Ο Χαρισματούχος υποτακτικός – «ουχί του ανθρώπου η οδός αυτού»

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΙΩΣΗΦ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΝΟΥ

Ο ΧΑΡΙΣΜΑΤΟΥΧΟΣ ΥΠΟΤΑΚΤΙΚΟΣ

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΕΦΡΑΙΜ Ο ΚΑΤΟΥΝΑΚΙΩΤΗΣ (1912- 1990)

(20ο )

Τόσα χρόνια υποτακτικός ο Γέροντας Εφραίμ ήξερε από Γέροντες και γέρους. Τώρα ως Γέροντας άρχισε να μαθαίνει από νέους με την δημιουργία συνοδίας. Ήταν όμως απόλυτα καταρτισμένος, τόσο από την πρακτική πείρα, όσο και από τον φωτισμό της Χάριτος και των ενεργειών Της, που είναι η αγάπη σε όλη της την έκταση. «Πάντα ημών εν αγάπη γινέσθω» (Α΄Κορ. 16, 14) ήταν το σύνθημά του.

Κάτοχος ο μακάριος, της εξ αποκαλύψεως πατερικής και θεολογικής πείρας δεν σταματούσε να διδάσκει και να κατηχεί την συνοδία του τον καθένα χωριστά και όλους μαζί, γιατί επιθυμούσε να τους μεταδώσει από τον δικό του πλούτο, για να γίνουν όλοι «διδακτοί Θεού» ( Ιω. 6, 45).

Μετά το 1980 είχε συγκεντρωθεί η συνοδία του. Απορούσε και ο ίδιος πως… αλλοιώθηκε η διάθεσή του για ησυχία, που φανταζόταν και ποθούσε να ζήσει μετά τον θάνατο των Γερόντων του. Όποιος με την Χάρη του Θεού νέκρωσε το θέλημά του στην παρούσα ζωή, δεν έχει πλέον δικές του επιλογές και προτιμήσεις, αλλά με πίστη στην πανσωστική του Κυρίου πρόνοια αποδέχεται ό,τι του ορίζει αυτή και το εφαρμόζει αγόγγυστα.

Εάν κατά την Γραφή «ουχί του ανθρώπου η οδός αυτού» (Ιερ. 10, 23) και ότι «τω Θεώ μέλλει περί υμών» ( Α΄ Πετ. 5, 7) τότε ποιά πρόφαση δικαιολογεί τις δικές μας προτιμήσεις και τα θελήματα, για τα οποία μας εγκαταλείπει η Χάρις του Θεού και παιδευόμαστε; Ο Δαβίδ πάντοτε παρακαλούσε τον Θεό να του δείχνει το θέλημά Του, για να μήν κάνει αυτός το δικό του. « Γνώρισόν μοι, Κύριε, οδόν εν η πορεύσομαι, ότι προς σε ήρα την ψυχήν μου» (Ψαλ. 142, 8).

Βάση και αρχή της ζωής του μοναχού είναι η υπακοή, χωρίς την οποία όλα τα άλλα θα μείνουν κενά. Σε μας πάντοτε τόνιζε: « Επί δεκάδες χρόνια, που παρακολουθώ, είτε ως σύμβουλος, είτε ως πνευματικός, ουδέποτε γνώρισα μοναχό, που έφυγε από την υπακοή του για να πάει δήθεν σε καλύτερο μέρος, να προκόψει. Πόσοι έφυγαν από τα μοναστήρια τους, χωρίς ευλογία, για να ζήσουν ησυχαστικότερα ή να κάνουν πνευματικότερη ζωή; Κανένας από αυτούς δεν πρόκοψε, ούτε αυτά που είχε κράτησε. Οι πολύπλευροι συμβιβασμοί τους οδήγησαν σε κατώτερη κατάσταση».

Η προσεκτικότητα του βίου του, η αυστηρότητα της αυταπαρνήσεως και φιλοπονίας επέτρεπαν την παρουσία της θείας Χάριτος. Όχι της περιστασιακής, που με αντιλήψεις κατά καιρούς παρηγορεί τους αγωνιστές, αλλά της μόνιμης καταστάσεως του θείου φωτισμού, που είναι η προσδοκία των ηρώων της αποταγής και της ολοκληρωτικής άρσεως του σταυρού του Κυρίου μας. ( Β΄Τιμ. 2,11).

Στον βιογραφούμενο αθλητή, αντικρύζομε ένα ακριβές αντίτυπο αυτής της αλήθειας. Αυτό μας δίνει θάρρος και ελπίδα ότι όχι «τω καιρώ εκείνω των παλαιών Πατέρων», αλλά και σήμερα στην εποχή της μεγίστης χρεωκοπίας και αποστασίας, της αρνήσεως και προδοσίας, η θεία ευσπλαχνία και παναγάπη του Χριστού μας ενθαρρύνει ότι μένει έμπρακτα μαζί μας.

Συνεχίζεται…