Ο Χαρισματούχος υποτακτικός – Η υπακοή θα τα φέρει όλα

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΙΩΣΗΦ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΝΟΥ
Ο ΧΑΡΙΣΜΑΤΟΥΧΟΣ ΥΠΟΤΑΚΤΙΚΟΣ

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΕΦΡΑΙΜ Ο ΚΑΤΟΥΝΑΚΙΩΤΗΣ (1912- 1990)

(35ο )

Την πραγματική, την τυφλή υπακοή, θεωρούν ως αληθινή οι Πατέρες, γιατί μόνο αυτή συντρίβει την εγωπάθεια, την φιλαρέσκεια, τον εγωκεντρισμό, που μεταφορικά είναι το «βλέλυγμα της ερημώσεως εστώς εν τόπω αγίω» (Ματθ. 24, 15). Το αποτέλεσμα και το κέρδος της υπακοής είναι … η θεραπεία της ανθρωπίνης φύσεως, που διαστράφηκε μεταπτωτικά. Στην τυφλή υπακοή, καμία μορφή αυταρέσκειας ή προτιμήσεως δεν υπάρχει, αλλά εφαρμόζεται ό,τι προστάζει το στόμα του Γέροντος ή του αδελφού που τον εκπροσωπεί.

Να ταπεινωνόμαστε εσωτερικά και να βλέπουμε τον εαυτό μας ως αμαρτωλό, ως ένοχο, ως ανάξιο και κατώτερο όλων. Αυτό απαιτεί η Χάρις από εμάς, γιατί πράγματι είμαστε έτσι, αφού μέσα μας κινούνται τα πάθη και τα συστήματα του παλαιού ανθρώπου. Αυτήν την αυτομεμψία ως αυτογνωσία τονίζει πολύ ο άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος.

Όταν η καλή συνήθεια επικρατήσει τότε το πνεύμα της ταπεινώσεως κινούμενο από την Χάρη πλησιάζει την καρδία και τον νου του ανθρώπου και βλέπει τους άλλους ως αγγέλους, ως αγίους και αυτός παρηγορείται με τα δάκρυά του.

Στον Ευεργετινό διαβάζουμε για τον αββά Νισθερώ ότι απόκτησε φήμη αγίου. Όταν τον ρώτησαν κάποτε, ποιό έργο έκανε στην ζωή του, απάντησε: « Εγώ, πατέρες μου, ούτε αρετή έχω, ούτε έργο αγαθό έπραξα. Όταν μπήκα στο μοναστήρι αποφάσισα και είπα: εγώ και το γαϊδούρι ένα είμαστε. Αυτό φρόντισα να κρατώ πάντοτε. Ποτέ δεν διαμαρτυρήθηκα, δεν παραπονέθηκα, δεν γόγγυσα, δεν έκανα παρακοή και νομίζω ότι αυτό είναι το χρέος μου. Να αντιγράφω την συμπεριφορά του ζώου πρός τους κυρίους του».

Ιδού η ανάπλαση, ο ανακαινισμός, η μεταμόρφωση, ο αγιασμός. «Όσοι έλαβον αυτόν»τον ταπεινό τη καρδία Ιησού «έδωκεν αυτοίς εξουσίαν τέκνα Θεού γενέσθαι» ( Ιω. 1, 12).

«Και αν η εντολή του Γέροντος είναι λανθασμένη; Ακόμα και αν η εντολή του Γέροντος είναι λανθασμένη, ο Θεός χάριν της υπακοής θα την μετατρέψει σε ψυχικό όφελος.

Ο γέρο Ιωσήφ έλεγε: “Αυτός που υπακούει, ας είναι και στραβή η εντολή, θα του βγεί σε καλό για την υπακοή και μόνο”. Δεν έχει σημασία ποιός είναι ο Γέροντας. Τι τον ωφέλησε τον Ιούδα, που είχε Γέροντα τον Χριστό; Τι τον ωφέλησε τον Γιεζί, που ο Γέροντάς του ήταν προφήτης; Τι τον ωφέλησε τον Αδάμ, που ήταν στον παράδεισο και που κατα κάποιο τρόπο είχε Γέροντα τον ίδιο τον Θεό; Τίποτε. Ούτε ο παράδεισος τον ωφέλησε, αφού έκανε παρακοή.

Συνεχίζεται…