Ακριβοπληρωμένη χαρά η χαρά της Αναστάσεως. Σταυροπληρωμένη χαρά… (Γερόντισσας Μόνικας)
16 Απριλίου 2023
Xριστός Ανέστη αδελφοί μου!
Και πλήρωσε ακριβά τη σωτηρία μας… «Δια του Τιμίου Σου αίματος, εξηγόρασας ημάς». Με το Άχραντο Αίμα Του, που κύλησε πάνω απ᾽ το Σταυρό. Και μεις χαιρόμαστε και ευχόμαστε Χριστός Ανέστη.
Ακριβοπληρωμένη χαρά η χαρά της Αναστάσεως. Χαρά που έχει μέσα της και λύπη, γιατί δεν ξεχνά από που προήλθε. Από τον πόνο του Σταυρού… Σταυροπληρωμένη χαρά.
Ίσως μερικοί από εμάς, φέτος, να βίωσαν το Πάσχα πάνω στο Σταυρό. Ίσως σωματικά και την ώρα της Ανάστασης να είχαν παρέα τον πόνο που τους γύριζε πίσω στη Μεγάλη Παρασκευή.
Άραγε το φτωχό μας το μυαλό τι θα᾽λεγε γι᾽αυτούς, ότι αναστήθηκαν η όχι; Ότι ένιωσαν την χαρά της Αναστάσεως η όχι; Αδελφοί μου, Χριστός Ανέστη και για κείνους! Χριστός Ανέστη και για όσους ήταν στο κρεββάτι του πόνου, Χριστός Ανέστη και για τους λυπημένους, τους κατατρεγμένους, τους φυλακισμένους, τους ανήμπορους και τους καταθλιμένους. Και η Ανάσταση γι᾽ αυτούς, ανέστησε ελπίδα για να συνεχίσουν να Τον δοξάζουν Αναστημένο και πάνω απ᾽ το σταυρό τους. Τους γέμισε με μιαν άλλη χαρά που εμείς δεν ονομάζουμε χαρά, γιατί μπερδέψαμε τους όρους, χωρίς να βρίσκουμε άκρη…
Και κάποιοι από εμάς -ω πόσο ξεγελιόμαστε- όταν μπερδεύουμε την χαρμολύπη της Ανάστασης, την σταυροπληρωμένη χαρά, με κάποια νόθα χαρά, ψεύτικη, προσωρινή, που δείχνεται σε εξωτερικές εκδηλώσεις μιας χαρούμενης διάθεσης, με γέλια και χορούς και πανηγύρια. Αυτή η λίγη και λαθραία χαρά, μόλις ο ήλιος θα κρυφτεί στη Δύση του, μόλις η γιορτή τελειώσει, το νταβαντούρι κοπάσει και μαζί το τραπέζι και το φαγοπότι, τελειώνει κι αυτή και σβήνει, χάνεται. Αυτή η έρημη χαρά στολίζεται με τα καλά της για να κρύψει την ασχήμια της και μόλις ακούσει το Χριστός Ανέστη, φεύγει αμέσως, σαν να μην θέλει να τ᾽ακούει πια, μια φορά και φτάνει… Αυτή η χαρά αδελφοί μου δεν λέγεται χαρά. Δεν έχει ίχνος χαράς, ούτε νόημα στην καρδιά αφήνει. Μόλις πάρει τα ιμάτιά της και φύγει, αφήνει μόνη την ψυχή να ονομάζει την απάτη που ζει «καθημερινότητα» και το Πάσχα «διακοπές για λίγο γλέντι»… «Μπρος, τελείωσε η παράσταση», σου λέει. «Πίσω στα ίδια», σαν να μην έγινε τίποτα. Σαν να μην Ανέστη ο Χριστός…
Αδελφοί μου, «στώμεν καλώς!» και «αναστηθώμεν καλώς!» Λίγο πριν, ήμασταν συντετριμμένοι κάτω απ᾽ το Σταυρό Του. Ας μην ήταν τόσο φτηνή η παρουσία μας εκεί, ας μην ήταν τόσο άγευστα τα δάκρυά μας. Ας Του δείξουμε ότι δεν μείναμε απλοί θεατές του Πάθους, που λίγο μετά την Ανάσταση εξαφανίστηκαν και ξέχασαν ότι Χριστός Ανέστη. Ας αποδείξουμε στον Κύριο ότι δεν μείναμε στην Κυριακή των Βαϊων, αλλά βαδίσαμε δίπλα Του, Τον ανακουφίσαμε, σπογγίσαμε το θεϊκό Του Αίμα και το δάκρυ, σαν την Κυρά τη Βερονίκη, δίνοντάς Του την καρδιά μας για μανδήλι, εκεί που αποτύπωσε το Πρόσωπό Του…
Όλες αυτές τις μέρες, τις σαράντα μέρες του «Χριστός Ανέστη», ο Κύριος εγγύς, Αναστημένος περιμένει να πει το «Χαίρετε!» και στην ψυχή μας. Ας αποδείξουμε στον Κύριο την αγάπη μας, όπως Εκείνος χάρισε στο Θωμά τα τεκμήρια της δικής Του Αγάπης, που όμοιά της δεν μπορεί καν να συλληφθεί από τον ανθρώπινο νου.
Ας αναζητήσουμε τον Αναστημένο Ιησού στην δική μας την πορεία προς «Εμμαούς», σ᾽ αυτήν την πρόσκαιρη, επίγεια εξορία. Ας κλάψουμε έξω απ᾽ τον άδειο τάφο, το κενό μνημείο της ψυχής μας ίσως, για να συναντήσουμε το Αναστημένο Σώμα Του στο Άγιο Ποτήριο. «Ραββουνί», ας αναφωνήσουμε! «Ο Κύριός μου και ο Θεός μου»!
Λοιπόν, «άγωμεν, σπεύσωμεν!» γιατί Χριστός Ανέστη…
Γερόντισσα Μόνικα και αι συν εμοί εν Χριστώ αδελφαί
περιοδικό «Μοναχική Εκφραση» τ. 37 (προς αναγνώστες επιστολή)
