Νοικοκυρά διδάσκει τον Χρυσόστομο να κηρύττει

 

Ο ιερός Χρυσόστομος είναι σχεδόν ο μόνος Πατέρας της Εκκλησίας για τον οποίο γράφτηκε από τους συγχρόνους και τους μεταγενεστέρους του ένας σημαντικός αριθμός βιογραφιών. Μέχρι στιγμής οι (βυζαντινές) βιογραφίες που έχουμε ξεπερνούν τις οκτώ. Μερικές από αυτές αποτελούν ένα είδος διασκευής από κάποια προηγούμενη, χωρίς βέβαια δουλική μίμηση του προτύπου. Κάποτε μέσα στα σχετικά κείμενα συναντάμε στοιχεία εντελώς καινούργια και ίσως εντυπωσιακά. Το πόσο όμως τα στοιχεία αυτά είναι έγκυρα επαφίεται στην επιστημονική ιστορική έρευνα να το εξακριβώσει. Πιθανότατα μερικά δεν πρόκειται να επαληθευτούν. Έξαλλου, μερικά άλλα δημιουργούν την υπόνοια ότι καταχωρήθηκαν από το βιογράφο πρωτογενώς για να εξυπηρετήσουν μια κάποια καλής προθέσεως σκοπιμότητα. Προσγράφοντας ο βιογράφος μια άλφα ή βήτα συμπεριφορά στον βιογραφούμενο, διδάσκει έμμεσα όλους εκείνους που τιμούν τον άγιο ότι και αυτοί πρέπει να τον μιμούνται στη ζωή τους και να συμπεριφέρονται ανάλογα.

Πιθανόν κάτω από τέτοιες προϋποθέσεις κατέγραψε ο Κοσμάς Βεστήτωρ, που πρέπει να έζησε στον 8ο ή 9ο αιώνα, ένα περιστατικό το οποίο δε συναντιέται σε καμιά άλλη από τις βιογραφίες του ιερού Χρυσοστόμου. Μετά την εξιστόρηση της χειροτονίας του αγίου Χρυσοστόμου σε διάκονο και στη συνέχεια σε πρεσβύτερο, μιλάει για το συγγραφικό του έργο για να καταλήξει ότι ο Χρυσόστομος ήταν «προσομιλητής του λαού και ερμηνευτής της θεοπνεύστου Γραφής». Στην επόμενη παράγραφο αναφέρεται σ’ ένα περιστατικά που συνέβη με μια απλή γυναίκα του λαού, η οποία δεν δίστασε να διακόψει τον άγιο την ώρα ακριβώς που έκανε κήρυγμα επειδή δεν τον καταλάβαινε:

«Μια μέρα που δίδασκε [ο Χρυσόστομος] και μιλούσε στο λαό για τη σωτηρία του χρησιμοποίησε λέξεις με θεωρητικό περιεχόμενο για να εκφράσει βαθύτερες έννοιες. Την ώρα εκείνη μια γυναίκα του λαού από το ακροατήριο του με δυνατή φωνή είπε το έξης: «Πάτερ μου, μακάριος είναι ο λόγος σου και το νόημα που ανέπτυξες. Μακάριοι είναι επίσης κι όλοι αυτοί που καταφέρνουν να καταλάβουν τα λεγόμενα σου. Πρέπει όμως και εμείς με τα αδύνατα μυαλά να καταλάβουμε τα θεοχαρίτωτα διδάγματα σου. Εγώ άφησα όλες τις δουλειές μου στο σπίτι και έτρεξα σαν διψασμένο ελάφι για να ξεδιψάσω από τα λόγια σου, που κυλούν σαν ευχάριστος χείμαρρος, και να ακούσω τα νοήματα της διδασκαλίας σου, που ξεπηδούν σαν πλούσια νερά. Φεύγω, επειδή δεν κατάφερα να πάρω σταγόνα απ’ αυτά για ζημιά της ψυχικής μου δίψας και αφού άφησα το νοικοκυριό μου και έχασα το μεγαλύτερο μέρος της μέρας μου με ανώφελες φροντίδες». Όταν τα άκουσε αυτά ο «θεόφρων», μετέβαλε τον τρόπο διδασκαλίας του και στο έξης έβαζε τα κατάλληλα φάρμακα στις πληγές των τραυματιών.

(Ηλίας Βουλγαράκης, Καθημερινές ιστορίες Αγίων και Αμαρτωλών στο Βυζάντιο, Εκδ. Μαΐστρος, σ. 92.)

 

Πηγή: agiazoni.gr