Όσιος Εφραίμ ο Σύρος: Πώς ο άνθρωπος γίνεται ανώτερος και νικητής του θανάτου;

Συνέχεια από εδώ: http://www.diakonima.gr/?p=516333

Είναι όμως κάποιοι που λένε αυτό, ότι δηλαδή ο Θεός ζητά από τον άνθρωπο μόνο φανερούς καρπούς, ενώ τα κρυφά τα φανερώνει ο Θεός.

Όμως δεν είναι έτσι τα πράγματα, αλλά όπως κάποιος ασφαλίζεται για τον έξω άνθρωπο, έτσι πρέπει να κάνει αγώνα και πόλεμο και στους λογισμούς· διότι ο Θεός ζητά από σένα να οργισθείς με τον εαυτό σου, και να κάνεις μάχη ενάντια στο νου σου, και ούτε να συμφωνήσεις, ούτε να νιώσεις ηδονή από τους λογισμούς της κακίας.

Λοιπόν το να ξεριζώσεις την αμαρτία και το κακό, που συνυπάρχει, και να μάχεσαι με τον αντίπαλο, είναι έργο του Θεού διότι, αν εσύ μπορούσες να το κάνεις αυτό, τι χρειαζόταν λοιπόν ο ερχομός του Κυρίου;

Διότι, όπως δεν μπορούν να δουν τα μάτια χωρίς φως, ή δεν μπορούμε να μιλούμε χωρίς γλώσσα, ή να ακούμε χωρίς αυτιά, ή να περπατούμε χωρίς πόδια, ή να εργαζόμαστε χωρίς χέρια, έτσι δεν μπορεί κάποιος να σωθεί χωρίς τον Κύριο Ιησού, ή να μπει στη βασιλεία των ουρανών.

Αν όμως λες γι’ αυτά που φαίνονται, «Δεν πορνεύω, δε μοιχεύω, δεν είμαι φιλάργυρος, άρα είμαι δίκαιος», έχεις πλανηθεί σ’ αυτό, με το να νομίσεις ότι τα έκανες όλα.

Δεν υπάρχουν λοιπόν μόνο τρία είδη της αμαρτίας, για τα οποία πρέπει κάποιος να ασφαλίσει τον εαυτό του, αλλά υπάρχουν μύρια. Διότι πες μου· η αφοβία*, η τύφλωση, η απιστία, το μίσος, ο φθόνος, η δολιότητα, η υποκρισία, από πού είναι;

Δεν πρέπει να κάνεις πάλη εναντίον τους, σ’ αυτά που είναι κρυφά και στους λογισμούς;

Διότι όπως, όταν υπάρχει ληστής μέσα στη σκηνή, σε πιέζει λοιπόν και δε σε αφήνει να είσαι ξένοιαστος· αρχίζεις μάλιστα και συ να του επιτίθεσαι και στη συνέχεια τον κτυπάς· προσπαθεί όμως και αυτός να σε κτυπήσει έτσι και η ψυχή πρέπει να επιτίθεται και να χτυπά και να αντιδρά.

Δέχεται τραύματα και τα ανταποδίδει· δέχεται χτυπήματα και ανταποδίδει τα χτυπήματα. Στη συνέχεια η προαίρεση, με το να πολεμά και να δοκιμάζει πόνο και θλίψη, αρχίζει να εξασθενίζει, και η ψυχή αρχίζει να γίνεται με πολλή κόπο ανώτερη.

Πέφτει, σηκώνεται. Κτίζει ο σατανάς εναντίον της ψυχής, αλλά και η ψυχή γκρεμίζει το κτίσμα του. Επίσης συμβαίνει ότι η αμαρτία νικά την ψυχή σε δέκα και σε είκοσι αγώνες, και την ρίχνει κάτω· το ίδιο και η ψυχή με τον καιρό με μια ενέργειά της νικά την αμαρτία.

Επίσης, αν υπομείνει η ψυχή και δε χαυνωθεί, αρχίζει λίγο λίγο να ενισχύεται και να δυναμώνει και να κερδίζει τη νίκη εναντίον της αμαρτίας.

Αλλά όμως, αν και η αμαρτία εμφανίζεται και σ’ αυτά ακόμη, όμως δεν καταστρέφει τον άνθρωπο, ωσότου να φτάσει αυτός να γίνει τέλειος άνδρας, στο μέτρο της τελειότητας του αναστήματος του Χριστού, και να νικήσει το θάνατο· διότι έχει γραφεί· «Τελευταίος εχθρός που θα καταργηθεί είναι ο θάνατος».

Και έτσι ο άνθρωπος γίνεται ανώτερος και νικητής του θανάτου.

Αν όμως, όπως είπαμε προηγουμένως, λέει κάποιος, «Δεν πορνεύω, δε μοιχεύω, δεν είμαι φιλάργυρος· μου αρκεί· αυτός σε τρία στοιχεία αγωνίσθηκε, και σε είκοσι απέφυγε τον αγώνα.

Η αμαρτία δεν αγωνίσθηκε εναντίον όλης της ψυχής, αλλά απεναντίας αυτός πολλές φορές νικήθηκε.

Πρέπει λοιπόν να αγωνίζεται και να ασκείται η ψυχή σε όλα διότι ο νους, όπως πολλές φορές είπαμε, είναι αντίπαλος και έχει από μέσα του δύναμη να αντιδρά στην αμαρτία, και να εναντιωθεί στους λογισμούς.

Αν όμως λες ότι είναι ισχυρότερη η εχθρική δύναμη και βασιλεύει ολοκληρωτικά εναντίον του ανθρώπου, θεωρείς άδικο τον Θεό, που καταδικάζει την ανθρωπότητα.

Γιατί υπάκουσες στο Σατανά κάθε φορά που είναι ισχυρότερος και γίνεται κάποια πιεστική δύναμη, και τον θεώρησες ύπαρξη μεγαλύτερη και ισχυρότερη από την ψυχή, και με προστάζεις να υπακούω σ’ αυτόν;

Αυτός που ήταν νέος και έχει πόλεμο, κατηγορείται αυστηρά, διότι νικήθηκε; Αυτό είναι γνώρισμα μεγάλης αδικίας!

Λοιπόν εμείς λέμε ότι ο νους είναι αντίπαλος και ισοδύναμος και ότι η ψυχή επιζητώντας τον Θεό βρίσκει βοήθεια και ενίσχυση, και αξιώνεται να λάβει ανταμοιβή· διότι η πάλη και ο αγώνας είναι τοποθετημένα για τους ισοδύναμους. Σ’ αυτόν ανήκει η δόξα και η εξουσία, στους απέραντους αιώνες. Αμήν.

* αφοβία: εννοεί την έλλειψη φόβου Θεού.

Απόσπασμα από τον λόγο του Οσίου Εφραίμ του Σύρου, «Για το να συναναστρέφονται μεταξύ τους οι αδελφοί με ομόνοια και αγάπη», μέσα από το βιβλίο «Οσίου Εφραίμ έργα» τόμος ε’, των εκδόσεων το Περιβόλι της Παναγίας. Κείμενο, μετάφραση, σχόλια Κωνσταντίνου Γ. Φραντζολά, φιλολόγου.