«Κάνω σήμερα την αμαρτία κι αύριο μετανοώ»….!

Το Ιερό Ευαγγέλιο μας είπε σήμερα για το θαύμα του Ιησού Χριστού στα Ιεροσόλυμα, τότε που θεράπευσε τον παράλυτο. Η αρρώστια είναι κι αυτή στον άνθρωπο κληρονομιά των πρωτοπλάστων, τότε που ο διάβολος στον παράδεισο τους έβαλε να παραβούν την εντολή του Θεού. Τότε με την παράβαση μπήκε στον κόσμο η αρρώστια κι ο θάνατος. Μα γι’ αυτό ήλθε ο Χριστός, για να καταργήσει το θάνατο και να σηκώσει από τους ανθρώπους το βάρος της κακής κληρονομιάς. Σημάδι λοιπόν της θεϊκής παρουσίας ήσαν τα θαύματα που έκαμε ο Ιησούς Χριστός και μάλιστα οι θεραπείες των αρρώστων. Μα ας ακούσουμε στη γλώσσα μας τώρα πώς το Ευαγγέλιο μας ομιλεί για τη θεραπεία του Παραλύτου.

«Εκείνο τον καιρό ανέβηκε ο Ιησούς στα Ιεροσόλυμα. Εκεί στα Ιεροσόλυμα, κοντά στην πύλη που λέγεται προβατική, είναι μια δεξαμενή, που στα εβραϊκά τη λένε Βηθεσδά κι έχει τριγύρω πέντε στοές. Κάτω απ’ αυτές τις στοές ήσαν ξαπλωμένοι ένα πλήθος από άρρωστους, τυφλοί, κουτσοί, πιασμένοι, που περίμεναν την κίνηση του νερού. Γιατί από καιρό σε καιρό άγγελος κατέβαινε στη δεξαμενή κι ανακάτευε το νερό. Όποιος λοιπόν, ύστερα από το ανακάτεμα του νερού, έμπαινε πρώτος στη δεξαμενή, αυτός γινότανε καλά απ’ όποια κι αν είχε αρρώστια. Ήταν λοιπόν εκεί ένας άνθρωπος, που τριάντα οχτώ χρόνια βασανιζόταν μέσα στην αρρώστια του. Όταν τον είδε ο Ιησούς ξαπλωμένο και κατάλαβε πως από πολύ καιρό είχε εκεί, του λέγει· «Θέλεις να γίνεις καλά;». Ο άρρωστος του αποκρίθηκε· «Κύριε, δεν έχω άνθρωπο, για να με βάλει στη δεξαμενή, όταν ταραχθεί το νερό· εκεί που πηγαίνω να μπω εγώ, άλλος πριν από μένα πέφτει στο νερό». Του λέγει τότε ο Ιησούς· «Στάσου στα πόδια σου· σήκωσε το κρεβάτι σου και πήγαινε. Κι αμέσως έγινε καλά ο άνθρωπος, σήκωσε το κρεβάτι του και περπατούσε. Κι ήταν Σάββατο εκείνη την ημέρα. Έλεγαν λοιπόν οι Ιουδαίοι στο θεραπευμένο· «Είναι Σάββατο· δεν σου επιτρέπεται να σηκώσεις το κρεβάτι». Τους αποκρίθηκε· «Εκείνος που μ’ έκαμε καλά, εκείνος μου είπε· Σήκωσε το κρεβάτι σου και πήγαινε». Τον ξαναρώτησαν «ποιός είναι ο άνθρωπος που σου είπε σήκωσε το κρεβάτι σου και πήγαινε;». Μα ο θεραπευμένος δεν ήξερε ποιός είναι, γιατί ο Ιησούς χάθηκε μέσα στο λαό που ήταν εκεί. Ύστερα απ’ αυτά τον βρίσκει ο Ιησούς στο ναό και του λέγει·«Κοίταξε, έγινες καλά· μη αμαρτάνεις πια, για να μη σε βρει τίποτε χειρότερο». Έφυγε ο άνθρωπος και διαλάλησε στους Ιουδαίους ότι ο Ιησούς είναι που τον έκαμε καλά.

Αυτός ο τριάντα οχτώ χρόνια παράλυτος ήταν άρρωστος από τις αμαρτίες του. Ας μη μας πειράζει αυτός ο λόγος, γιατί είναι λόγος του Ιησού Χριστού· «Ίδε, υγιής γέγονας, μηκέτι αμάρτανε» κοίταξε, έγινες καλά μην αμαρτάνεις πια… Πολλοί, όταν ακούν αυτό το λόγο, πραγματικά πειράζονται. Δεν το παραδέχονται πως η αμαρτία φέρνει αρρώστια. Και τί τάχα είναι η αμαρτία; Αρρώστια είναι η αμαρτία· αρρώστια της ψυχής, που έχει κακά αποτελέσματα και στο σώμα του ανθρώπου. Η σωματική μας υγεία είναι από τα πιο πολύτιμα αγαθά, που όταν τη χάσουμε, τότε μόνο καταλαβαίνομε την αξία της. Γι’ αυτό, όσο είναι από μας, πρέπει όχι μόνο να μην εκθέτουμε το σώμα στον κίνδυνο της αρρώστιας, με πολλές παρεκτροπές και καταχρήσεις, μα και να το φροντίζουμε και να το περιθάλπουμε. Ο Θεός, που έπλασε και μας έδωσε το σώμα, θα μας ζητήσει λόγο, πώς εμείς το φροντίσαμε και το σεβαστήκαμε. Πρέπει να σεβόμαστε το κορμί μας, να το φυλάμε και να το φροντίζουμε. Όχι μόνο να το στολίζουμε απ’ έξω, μα και να το διατηρούμε καθαρό και γερό. Χωρίς γερό σώμα, χωρίς υγεία, είμαστε άχρηστοι για εργασία και μισοί άνθρωποι στη ζωή. Κι αν είναι πια για τις αρρώστιες που μας έρχονται μόνες τους, ας έχει δόξα ο Θεός· Μα αν είναι για κείνες, που γεννιούνται μέσα μας από τις ασωτίες μας, τότε τί δικαιολογία θα βρούμε; Μα, είτε έτσι είτε αλλιώς, την αρρώστια πρέπει να τη σηκώσουμε με υπομονή, έχοντας την ελπίδα μας πάντα στο Θεό. Στην αρρώστια σου φώναξε το γιατρό, μα πρώτα κάμε την προσευχή σου στο Θεό. Αυτός ο παράλυτος στα Ιεροσόλυμα τριάντα οχτώ χρόνια πρέπει να ήταν άνθρωπος υπομονής και ελπίδας· όλο και περίμενε να ‘ρθει η καλή ώρα. Στο τέλος έγινε κάτι πιο πολύ απ’ ό,τι έλπιζε και περίμενε: μ’ ένα λόγο του Χριστού στάθηκε στα πόδια του. Κι όχι μόνο που στάθηκε, αλλά σήκωσε και το κρεβάτι του.

Μα ας ξαναγυρίσουμε στην αιτία της αρρώστιας του παράλυτου της Βηθεσδά· το είπε ο Χριστός πως ήταν η αμαρτία. Η τραγωδία μας, αν μπορούμε να το πούμε έτσι είναι η αμαρτία μας. Δεν μπορούμε να το καταλάβουμε, γιατί αυτή η αμαρτία μας έχει φθείρει τα νοήματα κι έχουμε όλοι μας αγνωσία Θεού. Όλα αυτά είναι το ίδιο πράγμα· να ριζώσει και να τρανέψει μέσα σου το αγκάθι της αμαρτίας, να σου θολώσει το νου και να σου φαρμακέψει τη καρδιά, να σε βάλει να λογίζεσαι και να αισθάνεσαι έξω από το Θεό και τη σωτηρία σου, να σε κάμει να πιστέψεις πως όλος-όλος είσαι τούτο το κορμί, που γεννιέται και πεθαίνει, χωρίς άλλη δικαίωση και προορισμό. Όλα αυτά είναι η αμαρτία μας και η τραγωδία μας. Η αμαρτία αυτή μολύνει και φλογίζει «τον τροχόν της γενέσεως», κατά που λέγει ο αδελφόθεος^– αυτή δηλαδή, σαν μια κακή κληρονομιά, περνάει από πατέρα σε παιδί και κάνει τον κύκλο της μέσα στις γενεές των ανθρώπων. Όσοι δεν το καταλαβαίνουν είναι άνθρωποι τραγικοί, και πεθαίνουν αλύτρωτοι «εν ταις αμαρτίαις αυτών» όπως το λέγει ο ίδιος ο Χριστός. Όσοι το καταλαβαίνουν λένε μαζί με τον Απόστολο· «Ευχαριστώ τω Θεώ διά Ιησού Χριστού του Κυρίου ημών». Δηλαδή κι αν υπάρχει αμαρτία, μα είναι ο Χριστός, που μας λυτρώνει και μας σώζει. Δόξα να ‘χει ο Θεός!

Δεν τα λέμε αυτά για να αμαρτάνετε, μια και υπάρχει μετάνοια. Είναι γραμμένο πως «Θεός ου μυκτηρίζεται» δηλαδή ο Θεός δεν εμπαίζεται. Κι είναι αλήθεια εμπαιγμός του Θεού να παραδινόμαστε στην αμαρτία, επειδή ξέρομε πως υπάρχει μετάνοια. Γιατί είναι πολλοί, που λένε· «Κάνω σήμερα την αμαρτία κι αύριο μετανοώ». Αυτός είναι πονηρός λογισμός, που δεν τον δέχεται ο Θεός· δεν συνθηκολογεί μαζί μας ο Θεός, όταν είναι να αμαρτήσουμε. Αλλά τάχα κι έχομε στα χέρια μας τον καιρό για να μετανοήσουμε; Όσοι κάνουν αυτό τον πονηρό λογισμό μεταθέτουν τη μετάνοια πιο πέρα από το βίο τους. Δεν προφταίνουν να μετανοήσουν και πεθαίνουν «εν ταις αμαρτίαις αυτών». Αλλά τέτοιο πράγμα εμείς να μην το πάθουμε, «Χάριτι και φιλανθρωπία του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού». Αμήν.

( +ο Σ.Κ.Δ., «Ο Λόγος του Θεού» τ. Β΄)