Τώρα ο αρραβώνας…

Η ανάσταση. Πηγή της αληθινής ζωής.

Χριστός ανέστη! Η ανάσταση του Χριστού μας μαρτυρεί σαφώς, ότι η επαγγελμένη σωτηρία του κόσμου ολοκληρώθηκε. Η χάρις έλαμψε. Η κατάρα έσβησε. Ο άδης νεκρώθηκε. Ο Χριστός μας εξαγόρασε από κάθε κατάρα, γιατί έγινε ο ίδιος για μας κατάρα και πέθανε επάνω στο Σταυρό, θυσία και προσφορά υπέρ των αμαρτιών μας.

Έτσι σήμερα, όπως άνοιξε ο Ζωοδόχος Τάφος του Σωτηρος, έτσι άνοιξε και ο ως σήμερα κλεισμένος παράδεισος, η Βασιλεία των Ουρανών, που η αμαρτία των προπατόρων και οι δικές μας είχαν καταστήσει απρόσιτη σε μας.

Κανείς δεν πρέπει πλέον να απελπίζεται. Με πίστη και ελπίδα πρέπει να προσεγγίζουμε τον Ελεήμονα Κύριο μας, με τη βεβαιότητα, ότι θα μας δεχθεί, όπως δέχθηκε τον τελώνη, τον ληστή, την πόρνη.

Η ανάσταση του Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού είναι πηγή χαράς. Αληθινής χαράς. Για κοιτάξετε, πόσο φως ρίχνει στα μυστήρια της ζωής, πόσο φωτίζει καρδιά και διάνοια.

Η ανάσταση του Χριστού είναι εγγύηση ότι και μείς θα αναστηθούμε. Είναι ένας αρραβώνας. Η πίστη μας στην ανάσταση του Χριστού είναι μια μνηστεία. Η μνηστεία μας με την αιώνια ζωή. Τώρα ο αρραβώνας. Στην Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου μας θα γίνει ο γάμος. «Ο πιστεύων εις εμέ, καν αποθάνη ζήσεται», είπε ο Κύριος (Ιωάν. 11,25). Ο Χριστός έκαμε την αρχή. Θα ακολουθήσουμε. «Πρώτον ο Χριστός. Έπειτα οι του Χριστού», λέγει ο άγιος απόστολος Παύλος (Α’ Κορ. 15,23).

Πόσο θλιβερή θα ήταν η ζωή μας χωρίς την πίστη και την ελπίδα της αναστάσεώς μας! Τί είναι ο τάφος χωρίς την ελπίδα της αναστάσεως; Σκοτάδι, Απελπισία. Πίκρα. Απογοήτευση. Τί δίνει η ανάσταση του Χριστού; Χαρά. Ελπίδα. Φως. Θάρρος. Ενθουσιασμό. Πόσο δίκιο έχουν οι Πατέρες μας, που ύμνησαν τον αναστάντα Σωτήρα Χριστό με τα λόγια: «Προσέλθωμεν λαμπαδηφόροι, τω προϊόντι Χριστώ εκ του μνήματος ως Νυμφίω. Και συνεορτάσωμεν ταις φιλεόρτοις τάξεσι Πάσχα Χριστού το σωτήριον».

Τώρα είμαστε στο δρόμο. Βαδίζομε για την αιώνια ζωή. Εδώ είμαστε ξένοι και πάροικοι. Εδώ είναι τόπος ετοιμασίας. Πατρίδα μας είναι η άνω Ιερουσαλήμ, η Εκκλησία των πρωτοτόκων. Εδώ σπέρνομε. Εδώ εργαζόμαστε με τον  ιδρώτα του προσώπου μας. Θλιβόμαστε. Κοπιάζομε. Τους καρπούς θα τους δρέψουμε εις «τας αιωνίους μονάς», στο Παράδεισο. Φαίνεται, πως η ζωή στη γη περνάει τόσο γοργά, σαν χείμαρρος. Σβήνει πριν προφθάσεις να την καταλάβεις. Πριν την γευθείς. Και όμως. Για όσους πιστεύουν στην ανάσταση του Κυρίου, η γαλήνη και η παρηγοριά της γλυκιάς χαραυγής της κοινής αναστάσεως της αιωνίου ζωής φωτίζει και τις καρδιές, και τις διάνοιες και τα ζοφερά σκοτάδια, που απλώνει γύρω τους η παγωνιά της αποστασίας και της σαρκολατρικής ζωής! Όποιος πιστεύει στο Χριστό και στην ανάστασή Του, ξέρει, ότι οι δίκαιοι την ημέρα της κοινής αναστάσεως θα λάμψουν σαν τον ήλιο και θα είναι ένδοξοι σαν θεοί.

Γι’ αυτό στον ωραίο του λόγο για την ανάσταση, ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος ερωτά: «Πού σου θάνατε, το κέντρον», δηλ. το δηλητήριο, το φαρμάκι σου; Έσβησε. Χάθηκε. Ως την ανάσταση του Χριστού η πίκρα ήταν δική μας. Τώρα η πίκρα είναι του άδη, δηλ. του διαβόλου. Με την ανάσταση του Χριστού ο άδης πικράθηκε. Πικράθηκε, γιατί καταργήθηκε. Πικράθηκε, γιατί εμπαίχθηκε. Πικράθηκε! Πικράθηκε! «Ιδού γάρ ήλθε διά του Σταυρού χαρά εν όλω τω κόσμω». Φωτίζου, Φωτίζου λοιπόν, η Νέα Ιερουσαλήμ.

Πώς μετά από αυτά να μη γεμίζει χαρά το στόμα μας και ευφροσύνη η καρδιά μας, όταν έστω και αμαρτωλοί, ψάλλουμε το: Χριστός ανέστη;

Δυο μόνο λέξεις. Και όμως, πόσο μιλάνε στη καρδιά του κάθε Χριστιανού! Δυο λέξεις. Αλλά τί μήνυμα μας μεταφέρουν! Πόσοι αιώνες πέρασαν από όταν για πρώτη φορά αντήχησαν από αγγέλου στόμα! Δυο χιλιάδες χρόνια. Και όμως. Το μήνυμά τους είναι πάντοτε νέο, χαροποιό, απαράμιλλο, μοναδικό.

Το μήνυμα της αναστάσεως είναι το μήνυμα και η βεβαίωση της σωτηρίας. Είναι η ασφάλεια και η εγγύηση της σωτηρίας. Είναι ένα μήνυμα, ότι ο Χριστός με το Σταυρό Του «κατέλυσε τον θάνατον», έθραυσε τις πύλες του άδη και ελευθέρωσε τους δεσμίους του, που δέθηκαν με τα δεσμά του διαβόλου εκεί, επειδή είχαν δεθεί με τα δεσμά της αμαρτίας και σαρκολατρείας εδώ.

Πόσοι προφήτες και βασιλείς επιθύμησαν να δουν την ημέρα του Κυρίου! Πόσοι νοσταλγούσαν την ανάσταση! Και όμως, ούτε τα άκουσαν ούτε τα είδαν. Γι’ αυτό ο Κύριος είπε στους αποστόλους Του: «Υμών, όμως, είναι μακάριοι οι οφθαλμοί, διότι τα βλέπουν». Και για μας είπε: «Και σας, είναι μακάρια τα ώτα (τα αυτιά σας), διότι ακούτε» το κήρυγμα της αναστάσεως, το Χριστός Ανέστη.

Ημέρα του Κυρίου είναι η ανάσταση, η ημέρα της αναστάσεως. Ημέρα σωτηρίας είναι η Ανάσταση, η ημέρα της αναστάσεως. Πρέπει να είναι και ημέρα χαράς. Χαράς εσωτερικής. Χαράς βαθειάς. Χαράς αναφαίρετου. Χαράς αγιασμένης και πεπληρωμένης. Το προφητικό παράγγελμα μας το λέει σαφώς: «Αύτη η ημέρα Κυρίου. Αγαλλιασώμεθα και ευφθρανθώμεν εν αύτη».

Χαίρετε, αδελφοί, χαίρετε. Το μήνυμα του αγγέλου δεν ήταν μόνο για την αγνή Παρθένο. Ήταν και για μας. Και για όλα τα τέκνα του επουρανίου Πατρός μας. «Ο άγγελος εβόα τη Κεχαριτωμένη: αγνή Παρθένε, χαίρε! Και πά­λιν ερώ: Χαίρε! Ο σος Υιός ανέστη τριήμερος εκ τάφου».

Χαίρετε, διότι ο Χριστός μετά τη δύση του θανάτου Του στο Σταυρό, «και αύθις εκ του τάφου ωραίος, δικαιοσύνης ημίν ελαμψεν Ήλιος». Άδυτος πλέον. Φως ανέσπερο. «Χριστός εγερθείς εκ νεκρών ουκέτι αποθνήσκει. Θάνατος Αυτού ουκέτι κυριεύει.»

Χαίρετε, αδελφοί. Ο Χριστός, αναστάς εκ νεκρών, έστειλε τους δούλους Του στις πλατείες και τα σταυροδρόμια να προσκαλέσουν τους πάντες (χωλούς, αναπήρους, τυφλούς, παραλύτους κ.λπ.) στο δείπνο Του, ως ότου πληρωθεί ο οίκος Του! Δέχεται τους πάντες, αρκεί να έχουν ένδυμα γάμου, δηλ. μετάνοια.

Με ποιά επίγεια χαρά μπορεί να συγκριθεί η χαρά της αναστάσεως, η χαρά που μας φυτεύει στη ψυχή η πίστη και η ελπίδα της αναστάσεως;

Ιδού τί προσδοκώ: Ανάσταση νεκρών και ζωήν του μέλλοντος αιώνος. Προσδοκώ να γίνω κληρονόμος των αιωνίων αγαθών και μέτοχος της Θείας δόξης (Ρωμ. 8,18).

«Αύτη η ημέρα Κυρίου. Αγαλλιασώμεθα και ευφθρανθώμεν εν αυτή».

Ναι, αδελφοί. Πρέπει να χαίρομαι. Να χαίρουμε όλοι. Να σκιρτάμε από χαρά ολόκληροι.

Και χαίροντες, πρέπει να ευχαριστούμε τον Κύριο. Να υμνολογούμε τον Αίτιον της Αναστάσεως, τον μόνον ευλογητό των Πατέ­ρων Θεόν, τον υπερένδοξοξον Ιησού Χριστό, διά το μέγα και άπειρον έλεός Του.

Και να υμνούμε την Ανάστασή Του.

Και με πίστη ορθή, με αγάπη θερμή, με ελπίδα ακλινή, με το βλέμμα στραμμένο στου Χριστού τη μορφή, εξ όλης ψυχής και εξ όλης καρδίας, με καρδιά που πιστεύει ακράδαντα και χείλη που ομολογούν χωρίς δισταγμούς, να ψάλλουμε το, ακόμη και για τους αγγέλους, γλυκύτατο μελώδημα της Εκκλησίας μας, το Χριστός ανέστη.

 ( Μητροπολίτου Νικοπόλεως Μελετίου, «Δίψα για ζωή». Πρέβεζα 2010)