Τὰ μυστήρια τοῦ Θεοῦ

Μὲ ρωτοῦν:

Γιατί πέθανε τὸ παιδί μου;

Γιατί βρίσκομαι στὸ κρεβάτι μὲ πόνους;

Γιατί ἔχω ἀποτυχημένο γάμο;

Γιατί ἔμεινα χωρὶς ἐργασία;

Γιατί τόσες συνεχείς δοκιμασίες σὲ μένα;

Γιατί…Γιατί…Γιατί….

Καὶ βέβαια ἡ σιωπὴ εἶναι ἡ ἀπάντησή μου!

Τί νὰ πῶ; Πῶς νὰ ἑρμηνεύσω τὰ γεγονότα, μὲ τὰ μέσα ποὺ διαθέτω; «Τὶς ἔγνω νοῦν Κυρίου;» Ποιὸς γνωρίζει τὸ νοῦ τοῦ Θεοῦ; Ἢ μήπως νὰ τολμήσω νὰ γίνω δικηγόρος του;

Τὸ 1982, ὡς διάκονος παρευρέθηκα στὴν κηδεία τοῦ Ἀρχιμ. Κωνσταντίνου Λευκωσιάτη, μὲ τὸ πλούσιο ποιμαντικὸ καὶ κοινωνικὸ ἔργο. Μετὰ τὴν ταφὴ καθίσαμε γιὰ ἕναν καφὲ στὴν αἴθουσα τοῦ Ἱδρύματος Ἅγιος Νεκτάριος, ποὺ ἵδρυσε ὁ ἴδιος. Ἡ ἀδελφή του π. Κωνσταντίνου ρώτησε μὲ πόνο καὶ ἔγνοια τὸν Μητροπολίτη Ὕδρας Ἰερόθεο:

Γιατί, Σεβασμιώτατε, ὁ Θεὸς ἐπέτρεψε νὰ φύγει τόσο γρήγορα καὶ νὰ ἀφήσει τὸ τεράστιο αὐτὸ ἔργο, ποὺ γινόταν “πρὸς δόξαν Θεοῦ”; Ὁ ἅγιος Ὕδρας, μὲ τὴν ἄνωθεν σοφία ποὺ τὸν χαρακτήριζε, ἀπάντησε: «Ἡ μεγαλύτερη ταπείνωση εἶναι νὰ ὑποτάσσεται ὁ νοῦς μπροστὰ στὰ μυστήρια τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ μὴν ρωτᾶ, πῶς καὶ γιατί;»

Ἡ ἀπάντηση αὐτή μοῦ ἔμεινε στὴν καρδιὰ καὶ νομίζω εἶναι ἡ βάση γιὰ «κατανόηση» τῶν μυστηρίων τοῦ Θεοῦ. Ἀφοῦ ἡ λογική τοῦ Θεοῦ διαφέρει ἀπὸ αὐτὴ τοῦ ἀνθρώπου, πῶς μποροῦμε νὰ ἑρμηνεύσουμε τὰ ἀνερμήνευτα καὶ νὰ κατανοήσουμε τὸν Ἀκατάληπτο;

Διάβασα κάπου, ἀπὸ τὰ πολλὰ ποὺ γράφονται, ὅτι ὁ π. Παϊσιος ὁ Ἁγιορείτης εἶπε πὼς μετὰ τὸν θάνατό μας, ὅταν θ’ ἀντικρύσουμε πρόσωπο πρὸς πρόσωπο τὸν Χριστό, θὰ καταλάβουμε τὸ γιατί καὶ τὸ πῶς τῆς ζωῆς μας καὶ θὰ μᾶς ἐξηγηθοῦν ὅλα, ὅσα περάσαμε στὸν κόσμο αὐτό. Τότε, μὲ ὅλη τὴ δύναμη τῆς ὕπαρξής μας, θὰ τοῦ ποῦμε: «Σ’ εὐχαριστῶ, Θεέ μου, ποὺ ἐπέτρεψες αὐτὰ γιὰ μένα!».

Νομίζω ὅτι μπορεῖ πιὸ εὔκολα ὁ ἄνθρωπος, νὰ σηκώσει τὸν ὅποιο σταυρό του, ἂν γνωρίζει γιατί συμβαίνει καὶ ποιὸ θετικὸ ἀποτέλεσμα θὰ ἔχει. Ὅμως, ἡ πίστη – ἐμπιστοσύνη στὸν Θεὸ δὲν προϋποθέτει τὴν ἀποδοχὴ μὲ ὑπομονὴ τῆς δοκιμασίας; Ἡ πίστη ὡς σχέση δίνει τὴν ἀσφάλεια τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, πού, ὡς ἐμπειρική, δὲν ἀμφισβητεῖται. Γι’ αὐτό, ὅταν γευτοῦμε τὴν ἀγάπη Του, πιὸ εὔκολα Τὸν ἐμπιστευόμαστε καὶ ὑπομένουμε.

Στὰ μυστήρια τῆς ζωῆς, ὅπου κρίσιμες ὑπαρξιακὲς καταστάσεις μᾶς συγκλονίζουν συθέμελα καὶ διαλύουν κάθε τί τὸ ψεύτικο καὶ ἐπιφανειακό, χρειάζεται νὰ στεκόμαστε μὲ σιωπὴ καὶ σεβασμὸ καὶ πίστη. Εἶναι ἡ ὧρα, ποὺ ὁ Θεός μᾶς φωνάζει προσωπικά: «Σ’ ἀγαπῶ καὶ σὲ θέλω! Ἀκολούθει μοί! »

Ἡ κλήση εἶναι κρίση. Ἢ ἀρνούμαστε νὰ πορευτοῦμε τὴν ὁδὸν τοῦ Κυρίου μὲ τὰ συνεχῆ «γιατί», ποὺ ἐκφράζουν ἀντίδραση καὶ ἀπιστία, ἢ ἀκολουθοῦμε αὐτὸν, «ὅπου ἂν ὑπάγει», μὲ συνοδοιπόρους τοὺς μάρτυρες καὶ ὁσίους, μὲ ἐμπιστοσύνη, ὑπομονὴ καὶ προσευχή, ποὺ μᾶς ἀποκαλύπτουν τὰ μυστήρια τοῦ Θεοῦ «ἐν τῷ νῦν αἰώνι καὶ ἐν τῷ μέλλοντι».

Πηγή: agiazoni.gr