Ἡ συνάντησή μας μὲ τοξικοὺς ἀνθρώπους (Ἀγαθοκλέους Ἀνδρέας Πρωτοπρεσβύτερος Ἱ. Μητροπόλεως Κιτίου)

Συμβαίνει ἡ συνάντηση μὲ ἄνθρωπο ποὺ ἐκπέμπει ἄρνηση, νὰ μᾶς προκαλέσει ἀναστάτωση. Ὁ λόγος του δέ, γίνεται αἰτία σύγχυσης καὶ τέτοιας ἐσωτερικῆς φουρτούνας, ποὺ χρειάζεται χρόνος, θετικὲς σκέψεις καὶ ἐπίκληση τῆς ἄνωθεν βοήθειας, γιὰ νὰ ἠρεμήσουμε.

Γιατί ἄραγε; Τί φταίει, ὥστε ἕνας ἄνθρωπος νὰ μπορεῖ νὰ ταράζει τὴν εἰρήνη καὶ τὴ γαλήνη τῆς καρδιᾶς μας; Εἶναι εὔκολο νὰ ἀποδώσουμε εὐθύνη στοὺς ἄλλους γιὰ τὰ δικά μας «κακῶς ἔχοντα». Ὅμως, αὐτὸ δὲν μᾶς βοηθᾶ οὐσιαστικά, μᾶλλον μᾶς ἀφήνει ἀθεράπευτους, μᾶς σκληραίνει ἀπέναντί τους καὶ μᾶς αὐτοδικαιώνει – πράγμα ποὺ ἀπωθεῖ τὴν ἀλλαγή μας.

Ἡ ταραχὴ ποὺ μπορεῖ νὰ προκαλέσει ἡ παρουσία ἢ ὁ λόγος κάποιου, δείχνει τὸ εὐάλωτο τοῦ ἑαυτοῦ μας, ποὺ ὑποκρύπτει τὸν ἐγωισμὸ καὶ ἄλλα πάθη.

Ἡ ἰσορροπημένη ἐσωτερικὴ κατάσταση εἶναι καρπὸς χάριτος τοῦ Θεοῦ, ὡς ἀποτέλεσμα ἀγῶνα πνευματικοῦ. Ὁ ἄνθρωπος, δηλαδή, ποὺ ἀσκεῖται κατὰ τὸν τρόπο ποὺ προτείνει ἡ Ἐκκλησία, ποὺ προσεύχεται καρδιακά, ποὺ συμμετέχει ἀγαπητικὰ στὴ θεία κοινωνία, ποὺ διακονεῖ ἀνιδιοτελῶς τὸν πλησίον του, βιώνει τὴ φυσιολογικὴ κατάσταση. Ὄχι πὼς δὲν ταράσσεται οὔτε πὼς δὲν θυμώνει, ἀλλὰ γίνονται ἁ-παθῶς, χωρὶς ἐμπάθεια. Δὲν κατευθύνεται ἀπὸ ἐπιθυμίες παράλογες, δὲν ζεῖ χωρὶς ἔλεγχο, δὲν «ἀναπνέει» χωρὶς ἀγάπη.

Ἡ διάφοροι ἰοὶ καὶ τὰ διάφορα μικρόβια ποὺ ὑπάρχουν γύρω μας, ἐπηρεάζουν καὶ ἀρρωσταίνουν τοὺς εὐάλωτους ὀργανισμούς. Καὶ αὐτὸ φαίνεται μὲ τὰ συμπτώματα· πυρετός, ρίγος κλπ. Οἱ δυνατοὶ ὀργανισμοὶ δέχονται τοὺς ἰοὺς καὶ τὰ μικρόβια ἀλλὰ δὲν τοὺς καταβάλλουν.

Εἶναι φανερό, μὲ τὸ πιὸ πάνω παράδειγμα, πὼς ἡ ταραχὴ πού μᾶς προκαλοῦν μὲ τὴ συμπεριφορά, τὸ λόγο ἢ τὴν παρουσία τους κάποιοι ἄνθρωποι, δείχνει τὸ εὐάλωτο τῆς πνευματικῆς μας κατάστασης.

Ὅποιος ἔχει ταπείνωση, θεωρώντας τὸν ἑαυτὸ του πιὸ κάτω ἀπὸ τοὺς ἄλλους καὶ τοὺς ἄλλους καλύτερους ἀπ’ αὐτόν, ἀποδεχόμενος τὴν ἀδιαφορία ἢ τὴν ἀπόρριψή τους, ὡς μέσα γιὰ τὴν προσωπική του διόρθωση, δὲν ἀναστατώνεται. Ἐμπιστεύεται τὴν πρόνοια τοῦ Κυρίου του, ποὺ ἀθόρυβα καὶ μυστικὰ ἐπεξεργάζεται τὴν ὡριμότητά του, μέσω τῶν γεγονότων ποὺ ἐπιτρέπει νὰ συμβοῦν.

Ἔτσι, χωρὶς νὰ ὑποτιμήσει τὸ πρόσωπο πού, πράγματι, μπορεῖ νὰ συμπεριφέρεται διαφορετικὰ ἀπ’ ὅ,τι περιμένουμε, βλέπει τὸν «τοξικὸ ἄνθρωπο» ὡς μέσον ποὺ τοῦ ἀποκαλύπτεται ὁ ἐαυτός του ποὺ δὲν ἔχει ἀγάπη, ποὺ δὲν ταπεινώθηκε μὲ τὴν κατὰ Χριστὸν ταπείνωση, ποὺ δὲν ἀνέχεται τὴ δυσκολία τοῦ ἀδελφοῦ του.

Ἡ συνάντησή μας -τακτικὰ ἢ ἔκτακτα- μὲ «τοξικοὺς ἀνθρώπους» μπορεῖ νὰ ἐκδηλωθεῖ ὡς ἑξῆς:

Νὰ ἀντιπαλέψουμε μαζί τους, συμπεριφερόμενοι ὅπως ἐκεῖνοι – «ὀφθαλμὸν ἀντὶ ὀφθαλμοῦ».

Περιφρονώντας τους, ἐνεργοποιώντας τὴ σκληρότητα τῆς καρδιᾶς μας.

Μὲ ἀγαπητικὴ διάθεση, βλέποντας τὴν ἀσθένεια ποὺ ἔχουν καὶ ἄρα τὸν κρυφὸ πόνο ποὺ περνοῦν, μὲ τὴ μοναξιὰ ποὺ βιώνουν.

Τὰ δυὸ πρῶτα μᾶς ἀποστασιοποιοῦν. Τὸ τρίτο, ἡ ἀγάπη, μᾶς ἑνώνει μεταξύ μας καὶ ἄρα μᾶς χαρίζει τὴ χαρὰ καὶ τὴν ἐλευθερία τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ.

Πηγή: agiazoni.gr