Κυριακὴ Δεκάτη Ἐνάτη (Β΄Κορ. ια΄31-ιβ΄9) Διονύσιος Ψαριανός Μητροπολίτης Σερβίων καί Κοζάνης (+)

31 Οκτωβρίου 2021

9 Ὀκτωβρίου 1966
Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί,

Ἀπ’ ὅλες τὶς ἀποστολικὲς περικοπὲς ποὺ διαβάζονται στὴν Ἐκκλησία μας, ἡ πιὸ δύσκολη φαίνεται πὼς εἶναι ἡ σημερινή· δύσκολη, ὄχι γιὰ νὰ ἐξηγήσουμε τὰ λόγια της, ἀλλὰ γιὰ νὰ καταλάβουμε τὰ νοήματά της. Ἀναγκασμένος ὁ Ἀπόστολος τοῦ Χριστοῦ νὰ ἀπολογῆται, κάνει ὑπαινιγμοὺς σὲ προσωπικὰ γεγονότα καὶ μιλάει γιὰ καταστάσεις τῆς ζωῆς του, στὶς ὁποῖες ἐμεῖς δὲν εἶναι εὔκολο νὰ εἰσχωρήσουμε. Ἂς προσπαθήσουμε ὅμως καὶ σήμερα, μὲ τὴ θεία χάρη ποὺ ἀναπληρώνει τὴν ἀνθρώπινη ἀδυναμία μας, ἂς προσπαθήσουμε νὰ ἐξηγήσουμε στὴ γλώσσα μας καὶ νὰ ἐννοήσουμε τὸ σημερινὸ ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα.

Ἀδελφοί, ὁ Θεὸς καὶ πατέρας τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, ποὺ εἶναι εὐλογητὸς στοὺς αἰώνας, ξέρει καλὰ πὼς δὲν λέγω ψέματα. Στὴ Δαμασκὸ ὁ Διοικητὴς τοῦ βασιληᾶ Ἀρέτα φύλαγε τὴν πόλη θέλοντας νὰ μὲ πιάση. Καὶ μὲ σκοινὶ μὲ κατέβασαν ἀπὸ ἕνα παράθυρο τοῦ κάστρου καὶ γλύτωσα ἀπὸ τὰ χέρια του. Δὲν μὲ συμφέρει λοιπὸν νὰ καυχιέμαι, γιατί θὰ φτάσω νὰ πῶ γιὰ ὁράματα καὶ γιὰ ἀποκαλύψεις ποὺ μοῦ ἔκαμε ὁ Κύριος. Ξέρω καλὰ ἄνθρωπο, ποὺ πρὶν ἀπὸ δεκατέσσερα χρόνια μὲ τὴ δύναμη τοῦ Χριστοῦ (ἂν ἦταν μὲ τὸ σῶμα, δὲν ξέρω· κι ἂν ἦταν χωρὶς τὸ σῶμα, δὲν ξέρω· ὁ Θεὸς ξέρει) ἁρπάχθηκε μέχρι τὸν τρίτο οὐρανό. Καὶ ξέρω πὼς αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος (μὰ μὲ τὸ σῶμα, μὰ χωρὶς τὸ σῶμα, δὲν ξέρω· ὁ Θεὸς ξέρει) ἁρπάχθηκε στὸν παράδεισο κι ἄκουσε λόγια, ποὺ δὲν εἶναι τρόπος νὰ λεχθοῦνε καὶ ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ τὰ πῆ ἄνθρωπος. Γι\’ αὐτὸν τὸν ἄνθρωπο θὰ καυχηθῶ καὶ γιὰ τὸν ἑαυτό μου δὲν θὰ καυχηθῶ παρὰ μόνο γιὰ τὶς ἀδυναμίες μου. Κι ἂν θελήσω βέβαια νὰ καυχηθῶ, δὲν θὰ εἶμαι ἄμυαλος, γιατί θὰ πῶ τὴν ἀλήθεια· ὅμως φοβοῦμαι μήπως καὶ βάλη κανεὶς στὸ λογισμό του γιὰ μένα παραπάνω ἀπ\’ ὅ,τι μὲ βλέπει καὶ μὲ ἀκούει. Καὶ μαζὶ μὲ τὸ χάρισμα νὰ δέχωμαι πολλὲς ἀποκαλύψεις, γιὰ νὰ μὴν περιφανεύωμαι, μοῦ δόθηκε σαράκι στὸ κορμί μου, σατανικὸ πνεῦμα, νὰ μὲ ραπίζη, γιὰ νὰ μὴν περηφανεύομαι. Γιὰ τὸ σαράκι ἐτοῦτο τρεῖς φορὲς παρακάλεσα τὸν Κύριο γιὰ νὰ φύγη ἀπὸ πάνω μου. Καὶ ὁ Κύριος μοῦ εἶπε· Σὲ φτάνει ἡ χάρη μου· γιατί ἡ δύναμή μου ὁλοκληρώνεται στὴν ἀνθρώπινη ἀδυναμία. Μὲ πάρα πολλὴ μεγάλη εὐχαρίστηση μᾶλλον λοιπὸν θὰ καυχηθῶ μέσα στὶς ἀδυναμίες μου, γιὰ νὰ \’ρθῆ σὲ μένα καὶ νὰ μείνη ἐπάνω μου ἡ δύναμη τοῦ Χριστοῦ.

Χαρὰ στὸν, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, χαρὰ στὸν ποὺ τὸ ξέρει καὶ τὸ λέγει πὼς εἶναι μικρός, πὼς εἶναι ἀδύνατος, πὼς εἶναι ἁμαρτωλός. Χαρὰ στὸν ποὺ δὲν παινεύεται καὶ δὲν καυχιέται γιὰ τὰ χαρίσματα καὶ γιὰ τὶς ἱκανότητές του. Καὶ χαρὰ στὸν ποὺ ξέρει καὶ σηκώνει στὸ βίο του καὶ τὴ φτώχεια καὶ τὴν ἀρρώστια κι ὅλες τὶς ἀναποδιές. Σ’ ὅλα ἐτοῦτα παράδειγμα εἶναι σὲ μᾶς ὁ μακάριος Παῦλος, ὅπως τὸ βλέπουμε στὸ σημερινὸ Ἀνάγνωσμα.

Ἔρχονται τώρα ἐτοῦτα ποὺ λέμε σήμερα σὰν συνέχεια σὲ ὅσα εἴπαμε τὴν προπερασμένη Κυριακὴ γιὰ τοὺς Ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας καὶ γιὰ τὸ παράδειγμα τῶν Ἁγίων. Ἐμεῖς, χριστιανοί μου, τὴν ἀρετὴ καὶ τὴν ἁγιωσύνη δὲν τὴν ξέρουμε σὰν θεωρία, μὰ τὴ βλέπουμε ἐφαρμοσμένη στὸ βίο καὶ τὴν πολιτεία τῶν Ἁγίων. Καὶ γιὰ νὰ τὸ ποῦμε πιὸ ἀπλὰ· στὴν Ἐκκλησία δὲν ὑπάρχει ἡ ἁγιωσύνη γυμνή, ὑπάρχουν οἱ Ἅγιοι ποὺ ἐνσαρκώνουν τὴν ἁγιωσύνη. Ὅπως δὲν ὑπάρχει ἀόριστα καὶ θεωρητικὰ ἡ ἁμαρτία, μὰ ὑπάρχουν οἱ ἄνθρωποι ποὺ ζοῦνε ἁμαρτωλά. Τίποτα δὲν ὑπάρχει θεωρητικὸ καὶ γυμνὸ στὴν Ἐκκλησία μας· ὅλα εἶναι ἀληθινὰ πρόσωπα καὶ πραγματικὰ γεγονότα. Κι ἀπάνω ἀπ’ ὅλα ἕνα πρόσωπο κι ἕνα γεγονός· ὁ Ἰησοῦς καὶ ἡ Ἀνάσταση. Ὅλα ὕστερα, ὅσα ὑπάρχουν κι ὅσα γίνονται στὴν Ἐκκλησία μας, εἶναι πρόσωπα ποὺ συνδέονται μὲ τὸν Ἰησοῦ Χριστό, καὶ γεγονότα ποὺ ἀναφέρονται στὴν Ἀνάσταση.

Ὅταν λοιπὸν ἐπαινοῦμε καὶ μακαρίζουμε τὴν ἁγιωσύνη, πρῶτα τὴν προσκυνοῦμε καὶ τὴ λατρεύουμε στὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ κι ὕστερα τὴν ἐπαινοῦμε καὶ τὴ μακαρίζουμε στὰ πρόσωπα τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας. Δηλαδὴ ἐπαινοῦμε καὶ μακαρίζουμε τοὺς Ἁγίους, ὅπως ἀκριβῶς τὸ εἶπε ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος γιὰ τὸν ἅγιο Ἀθανάσιο τὸν Μέγα· «Ἀθανάσιον ἐπαινῶν, ἀρετὴν ἐπαινέσομαι· τοῦτον γὰρ ἐκεῖνον τε εἰπεῖν καὶ ἀρετὴν ἐπαινέσαι», ποὺ θέλει νὰ πῆ· ὅταν ἐπαινῶ τὸν Ἀθανάσιο, θὰ ἐπαινέσω τὴν ἀρετή. Εἶναι λοιπὸν προσωπικὴ στὴν Ἐκκλησία μας ἡ ἁγιωσύνη, ὅπως προσωπικὴ εἶναι κι ἡ ἁμαρτία. Δὲν εἶναι δηλαδὴ ἡ ἁγιωσύνη σὰν ἕνα σχῆμα κι ἕνα καλούπι, ἐπάνω στὸ ὁποῖο ταιριάζουν οἱ Ἅγιοι τὸ βίο τους, μὰ εἶναι ὁ Χριστὸς καὶ οἱ Ἅγιοι, ποὺ μᾶς δίνουνε μὲ τὸ βίο τους τὸ σχῆμα καὶ τὸ καλούπι τῆς ἁγιωσύνης.

Αὐτά, χριστιανοί μου, πρέπει νὰ τὰ ξέρουμε, γιὰ νὰ μποροῦμε νὰ ξεχωρίζουμε τὴν πίστη μας ἀπ\’ ὅλες τὶς ἰδεολογίες καὶ τὰ συστήματα τοῦ καιροῦ μας. Ἡ πίστη μας, δηλαδὴ ὁ Χριστιανισμὸς καὶ ἡ Ἐκκλησία, δὲν εἶναι ἰδεολογία καὶ σύστημα· εἶναι πραγματικότητα, ποὺ ἐνσαρκώνεται στὰ πρόσωπα τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ καὶ τῶν Ἁγίων.

Ἂς ξαναγυρίσουμε τώρα, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἐκεῖ ἀπ\’ ὅπου ξεκινήσαμε. Μακαρίσαμε, τὸν ἄνθρωπο ποὺ ξέρει καὶ τὸ λέγει πὼς εἶναι μικρός, πὼς εἶναι ἀδύνατος, πὼς εἶναι ἁμαρτωλός. Μακαρίσαμε ὅποιον δὲν παινεύεται καὶ δὲν καυχιέται. Καὶ μακαρίσαμε ὅποιον ξέρει καὶ σηκώνει στὸ βίο του τὴ φτώχεια, τὴν ἀρρώστια κι ὅλες τὶς ἀναποδιές. Θέλεις τώρα νὰ δῆς ὅλα ἐτοῦτα, ποὺ εἶναι ἀρετὲς τῶν Ἁγίων, θέλεις νὰ τὰ δῆς, ὄχι στὸ λογισμό σου, μὰ στὰ μάτια σου, καὶ θέλεις νὰ τὰ ἀντιληφθῆς πρακτικὰ κι ὄχι νὰ τὰ καταλάβης θεωρητικά; Κοίταξε λοιπὸν στὸ βίο καὶ στὴν πολιτεία τοῦ μεγάλου ἀποστόλου Παύλου· διάβασε τὴ σημερινὴ περικοπή, κι ἂν εἶναι τρόπος, διάβασε ὅλη τὴ δεύτερη πρὸς Κορινθίους ἐπιστολὴ· κι ἀκόμη πιὸ καλά, διάβασε ὅλες τὶς ἐπιστολὲς τοῦ ἁγίου Παύλου καὶ τὸ βιβλίο τῶν Πράξεων· διάβασε τὴ θεία Γραφή, διάβασε τοὺς βίους τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας, γιὰ νὰ δῆς ἔμπρακτη τὴν ἀρετὴ καὶ ζωντανὴ τὴν ἁγιωσύνη.

Εἶναι ὑποχρεωμένος ὁ Ἀπόστολος τοῦ Χριστοῦ νὰ ἀπολογηθῆ, ἀναγκάζεται νὰ πῆ γιὰ τὸν ἑαυτό του, γιὰ τοὺς ἀγῶνες του καὶ τὰ παθήματά του, γιὰ τὸν ἰδιαίτερο τρόπο μὲ τὸν ὁποῖον ὁ Χριστὸς τοῦ φανερώθηκε, γιὰ τὶς ἀποκαλύψεις ποὺ τοῦ ἔδωκε, γιὰ τὸ μοναδικὸ ἐκεῖνο γεγονὸς ποὺ τὸ θυμᾶται καλά, ὅτι κάποτε ἁρπάχθηκε ὥς τὸν τρίτο οὐρανὸ κι ὥς τὸν παράδεισο, ἔξω δηλαδὴ ἀπὸ τὸν ὁρατὸ καὶ αἰσθητὸ κόσμο, κι ἄκουσε ἐκεῖ λόγια, ποὺ ἄνθρωπος δὲν τὰ βάζει στὸ λογισμό του μήτε τὰ λαλεῖ τὸ στόμα του. Γιὰ ὅλα ἐτοῦτα, ποὺ εἶναι πραγματικὰ γεγονότα κι ὄχι γεννήματα τῆς φαντασίας (τὸ Θεὸ βάζει μάρτυρα γιὰ νὰ τὰ πῆ ὁ Ἀπόστολος), θὰ μποροῦσε νὰ καυχηθῆ· μὰ δὲν καυχιέται, γιὰ νὰ μὴν πῆ κανεὶς πὼς λέγει ὑπερβολές. Καυχιέται μόνο γιὰ τὶς ἀνθρώπινες ἀδυναμίες του, γιὰ κάποια ἀρρώστια ποὺ τὸν βασάνιζε διὰ βίου κι ἦταν μέσα σ\’ ὅλα τὰ πνευματικά του χαρίσματα καὶ τὶς ἀποκαλύψεις καλὸς παιδαγωγός, γιὰ νὰ τὸν κάνη ταπεινὸ καὶ νὰ μὴν περηφανεύεται. Ὅταν εἶχε τὴ χάρη τοῦ Χριστοῦ, τί τὸν ἔβλαφτε ἡ ἀρρώστια; Ἡ δύναμη τοῦ Θεοῦ φαίνεται μέσα στὴν ἀδυναμία τοῦ ἀνθρώπου· τοῦ ἁγίου ἀνθρώπου, ποὺ εἶναι κατοικητήριο τῆς θείας χάριτος. Γι\’ αὐτὸ καὶ ὁ μακάριος Παῦλος εὕρισκε μεγάλη χαρὰ νὰ καυχιέται γιὰ τὶς ἐλλείψεις του μᾶλλον παρὰ γιὰ τὰ χαρίσματά του· ἔτσι αἰσθανότανε πὼς εἶχε ἐπάνω του ξένη δύναμη, τὴ δύναμη τοῦ Χριστοῦ.

Ἀγαπητοὶ χριστιανοί,

Ἀκούσαμε σήμερα τὸν Ἀπόστολο τοῦ Χριστοῦ καὶ τὸν εἴδαμε σὲ μιὰ ἀπὸ τὶς πιὸ προσωπικές του στιγμές. Ἔχουμε ἐμπρὸς στὰ μάτια μας τὴν εἰκόνα τῆς χριστιανικῆς ἀρετῆς καὶ τῆς ἁγιωσύνης στὸ πρόσωπο ἑνὸς ἀπὸ τοὺς πιὸ ἡρωικοὺς καὶ τοὺς πιὸ ἁγίους ἀνθρώπους τῆς Ἐκκλησίας. Ἂς τὴν ἀντιγράψουμε πιστὰ κι ἂς βάλουμε σκοπὸ νὰ μιμηθοῦμε τὸν Ἅγιο, στὴν εἰλικρίνειά του καὶ στὴν ταπεινοφροσύνη του, στὴν ὑπομονή του καὶ στὴν γενναιότητα καὶ στὴν ἀδιαμαρτύρητη ὑποταγή του στὸ θεῖο θέλημα. Ἔτσι θὰ αἰσθανθοῦμε νὰ ἐπισκιάζη καὶ μᾶς ἡ θεία χάρη καὶ στὶς ἀδύνατες στιγμές μας νὰ μᾶς κρατάη καὶ νὰ μᾶς σηκώνη ἡ δύναμη τοῦ Χριστοῦ. Ἀμήν.

Πηγή: agiazoni.gr