Γέροντος Ιωσήφ Βατοπαιδινού – Ο χαρισματούχος υποτακτικός – Εισαγωγή

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΙΩΣΗΦ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΝΟΥ

 

Ο ΧΑΡΙΣΜΑΤΟΥΧΟΣ ΥΠΟΤΑΚΤΙΚΟΣ

 

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΕΦΡΑΙΜ Ο ΚΑΤΟΥΝΑΚΙΩΤΗΣ (1912- 1990)

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Ακατονόμαστες πεπλανημένες και σατανικές θεωρίες οδηγούν τον σημερινό άνθρωπο της υλοφροσύνης, σε αποθάρρυνση και αναποφασιστικότητα. Ο λόγος για την μετάνοια, ως του απολύτου μέσου σωτηρίας του πλανεμένου αμαρτωλού, επιβάλλεται στους καιρούς μας. «Ιδού νυν καιρός ευπρόσδεκτος, ιδού νυν ημέρα σωτηρίας» ( Β΄Κορ. 6, 2).

Επιχειρούμε στο βιβλίο αυτό να περιγράψομε τα πνευματικά βιώματα του οσιωτάτου πατέρα και αδελφού μας Εφραίμ Κατουνακιώτου. Όσα έγιναν αντιληπτά από την ταπεινότητά μας, γιατί η ζωή ενός αληθινά πνευματικού ανθρώπου είναι απροσπέλαστη και μόνο δείγματα, ακτίνες και σκιές αφήνονται σε μας, για να κατανοήσουμε το μεγαλείο της εν Χριστώ ζωής του. Ζήσαμε αρκετά χρόνια μαζί του, και προβάλλομε το ζωντανό παράδειγμά του, με το οποίο κάθε «στόμα φράζεται» από κάθε αντιλογία και «καθίσταται υπόδικος άπας» ο κόσμος της διαστροφής.

Περιγράφομε την πραγματική και πρακτική έννοια της μετανοίας. Αυτής που μετέβαλε τον άνθρωπο της πτώσεως και της πλάνης και τον ανακάλεσε στο πρώτο αξίωμα του «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν» (βλ. Γεν. 1, 26). Αυτής που επανέφερε στην υιοθεσία όσους με τον ορθό βίο έλαβαν τον Χριστό και «έδωκεν αυτοίς εξουσίαν τέκνα θεού γενέσθαι» ( Ιω. 1, 12).

Τα πνευματικά παιδιά της συνοδίας του ήδη έχουν… εκδόσει με ένα γλαφυρό τρόπο την βιογραφία και λόγους του Γέροντός τους. Εμείς ταπεινώς καταθέτουμε την εμπειρία μας για τον Γέροντα Εφραίμ, τον πνευματικό αδελφό μας, όπως τον γνωρίσαμε, τον ζήσαμε και «αι χείρες ημών εψηλάφησαν» (Α΄Ιω. 1, 1). Έτσι παρουσιάζομε την μορφή και την διδασκαλία του Οσίου Γέροντος, κυρίως μέσα από την σχέση που είχε με την συνοδία μας. Αυτό που είδαμε στην ζωή του ήταν το βίωμα της αληθινής μετανοίας, που είναι η πεμπτουσία και ο σκοπός της Πατερικής μας παραδόσεως. Ο θρίαμβος της μετανοίας στο πρόσωπο του Γέροντος λύνει την αμφιβολία και τον δισταγμό της προφάσεως των νυσταζόντων, ότι όχι «τω καιρώ εκείνω» αλλά και τώρα, και σήμερα, συνεχίζεται η επαγγελία του Κυρίου μας, «ότι μεθ’ ημών εστί» και επομένως και απόλυτα «πιστός εν πάσι τοις λόγοις» Αυτού και «παντί τω αιτούντι» παρέχει την θεία Χάρη και ευλογία· σε όσους θέλουν να τον ακολουθήσουν και να Τον μιμηθούν.

Στην ορθή απόφασή του να εκπληρώσει τον στόχο του ανθρωπίνου προορισμού σύμφωνα με τους νόμους της θείας αποκαλύψεως, έχοντας την διπλή καθαρότητα, της ψυχής και του σώματος, παραδόθηκε ολόψυχα στην αρχική βαθμίδα της μακαρίας υπακοής και αποδεσμεύθηκε από τις ακατονόμαστες προφάσεις του παλαιού ανθρώπου. Με τα φτερά της αληθινής υπακοής, που την συνόδευε η αυταπάρνηση και η φιλοπονία, δεν άργησε να γευθεί την γλυκύτητα της Χάριτος και να αυξάνει την πίστη του στην πανσωστική πρόνοια του Χριστού μας. Έτσι αποδυνάμωσε τις σατανικές πονηρίες και παγίδες, που πολεμούν ιδιαίτερα τους αρχαρίους.

Ακολούθησε και δεύτερη θεία ευλογία. Η γνωριμία με τον Γέροντα Ιωσήφ τον Ησυχαστή, τον πνευματικό του πατέρα, ο οποίος του χάραξε τον απλανή δρόμο της μετανοίας και αληθινής εσωστρεφείας και που με τις πατρικές ευχές και ευλογίες τον στήριζε στην σωστή πορεία για ειλικρινή και ανόθευτη υπακοή, την οποία συνεχώς πρόβαλλε και δίδασκε. Όντως, μακαρία είναι η υπακοή, που συντρίβει τα μέλη και όργανα του παλαιού ανθρώπου, του νόμου της διαστροφής. Πολύ νωρίς την αγκάλιασε ο νεαρός αθλητής Εφραίμ και αποδείχθηκε «παιδαριογέρων».

Δεν άργησαν τα γερά θεμέλια της Πατερικής μας παραδόσεως να αποφέρουν τους καρπούς και η εργασία της «πρακτικής» έφθασε στο τέλος επιτυχώς. Αφού κατ’ αρχάς «τα μέλη τα επί της γης» νεκρώθηκαν με την ακριβή αυταπάρνηση και φιλοπονία, έργο που πέτυχε ο «νήφων νους», τότε η Χάρις υποτάχθηκε στον νου- κατά την πατερική ορολογία- και έφθασε ο «νόμιμος αθλητής» (βλ. Β΄Τιμ. 2, 5) στην «θεωρία» στην οποία υπάρχει ως ένοικος ο θείος φωτισμός.

Έχοντας ένοικο τον θείο φωτισμό, χωρίς εμπόδια, εισήλθε στην γνώση των θείων μυστηρίων και σύμφωνα με την πρόρρηση του πνευματικού του πατέρα, πάτησε στην σκάλα της θείας ανόδου πρός τον αγιασμό, που είναι το τέρμα των θείων επαγγελιών για την ολοκλήρωση του ανθρωπίνου προορισμού.

Θα περιγράψομε ελάχιστα από τα προσωπικά του χαρίσματα, που ήταν φανερά στις μεταξύ μας επαφές. Το διορατικό και προορατικό του χάρισμα ήταν πολύ γνωστά στούς ανθρώπους που τον πλησίαζαν και είναι αδύνατο να παραθέσομε όλες τις μαρτυρίες τους. Γνώριζε με λεπτομέρεια τα παρελθόντα και τα παρόντα και προέλεγε τα μέλλοντα προκαλώντας κατάπληξη σε όσους αποκάλυπτε τα κρύφια της καρδίας τους.

Μέχρι τα βαθιά γεράματα δεν σταματούσε ο φλογερός αθλητής να ωφελεί και να στηρίζει τους επισκέπτες του. Με την ολοκληρωμένη μαρτυρία της οσιακής ζωής του έκλεισε την εδώ παροικία του με πλήρη αίσθηση της προσκλήσεώς του από τον Κύριο μας. « Δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι καγώ αναπαύσω υμάς» ( Ματθ. 11, 8) και «όπου ειμί εγώ και ο διάκονος ο εμός έσται» ( Ιω. 12, 26).

Συνεχίζεται…

Σημείωση:

 

Τα λόγια του Γέροντος Εφραίμ, αγιογραφικά και πατερικά χωρία και λόγια τρίτων, για να ξεχωρίζουν απο το υπόλοιπο κείμενο θα βρίσκονται εντός εισαγωγικών «…». Αν κάποια χωρία ή λόγια τρίτων περιλαμβάνονται σε κείμενο «…» θα περικλείονται εντός εισαγωγικών “…”.