Όσιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος: Μνήμη και λήθη των εξομολογημένων αμαρτημάτων

 

«Να θυμάμαι τα εξομολογημένα και με τη χάρη του Θεού συγχωρημένα αμαρτήματα μου;».

Δεν υπάρχει λόγος να θυμόμαστε όσα πια συγχωρήθηκαν. Στην προσευχή μας, όμως, ας τα φέρνουμε στο νου μας, αν η ενθύμησή τους μας ταπεινώνει, όπως μας διδάσκουν οι άγιοι πατέρες.

Το αίσθημα της δικαιώσεως και το αίσθημα της αμαρτωλότητος.

Δεν έχουμε παρά ν’ αγωνιζόμαστε καθημερινά εναντίον της εγωιστικής ροπής μας προς την αυτοδικαίωση. Όταν εμφανίζεται αυτό το αίσθημα μέσα σας, χτυπάτε το αλύπητα με το μαστίγιο της αυτοκαταδίκης και το ταπεινό αίσθημα της αμαρτωλότητος.

Ο Κύριος δέχεται μόνο εκείνον που Τον πλησιάζει σαν αμαρτωλός, όπως ο τελώνης της ευαγγελικής παραβολής, ενώ αποστρέφεται εκείνον που Τον πλησιάζει σαν δίκαιος, όπως ο Φαρισαίος. Ο ίδιος ήρθε στον κόσμο για να σώσει όχι τους δικαίους, αλλά τους αμαρτωλούς, και δεν περιφρονεί ποτέ μια καρδιά που αισθάνεται συντριβή και ταπείνωση.

 

(Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου, Χειραγωγία στην πνευματική ζωή, Ι. Μ. Παρακλήτου, Έκδ. ε΄, σ. 102, 139)