤΟΥΧΟΣ ΥΠΟΤΑΚΤΙΚΟΣ

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΕΦΡΑΙΜ Ο ΚΑΤΟΥΝΑΚΙΩΤΗΣ (1912- 1990)

(31ο )

« Κάποτε κατέκρινα τον Γέροντα σε κάτι. Το βράδυ, όταν πήγα να κάνω προσευχή, βλέπω τείχος μπροστά μου. Δεν μπορούσα να προχωρήσω. “Κύριε Ιησού Χριστέ… Κύριε Ιησού” δεν βρίσκω τίποτε. Όλα κλειστά. Καμία σχέση με τον Θεό, που προηγουμένως … κολυμπούσα μέσα στην αγάπη Του! Κάποιο σφάλμα έκανα, σκέφτομαι. Κάπου έχω αμαρτήσει. Άρχισα να εξετάζω τον εαυτόν μου από την προηγούμενη ημέρα. Πού πήγα, τι έκανα, τι είπα. Το βρήκα. Είχα κατακρίνει τον Γέροντά μου. Την επομένη, ήταν Κυριακή, έπρεπε να λειτουργήσω. Τώρα τι κάνω; Προσευχή. “ Θεέ μου ήμαρτον. Συγχώρεσέ με, που κατέκρινα τον Γέροντά μου. Έσφαλα. Ζητώ συγγνώμη”. Τίποτε. “Καλά, για έμένα δεν υπάρχει συγχώρηση; Δεν υπάρχει ευλόγησον;”. Τίποτε. “Τον Πέτρο, Κύριε, που σε αρνήθηκε τον συγχώρησες. Εγώ δεν σε αρνήθηκα. Γελάστηκα και έκρινα τον Γέροντά μου. Τώρα βάζω μετάνοια. Ζητώ συγχώρηση”. Τίποτε.

Ξαναπιάνω το κομποσχοίνι. Δεν προχωρεί η προσευχή. Κλειστή η πόρτα. Άρχισα τα κλάματα. Έβγαιναν τα δάκρυα ποτάμι. “Θεέ μου, Θεέ μου! Δεν υπάρχει για μένα συγγνώμη; Ο Θεός του ελέους και των οικτιρμών είσαι. Δεν με συγχωρείς; Τόσους και τόσους αναφέρει η ιστορία που έσφαλαν και αφού μετανόησαν τους συγχώρεσες. Τους Νεομάρτυρες, που σε αρνήθηκαν και τούρκεψαν, τους δέχθηκες. Συγγνώμη, Πανάγαθε, μετανοώ! ”.
Τρεις ώρες πέρασαν έτσι, μέσα στο χάος και τον σβησμό. Τελείωσα όλη την ακολουθία της Κυριακής με κλάματα. Στο τέλος βλέπω μία ειρήνη, μία γλυκύτητα, μία χαρά μέσα μου. Άρχισε να λέγεται η ευχή. “Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με”. Α! εντάξει, είπα. Και έτσι προχώρησα στην Λειτουργία.
Κάθε κατάκριση είναι βλαβερή, αλλά να κρίνεις τον Γέροντά σου είναι σαν να κρίνεις τον ίδιο τον Θεό! Προσέχετε για να κερδίσουμε. Μην κατακρίνετε κανένα. Μία φορά κατέκρινα κάποιο δεσπότη και με εγκατέλειψε η θεία Χάρις».