Μοναχός Εφραίμ: Από την ησυχία στην διακονία του πλησίον!

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Τα κατά τον Εφραίμ, το διάκονο της Εκκλησίας των Εδεσσηνών, οπωσδήποτε θα έχεις ακούσει· γιατί ήταν ένας από τους αξιομνημόνευτους ανθρώπους.

Αυτός, αφού διάβηκε επάξια την οδό του πνεύματος και δεν ξεστράτισε από την ευθεία, αξιώθηκε χαρίσματος γνώσεως φυσικής, που τη διαδέχεται η θεολογία και η έσχατη μακαριότητα.

Ενώ λοιπόν ζούσε πάντα ησυχαστικά και στήριζε όσους έρχονταν σ’ αυτόν, για πολλά χρόνια, αργότερα βγήκε από το κελλί του για την εξής αιτία· όταν έπεσε μεγάλη πείνα στην Έδεσσα, επειδή συμπόνεσε την ύπαιθρο που χανόταν, πήγε στους πλούσιους και τους λέει: «Γιατί δεν ελεείτε τους ανθρώπους που πεθαίνουν, αλλά αφήνετε τα πλούτη σας να σαπίζουν προς κατάκριση των ψυχών σας»;

Αφού σκέφτηκαν λοιπόν, του λένε: «Δεν μπορούμε να εμπιστευτούμε σε κανένα για να υπηρετήσει τους πεινασμένους· γιατί όλοι εκμεταλλεύονται την περίσταση».

Τους λέει: «Εγώ πώς σας φαίνομαι»; Είχε δε μεγάλη υπόληψη σε όλους, όχι ψεύτικα αλλά αληθινά.

Του λένε: «Σε ξέρουμε για άνθρωπο του Θεού».

«Λοιπόν», τους λέει, «εμπιστευθείτε σε μένα· ορίστε, για σας χειροτονώ τον εαυτό μου ξενοδόχο».

Και αφού πήρε χρήματα και έκλεισε τις στοές, και έστησε περίπου τριακόσιες κλίνες, νοσοκομούσε τους πεινασμένους, θάβοντας όσους πέθαιναν, υπηρετώντας όσους είχαν ελπίδα ζωής, και γενικά παρέχοντας καθημερινά φιλοξενία και κάθε άλλη υπηρεσία, από αυτά που του έδιναν, σε όλους όσους έρχονταν στην πόλη λόγω της πείνας.

Όταν πέρασε λοιπόν ένας χρόνος, και ξαναγύρισε η αφθονία των αγαθών και όλοι γύριζαν σπίτι τους, αυτός μη έχοντας με τι να ασχοληθεί, κλείστηκε στο κελλί του και κοιμήθηκε μετά από ένα μήνα και ο Θεός του έδωσε αυτή την ευκαιρία για να τον στεφανώσει στα στερνά του.
Άφησε ακόμα και συγγράμματα, από τα οποία τα περισσότερα είναι αξιοσπούδαστα.

 

Απόσπασμα από την “Λαυσαϊκή ιστορία”, του Παλλαδίου, έκδοση Ιεράς Μονής Σταυρονικήτα, Αγίου Όρος, 1980. Εισαγωγικά, μετάφραση Μοναχού Συμεών.