Η διεκδίκηση της ψυχής της Μοναχής που έφυγε από το Μοναστήρι

1. Μας διηγήθηκε κάποιος από τους πατέρες τα εξής:
«Στη Θεσσαλονίκη υπήρχε ένα γυναικείο μοναστήρι και μία μοναχή με την επήρεια του κοινού μας εχθρού, δηλαδή του διαβόλου, εξωθήθηκε να εγκαταλείψει το μοναστήρι.
Όταν έφυγε έπεσε στην πορνεία παρακινημένη από τον δαίμονα που την ξεγέλασε να εγκαταλείψει το μοναστήρι.

Και όταν έπεσε σ’ αυτή την αμαρτία, έμεινε αρκετό χρόνο στην πορνεία. Αφού μετανόησε με τη βοήθεια του αγαθού Θεού, ο οποίος συνήργησε για τη μετάνοιά της, ήλθε στο κοινόβιό της, όπου είχε γίνει μοναχή και αφού έπεσε μπροστά στην πύλη του πέθανε.

2. Αποκαλύφθηκε ο θάνατός της σε κάποιον από τους αγίους, ο οποίος είδε τους αγίους αγγέλους που ήλθαν να παραλάβουν την ψυχή της και τους δαίμονες που τους ακολουθούσαν να συζητούν μεταξύ τους.

Οι άγιοι άγγελοι έλεγαν· ‘Ήλθε μετανοημένη’. Οι δαίμονες έλεγαν· ‘Για μας δουλεύει τόσον καιρό και δική μας είναι’.

Ενώ συνεχιζόταν για αρκετό χρόνο η συζήτηση γι’ αυτά, έλεγαν οι δαίμονες. ‘Δεν έφθασε στο κοινόβιο, πώς λέτε λοιπόν ότι μετανόησε’;

Απάντησαν οι άγγελοι. ‘Από τη στιγμή που διαπίστωσε την πρόθεσή της ο Θεός να στρέφεται προς αυτό το σημείο, δέχτηκε τη μετάνοιά της. Και για τη μετάνοιά της η ίδια είχε εξουσία με τον σκοπό που έθεσε σαν στόχο, για τη ζωή όμως εξουσιαστής είναι ο Δεσπότης και Κύριος των πάντων’.

Μ’ αυτά αφού κατατροπώθηκαν οι δαίμονες έφυγαν ντροπιασμένοι.

 

3. Ο άγιος γέροντας, ο επίσκοπος, που είδε την αποκάλυψη, μας τη διηγήθηκε λέγοντας ‘Αυτά που ακούσαμε, αυτά σας αναγγέλλουμε. Γνωρίζοντας λοιπόν αυτό, αδελφοί, πρώτα ας φρουρήσουμε τους εαυτούς μας με τη βοήθεια του Θεού, χωρίς να υποχωρούμε στους λογισμούς σε καμιά αμαρτία, αλλά να αντιδρούμε και να πολεμούμε και προπάντων να μη βγαίνουμε από το μοναστήρι μας.
Γνωρίζουμε βέβαια από πού ξεκινούμε, δεν γνωρίζουμε όμως πού πρόκειται να πέσουμε με την αναχώρηση μας’».

Από το βιβλίο του Δημητρίου Γ. Τσάμη, “Μητερικόν”, τόμος α’, των εκδόσεων της Αδελφότητας η “Αγία Μακρίνα”, Θεσσαλονίκη, 1990.