Ο Χαρισματούχος υποτακτικός – Συμπάθεια στους φτωχούς και αδυνάτους

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΙΩΣΗΦ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΝΟΥ

 

Ο ΧΑΡΙΣΜΑΤΟΥΧΟΣ ΥΠΟΤΑΚΤΙΚΟΣ

 

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΕΦΡΑΙΜ Ο ΚΑΤΟΥΝΑΚΙΩΤΗΣ (1912- 1990)

 

(21ο )

Τον Γέροντα Εφραίμ χαρακτήριζε η συμπάθεια στους φτωχούς και αδυνάτους. Μοίραζε ό,τι είχε σε αυτούς που είχαν ανάγκη, ιδιαίτερα στους φτωχούς Γέροντες της εποχής του. Όταν οι μοναχοί της συνοδίας του εξεδήλωναν παράπονα για τις δικές τους ανάγκες, τους θύμιζε την δύναμη της πίστεως και την πρόνοια ειδικά της Παναγίας μας, που ως πραγματική Μητέρα ουδέποτε απουσίασε από την ζωή του και εκπλήρωνε «υπερεκπερισσού» ( βλ. Εφ. 3, 20).

Την αγάπη πάντοτε πρότασσε ως τον σύνδεσμο της τελειότητος… Αυτή όμως ήταν το βραβείο, το αριστείο του παναρέτου βίου του. « Ο άνθρωπος ιδιαίτερα σήμερα θέλει τα σπλάχνα των οικτιρμών. Βέβαια λιγόστεψαν οι τέτοιοι άνθρωποι στον κόσμο, ποτέ όμως δεν υπήρχαν πολλοί», έλεγε. « Βρισκόμαστε μέσα στην χούφτα του Θεού που είναι γεμάτος αγάπη. Ας μας κάνει ό,τι θέλει».

Όπως κατά την δημιουργία μας από τον Θεό, προηγήθηκε το σώμα, η ύλη, και μετά η ψυχή, το πνεύμα, έτσι και στην αναδημιουργία μας προηγούνται τα πρακτικά έργα διαμέσου των αισθήσεων και ενεργειών μας και μετά έρχεται η θεωρία. Ο πρακτικός τρόπς γίνεται με εξωτερικές ενέργειες· όταν τηρούμε τις εντολές και νεκρώνομε τα γήινα μέλη μας, όπως μας ερμηνεύει ο Παύλος. Όταν οι αισθήσεις υποταχθούν στον νόμο των εντολών καταργούνται τα πάθη και έτσι εκπληρώνεται το «νεκρώσατε τα μέλη υμών τα επί της γης» (Κολ. 3,5).

Τότε ξυπνά ο νους, που ήταν αιχμάλωτος στην βία του παραλόγου και γεύεται εν μέρει, κατά τον αββά Ισαάκ, «την αίσθησιν εν Θεώ». Ο νους γίνεται κυβερνήτης των σκέψεων και αποφάσεων και δεν μπορούν τα πάθη και ο διάβολος να επιβάλλουν το παράλογο. Παραμένει μόνο η προσβολή και η υποκίνηση, για να δοκιμάζεται η πρόθεση του ανθρώπου εάν αγαπά τον Θεό και φυλάττει το θέλημά Του.

Ό,τι συνέβαινε το μετέφερε ερμηνευτικά ή θεολογικά στην επίγνωση του θείου θελήματος και στην πανσωστική πρόνοια του Χριστού μας. Μας άφηνε να γνωρίζουμε ποιός είναι πραγματικά ο «διδακτός Θεού» ( βλ. Ιω. 6, 45).

Στην έκταση της αγάπης του εφάρμοζε το «παντί τω αιτούντι σε δίδου και από του αίροντος τα σα μη απαίτει» ( Λουκ. 6,30). Προτιμούσε να αδικείται και να συγχωρεί αυτούς που τον αδικούσαν, παρά να διεκδικήσει με δικαιοσύνη, όσα του όφειλαν.

Συνεχίζεται…