Όσιος Παΐσιος: Είδε τον Γερο-Φιλάρετο με πρόσωπο ηλικίας περίπου δώδεκα χρονών, να φεύγει στον Ουρανό!

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

[…] Γράφει ο όσιος Παΐσιος Αγιορείτης:
Τον Γερο‐Φιλάρετο [Αγιορείτης Ρουμάνος Μοναχός (1892-1975)] μαζί με τον υποτακτικό του Πατέρα Βαρθολομαίο, που ήταν σχεδόν παράλυτος, τους είχαν ζητήσει, όχι μόνο σε Μοναστήρια αλλά και σε Κελλιά, για να τους γηροκομήσουν· αυτοί όμως δεν είχαν δεχθή.

Μου λέει ο λογισμός ότι είχαν ζήσει πολλές θείες καταστάσεις σ’ αυτό το Κελλί τους, και δεν τους έκανε καρδιά να αποχωριστούν από ένα θείο χώρο, αλλά και ότι δεν ήθελαν να γίνουν βάρος σε άλλους, γιατί είχαν και αρχοντικές ψυχές.

Μια μέρα, λοιπόν, που τους είχα ξαναεπισκεφθή, προχωρώντας για το Κελλί του Γερο‐Φιλάρετου αισθάνθηκα μια άρρητη ευωδία!

Μόλις άνοιξα την πόρτα του Κελλιού του, ένιωσα πιο δυνατή την ευωδία. Τι να ιδώ όμως;

Το καημένο το Γεροντάκι πεσμένο κάτω και σφηνωμένο έτσι που δεν μπορούσε ούτε να σηκωθή, αλλά ούτε και να αναπνεύση. Το σήκωσα· άρχισε σιγά‐σιγά να αναπνέη και με νοήματα μου έδειχνε να το σκεπάσω.

Δεν του είχε μείνει πια αίμα, και κρύωνε πολύ.

Κι ενώ ανθρωπίνως θα έπρεπε να βρωμάη το πάτωμα και ολόκληρος ο Γέροντας από τα
υγρά που έτρεχαν συνέχεια από τα πόδια του, επειδή όμως είχε ευωδιασμένη ψυχή, όλα ευωδίαζαν.

Όταν λοιπόν τον είδα σ’ αυτή την κατάσταση, παρακάλεσα τον Πατέρα Βαρθολομαίο να μείνω στο Κελλί τους, για να τους βοηθήσω, αλλά εκείνος δεν δέχθηκε.

Μου είπε να πάω την άλλη μέρα, και έτσι αναγκάστηκα να επιστρέψω στο Κελλί μου [στο Σταυρονικητιανό Κελλί του Τιμίου Σταυρού]. Εκείνη όμως την νύχτα τι μου συνέβη!

Την ώρα που έκανα κομποσχοίνι για το Μεσονυκτικό, τι να δω!…

Βλέπω τον Γερο‐Φιλάρετο με ένα φωτεινό πρόσωπο, ηλικίας περίπου δώδεκα χρονών, να φεύγη στον Ουρανό μέσα σε ουράνιο φως.

Κατάλαβα απ’ αυτό ότι ανεπαύθη εν Κυρίω η εξαγνισμένη του ψυχή.

Ήταν 1‐6‐1975. Εκοιμήθη σε ηλικία ογδόντα τριών χρόνων.

Την ευχή του να έχουμε. Αμήν.

 

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης. Αγιορείται Πατέρες και Αγιορείτικα. Σουρωτή Θεσσαλονίκης 2008.