Στο βάθος πιστεύουμε μόνο στον εαυτό μας…!

Η θεραπεία του εκ γενετής τυφλού

Του Μητροπολίτου Εδέσσης Ιωήλ

Η θεραπεία του εκ γενετής τυφλού είναι ένας φοβερός έλεγχος για τους Φαρισαίους που δε θέλουν να παραδεχθούν τα λόγια του Χριστού. Πριν από το μεγάλο αυτό γεγονός ο Χριστός έκανε ένα μεγάλο διάλογο με τους Γραμματείς και Φαρισαίους. Στο διάλογο αυτό ο Κύριος τους είπε: “αμήν, αμήν λέγω υμίν, πριν Αβραάμ γενέσθαι εγώ ειμί” (Ιωαν. 8,58). Εξαγριωμένοι τότε οι Ιουδαίοι, επειδή δεν κατάλαβαν τα λόγια του Χριστού, σήκωσαν λίθους για να Τον κτυπήσουν. Ο Χριστός, για να καταπραΰνει το θυμό τους “εκρύβη και εξήλθε εκ του ιερού”. Μετά το γεγονός αυτό συνάντησε τον εκ γενετής τυφλό και τον θεράπευσε, για να γίνει η ίασή του εκτός των άλλων και μια απάντηση στους εχθρούς του, που υποτιμούσαν το πρόσωπό Του.

 Ο εκ γενετής τυφλός

Οι μαθητές του Χριστού νόμιζαν πως ή αυτός αμάρτησε ή οι γονείς του για να γεννηθεί τυφλός. Στη συνέχεια όμως ο Κύριος αποκλείει και το ένα και το άλλο. Γεννήθηκε τυφλός για να φανερωθεί η δόξα του Θεού. Η αντίληψη των μαθητών είναι εσφαλμένη, γιατί πώς είναι δυνατόν να πέσει κάποιος στην αμαρτία πριν να γεννηθεί; Μόνον οι ειδωλολάτρες είχαν τέτοιες δοξασίες και τέτοια ανόητα δόγματα. Ο Κύριος είναι κατηγορηματικός. Κάθε ένας είναι υπεύθυνος για τα δικά του αμαρτήματα. Η αμαρτία που διαπράττουμε είναι εκείνη που μας ταλαιπωρεί. Ο άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας γράφει πως η ωφέλεια στον άνθρωπο είναι μεγάλη, όταν γνωρίζει τη σωστή διδασκαλία του Θεού. Δεν πέφτει σε σφάλματα ούτε ερμηνεύει λάθος τα γεγονότα.

 Ο τρόπος της θεραπείας του τυφλού

Αξιοθαύμαστος είναι ο τρόπος θεραπείας του τυφλού. Μπορούσε ο Χριστός να τον θεραπεύσει δια λόγου χωρίς να χρησιμοποιήσει πηλό και να του αλείψει τα μάτια. Πρώτα πρώτα ήθελε να του διεγείρει την πίστη. Έπειτα, με την πράξη Του αυτή έδειξε τη δημιουργική Του δύναμη. Όπως ένας οικοδόμος την μισοτελειωμένη οικία του τη συμπληρώνει (κτίζοντας με νέα υλικά), έτσι και ο Χριστός στο θαύμα του τυφλού “το σώμα το ημέτερον συγκολλά και αναπληροί”, δηλαδή συμπληρώνει τις ατέλειες του σώματός μας, γράφει ο Χρυσόστομος. Με χώμα δημιούργησε τον Αδάμ, με χώμα δημιούργησε και τα μάτια του τυφλού. Μετά, κατά την ημέρα του Σαββάτου του είπε να πάει να πλύνει το πρόσωπό του στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ. Ο τυφλός υπάκουσε αμέσως. Μέχρι να πάει στη δεξαμενή από το σημείο που τον διέταξε ο Κύριος, ασφαλώς θα συνάντησε πολλούς ανθρώπους που θα τον ρωτούσαν πού πάει και γιατί έχει λάσπη στα μάτια του. Ήθελε ο Κύριος να γίνει το σημείο ενδεικτικότερο. Μετά τη θεραπεία θα ξαναγύριζε πάλι από τον ίδιο δρόμο και θα γινόταν κατά κάποιο τρόπο μια λιτάνευση του σημείου, θα γινόταν γνωστό το θαύμα χωρίς ειδική σύσταση και διάδοση. Βέβαια και οι συνεχείς ανακρίσεις που κάνανε στη συνέχεια οι Φαρισαίοι, χωρίς να το θέλουν, κάνουν γνωστό σε όλους το θαύμα. Όπως λέγουν οι Πατέρες, ο Θεός “εκ των εναντίων τα εναντία κατασκευάζει”, θεραπεύθηκε ο τυφλός με τη ζωοποιό ενέργεια του Κυρίου.

 Η πνευματική Σιλωάμ

Ο Κύριος είναι η πνευματική πέτρα και η πνευματική κολυμβήθρα του Σιλωάμ που καθαρίζονται από τις αμαρτίες οι άνθρωποι. Ο Χριστός είναι ένας μεγάλος χείμαρρος που δρόσισε και ανέψυξε όλους τους ανθρώπους. Στις πάσης φύσεως αρρώστιες μας, συμβουλεύει ο Μ. Βασίλειος, εκτός από τους γιατρούς να καταφεύγουμε στη θεία χάρη. Η μεγάλη τραγωδία του ανθρώπου, λέγει ένας Επίσκοπος, είναι η αμαρτία του. Όχι απλώς ότι αμάρτησε, αλλ’ ότι η αμαρτία του “μένει”.

Στη διαμάχη μεταξύ τυφλού και Φαρισαίων δεν είναι η ανεύρεση της αλήθειας, αλλά η αμαρτία. Δεν ενδιαφέρονται τόσο για την αργία του Σαββάτου, αλλ’ ότι θίγεται ο εγωισμός των Φαρισαίων. Ο εγωισμός μας δε μας αφήνει να παραδεχθούμε τις ενέργειες και τα θαύματα του Θεού. Βλέπουμε τα μικρά κι αφήνουμε τα μεγάλα. Εγκλωβίζεται η καλή μας θέληση και αρνούμεθα να παραδεχθούμε την αγάπη του Θεού σε μας. Στο βάθος πιστεύουμε μόνο στον εαυτό μας και στα χαρίσματα μας.

Ας σπάσουμε αυτό το σύμπλεγμα του εγωισμού μας κι ας παραδεχθούμε τα σφάλματά μας, ας αφήσουμε το Θεό να ενεργήσει επάνω μας όπως Αυτός γνωρίζει και με όποιο τρόπο θέλει. Εάν γίνουμε όργανο για να φανερωθεί η δόξα του Θεού, τότε ας υποστούμε και τις μεγαλύτερες θυσίες.