Ο χαρισματούχος υποτακτικός – Ο π. Προκόπιος και οι άγιοι Θεόδωροι

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΙΩΣΗΦ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΝΟΥ

Ο ΧΑΡΙΣΜΑΤΟΥΧΟΣ ΥΠΟΤΑΚΤΙΚΟΣ

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΕΦΡΑΙΜ Ο ΚΑΤΟΥΝΑΚΙΩΤΗΣ (1912- 1990)

(4ο )

Ωριμώτερος στην ηλικία και την πείρα, διακρινόταν πάντοτε στην ακρίβεια της φιλοπονίας με την υποταγή και υπακοή, όχι με την μορφή του φόβου και της δουλείας, αλλά με την ευγενική μορφή της αγάπης πρός τον Γέροντα-Πατέρα που έδινε την εντολή. Ερμηνεύοντας το ιερό λόγιο του Κυρίου πρός τους Αποστόλους ότι «ο ακούων ημών εμού ακούει και ο αθετών ημάς εμέ αθετεί» (Λουκ. 10, 16) τόνιζε συνεχώς την σημασία της ολοκληρωτικής εξαρτήσεως και υποταγής στον Γέροντα, που στην ζωή μας έχει την θέση του Χριστού.

Με τόση σαφήνεια αλλά και λεπτομέρεια, με πολλά πρακτικά παραδείγματα, ερμήνευε και δίδασκε την υπακοή. Κατά την πτωχή μας γνώμη έπρεπε να επονομάζεται παπα Εφραίμ ο Υποτακτικός, και όχι ο Κατουνακιώτης, γιατί την επωνυμία “ Υποτακτικός” επισφράγιζαν τα έργα του.

Πάρα πολλά αποφθέγματα για την υπακοή θυμόμαστε εμείς και άλλοι πατέρες, που τον συμβουλεύονταν… Όλα σύμφωνα με την έννοια της θείας αποκαλύψεως και της Πατερικής διδασκαλίας, αφού φυσικά και λογικά η πρακτική ενέργεια της αναπλάσεως και σωτηρίας «των πεπτωκότων και φθαρέντων» είναι η επιστροφή στην αρχική θέση της εξαρτήσεως και υποταγής σύμφωνα με το πρότυπο του ανακαινιστού και Σωτήρα μας, που αν και «μηδέν ων ήττον της πατρικής μεγαλωσύνης» «εγένετο υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού» (Φιλ. 2, 8), για να μας πείσει έμπρακτα ότι χωρίς υποταγή και υπακοή πρός τον Θεό δεν υπάρχει ελπίδα σωτηρίας.

Ο π. Προκόπιος και οι άγιοι Θεόδωροι

Στην συνοδεία βρισκόταν και ο π. Προκόπιος, κατά κόσμον Παναγιώτης Μπάκας, που παρέμεινε σε όλη την ζωή του υποτακτικός. Ήλθε λίγο μετά μετά τον γερο Νικηφόρο και κράτησε την υπακοή του αμετάπτωτη εργαζόμενος χειρωνακτικά σε όλες τις σκληρές εργασίες. Αγαπούσε και άκουε τον παπα Εφραίμ γιατί πολύ τον προνοούσε στις ακρότητες του Γέροντός τους. Πρόθυμος σε όλα μέχρι τα βαθιά γεράματα. Κράτησε την ευλάβεια και το ζήλο του στην υπακοή και τα καθήκοντα του και γινόταν πολλές φορές παράδειγμα μιμήσεως και αντιγραφής στους νεωτέρους του.

Ένα διακόνημα στην έρημο του Άθωνα παλαιότερα ήταν η μεταφορά φορτίων στους ώμους, μάλιστα σε δρόμους ανηφορικούς και ανώμαλους. Και σε αυτό ο π. Προκόπιος άφηνε μνήμη αληθινού και φιλοπόνου αθλητού έως τα γεράματά του. Ο ακέραιος χαρακτήρας του και η καλή πρόθεση που είχε εξαρχής, για να ακολουθήσει την Πατερική παράδοση, του προκάλεσαν σύντομα την αίσθηση της Χάριτος και έδινε την καλή μαρτυρία του ερημίτου αθωνίτου μοναχού.

Συνεχίζεται…