Ἡ Παναγία καὶ ὁ κόσμος (Μελέτιος Καλαμαρᾶς Μητροπολίτης Νικοπόλεως καί Πρεβέζης) 

Ἀπό τόν κόσμο αὐτό, ὅλοι θά φύγουμε. Τό βλέπουμε. Τό καταλαβαίνουμε. Δέν τό ἀμφισβητεῖ κανείς!

Τό ζήτημα εἶναι, ὄχι ὅτι φεύγουμε. Ἀλλά γιά ποῦ; γιά ποῦ;

Ὁ Κύριος καί Σωτήρας μας, πρίν φύγει ἀπό τόν κόσμο ἔλεγε. Ἐγώ φεύγω! Πάω, νά σᾶς ἑτοιμάσω τόπο. Τόπο γιά ἀνάπαυση. Τόπο χαρᾶς καί δόξας. Καί θά ᾿ρθῶ πάλι. Νά σᾶς πάρω κοντά μου.

Ἦρθε καί ἡ ὥρα, νά φύγει καί ἡ Παναγία ἀπό τόν κόσμο αὐτό. Ὅμως, ἀπό τήν ἀπέραντη ταπείνωσή της, ποτέ δέν ἔπαυσε νά βλέπει τόν ἑαυτό της σάν μηδενικό! Καί βλέποντας νά πλησιάζει τό τέλος της, φοβήθηκε. Καί ἄρχισε καί νήστευε. Γιά τήν ψυχή της. Νά τήν ἐλεήσει ὁ Κύριος. Νά τήν κρίνει ἄξια, νά τήν πάρει κοντά Του.

Καί πόθησε, στήν ἐξόδιο ἀκολουθία της νά εἶναι παρόντες οἱ φίλοι καί μαθητές τοῦ Υἱοῦ της, οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι. Καί στήν προσευχή της τό φώναξε!

Καί ὁ Υἱός της, ὁ Θεός καί Πατέρας ὅλων τῶν ταπεινῶν, τήν ἄκουσε. Καί ἔστειλε νεφέλες-ἀγγέλους καί συνάθροισαν γύρω της τούς ἀποστόλους. Καί κατέβη καί Αὐτός ἀνάμεσά τους. Καί παρέλαβε στήν ἀγκαλιά Του τήν ἁγία ψυχή της.

Καί οἱ πανεύφημοι ἀπόστολοι τό εἶδαν. Καί κηδεύοντας την ΕΧΑΙΡΑΝ. Καί οἱ ἅγιοι ἄγγελοι, ἑνωμένοι μαζί τους, τραγουδοῦσαν! Καί ὑμνοῦσαν τό σεπτό καί ἅγιο σῶμα της, ἀπό τό ὁποῖο ὁ Κύριος τῆς Δόξης ἐπῆρε τό ἅγιο Σῶμα Του, πού τό πρόσφερε θυσία γιά μᾶς, στόν Σταυρό. Καί τροφή τῆς ψυχῆς μας \”εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καί ζωήν αἰώνιων\”, στήν ἁγία Κοινωνία.

Τί περισσότερο; Τί μεγαλύτερο; Τί τό ἁγιώτερο;

* * *

Ὁ Κύριος ἐδόξασε τήν δούλη Του. Καί τήν ἔκαμε βασίλισσα στόν Οὐρανό.

Καί ὁ κόσμος ὅλος συμφώνησε.

• Γιά κανέναν ποτέ δέν ἔφτιαξαν οἱ ἄνθρωποι τόσο ὡραῖα ποιήματα καί τραγούδια, ὅσο γιά τήν Παναγία.

• Γιά κανέναν δέν ἔφτιαξαν, τόσο ὡραῖες εἰκόνες· ὅσο γιά τήν Παναγία.

• Κανένα καί κανενός εἰκόνισμα δέν φίλησαν ποτέ, τόσοι ἄνθρωποι καί μέ τόση λαχτάρα καί λατρεία, ὅσο τήν εἰκόνα τῆς Δούλης τοῦ Κυρίου Μαρίας.

• Γιά κανέναν δέν ἔφτιαξαν τόσα μνημεῖα, ἐκκλησίες, κατάσπαρτες σέ ὅλο τόν κόσμο, ὅσες γιά τήν Παναγία!…

• Καί κανένα, οὔτε ζωνταντό, οὔτε πεθαμένο, δέν ἐπικαλέσθηκε ποτέ ὁ κόσμος, τόσο ὅσο τήν Παναγία!…

Καί ἐκείνη ἀνταποκρίθηκε. Καί γέμισε τόν κόσμο, μέ τήν ἀγάπη της, μέ τά θαύματά της. Καί γέμισε ὁ κόσμος μέ θαυματουργές εἰκόνες της, πού εἶναι ἀτελείωτες οἱ ἱστορίες τῶν θαυμάτων της (γιά τήν κάθε μία).

Μηδενικό ἔβλεπε τόν ἑαυτό της ἡ ἁγία Δέσποινα μας ἡ Παναγία.

Πάνω ἀπό ὅλους τῆς γῆς τούς δυνάστες, τήν ὕψωσε ὁ Κύριος. Πρώτη καί μεγαλύτερη τήν ἔκαμε σέ γῆ καί οὐρανό.

Καί ἐμεῖς; Μυαλό ἔχουμε. Τό βλέπουμε;

Πίστη χρειαζόμαστε. Πίστη στόν Χριστό.

Ἀγάπη χρειαζόμαστε.

Ταπείνωση χρειαζόμαστε.

Καλωσύνη χρειαζόμαστε.

Ἄς τρέξουμε κοντά της!…

Καί ἄς τήν παρακαλέσουμε.

Ἁγία Παρθένε, Μητέρα τοῦ Κυρίου μας, μᾶς ἄφησες ἁγία κληρονομία, τόν τρόπο τῆς ζωῆς σου, τήν πορεία σου στόν κόσμο. Μά ἐμεῖς ἀλλοῦ τόν ἔχουμε τόν νοῦ μας.

Συμπόνεσέ μας. Λυπήσου μας. Ταπεινώσου λίγο ἀκόμη. Καί παρακάλεσε τόν Υἱό Σου, νά μή μᾶς ἀποστραφῆ· νά μᾶς σπλαγχνιστῆ· νά μᾶς φωτίζει· νά μᾶς ἀξιώσει κάτι νά κάνουμε καί ἐμεῖς.

 Πηγή: agiazoni.gr