Ἕνα παιδὶ γράφει στὸ Θεὸ (Σαμαράκης Ἀντώνης)

Μ’ ἕνα ξύλινο σπαθάκι καὶ δυὸ ψεύτικα μουστάκια

παίρνω φόρα καὶ στὴ μάχη τοὺς στρατιῶτες μου ὁδηγῶ.

Τοὺς στρατιῶτες…μία ντουζίνα μολυβένια στρατιωτάκια.

Κι ἔτσι τώρα παριστάνω τὸν μεγάλο στρατηγό!

 

Ἄναψε μεγάλη μάχη! Μὲ τὸ ξύλινο σπαθάκι

πάνω κάτω στὴν αὐλή μας. Τί κακό, τί ταραχή!

Ὅμως, τὴν ἐπίθεσή μου τὴ διακόπτω λιγάκι,

γιατί μέσα μου εἶναι κάτι…κατιτὶ σὰν προσευχή.

 

Ὅλοι οἱ στρατηγοὶ τοῦ κόσμου, δῶσε, Θεέ μου, να’ χοῦν τώρα

τὰ μουστάκια τους σκιτσάρει μ’ ἕνα καρβουνάκι, καὶ

τὸ σπαθί τους ποὺ τραβᾶνε στὴ μεγάλη τους τὴ φόρα,

δῶσε, Θεέ μου, νά’ ναι μόνο ἀπὸ ἀθῶο κοντραπλακέ.

 

Δῶσε ἀκόμη νὰ μὴν ἔχουν στὸ μυαλὸ τους ἄλλη ἔγνοια,

τὰ κουμπιά τους νὰ γυαλίζουν τῆς μεγάλης τους στολῆς

καὶ νὰ ὁδηγοῦν στὴ μάχη στρατιωτάκια μολυβένια

μεσ’ ἀπὸ τ’ ἄσπρα καὶ τὰ μαῦρα τὰ πλακάκια τῆς αὐλῆς.
Πηγή: agiazoni.gr