Ο Χαρισματούχος υποτακτικός – Η υπακοή θα τα φέρει όλα

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΙΩΣΗΦ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΝΟΥ
Ο ΧΑΡΙΣΜΑΤΟΥΧΟΣ ΥΠΟΤΑΚΤΙΚΟΣ

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΕΦΡΑΙΜ Ο ΚΑΤΟΥΝΑΚΙΩΤΗΣ (1912 – 1990)

(39ο )
Ο παπα Εφραίμ έβλεπε πάντα την θεία Χαρη στην θεία Λειτουργία να καθαγιάζει τα τίμια δώρα σε σώμα και αίμα του Χριστού. Όσο διάστημα ήταν με τους ζηλωτές έβλεπε κάτι ως κάλυμμα μπροστά του, που τον εμπόδιζε να βλέπει ευκρινώς την θεία Χάρη. Το κάλυμμα αυτό απομακρύνθηκε όταν επανήλθε στην ζώσα Εκκλησία.
Ο γερο Νικηφόρος επέμενε με την απλότητά του να παραμένει στους ζηλωτές. Αυτό για τον παπα Εφραίμ ήταν μία μόνιμη δοκιμασία, γιατί … δεν πειθόταν να εγκαταλείψει την συνήθειά του και η Χάρις ταλαιπωρούσε τον παραγιό, που θεωρούσε την υπακοή ως δόγμα και δεν ήθελε να βρίσκεται στην παρακοή. Οι γείτονες ζηλωτές, μέμφονταν πάντα τον παπα Νικηφόρο ότι έγινε προδότης και αρνήθηκε την δική τους παράταξη και έτσι ο σταυρός του παπα Εφραίμ γινόταν καθημερινά και βαρύτερος.
Αν και όλα έπειθαν ότι η παρουσία της Εκκλησίας ήταν εκεί που πήραν άνωθεν πληροφορία, η αδιαλαξία του άτεγκτου γερο Νικηφόρου δεν μετρίαζε με κανένα τρόπο το μαρτύριο του Γέροντος Εφραίμ.
Τότε σκέφθηκε ότι έπρεπε να κάνει υπακοή μέχρι τον θάνατο του σκληρού Γέροντός του και μετά να συνεχίσει την παράδοση της Εκκλησίας. Αυτό του έλεγε και ο γερο Νικηφόρος. « Γιατί με πιέζεις, παιδί μου, σε αυτό που δεν μπορώ να κάνω; Κάνε λίγη υπομονή και μετά τον θάνατό μου κάνε ό,τι θέλεις». Αυτό έγινε μετά από 23 χρόνια (!), αφού απέκτησε πλέον συνοδία.

Ο γνους και μη ποιήσας

« Κάποτε με πρόσταξε ο Γέροντάς μου να κάνω κάτι και καθυστέρησα. Βλέπω την νύκτα στον ύπνο μου πλήθος δαιμόνων να χειροκροτούν και να φωνάζουν χορεύοντας. “Τον νικήσαμε, τον νικήσαμε”.
Εδώ ίσως γεννάται το ερώτημα. Είναι τόσο απαιτητική η θεία Χάρις από τους πιστούς; Ναι μεν είναι αλάνθαστη και θεοπρεπεής, αλλά εξαρτάται και από την γνώση και κατάσταση του καθενός. Στους πεπειραμένους της δικής Της αντιλήψεως είναι αδιάλακτη, γιατί «ο γνους και μή ποιήσας δαρήσεται πολλάς» ( Λουκ. 12, 47) και «τω ειδότι ουν καλόν ποιείν και μη ποιούντι, αμαρτία αυτώ εστι» (Ιακ. 4,17). Από εδώ προκύπτουν και οι πειρασμοί ως “παιδευτικές συμβάσεις”, εφόσον «πάσα παράβασις και παρακοή λαμβάνει ένδικον μισθαποδοσίαν» ( Εβρ. 2,2).